Θανάσιμοι Εχθροί ✓ [ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ]

i

Μπορεί να μου πει κάποιος γιατί συμβαίνει πάντα αυτό;

Προσπαθώ αυτά τα δεκαπέντε χρόνια της ζωής μου να καταλάβω την ύπαρξη του αλλά αποτυγχάνω παντελώς.

Είναι μια λέξη, μια απλή λέξη.

Ξυπνητήρι.

Είμαι η μόνη που της συμβαίνει αυτό:

Να κοιμάσαι ακόμα ενώ αρχίζεις να ξυπνάς αλλά δεν έχεις ανοίξει τα μάτια σου; Και εκεί που νομίζεις ότι όλα είναι καλά τσούπ και η σουπιά.

Πάω να το πιάσω για να το κλείσω αλλά, ναι, όπως κάθε πρωί πέφτω κάτω μιας και το κομοδίνο είναι αρκετά μακριά απο το κρεβάτι μου.

"Τέλεια!"

Φώναξα.

Είναι η πρώτη μου μέρα στο λύκειο και δεν άρχισε καλά.

Μετά απο πολύ σκέψη σηκώνομαι. Πατάω στο άσπρο μου χαλάκι και καθώς σέρνομαι για να πάω στο μπάνιο, μπαμ.

Μόλις τώρα ξέχασα οτι υπάρχουν ΠΟΡΤΕΣ ή μου φαίνεται;

Ωραία θα περάσουμε σήμερα.

Ανοίγω την πόρτα για να δω τον αδερφό μου με την πιο αθώα έκφραση να στολίζει το πρόσωπο του. Κάτι δεν πάει καλά. Τον κοιτάω υψώνοντας δεξι μου φρύδι λέγοντας του.

"Μην τολμήσεις και μου ζητήσεις το οτιδήποτε. Μόλις ξύπνησα, έπεσα απο το κρεβάτι μου και χτύπησα στην καταραμένη πόρτα!"

Φώναξα για δεύτερη φορά στην σειρά μέσα σε πέντε λεπτά. Ίσως είμαι λίγο, λίγο, απότομη αλλά του αξίζει.

"Ελα ρε Φαίη εγώ που σε αγαπώ, θα μου κάνεις μια χάρη;".

Αυτό μόνο ερώτηση δεν ήταν.

"Τι θες;"

"Να μωρέ θέλω να συνόδεψω μια φίλη μου στο σχολείο γιατί δεν μπορούν οι γονείς της να την πάνε. Θα ήθελα λοιπόν να μην έρθεις ξέρεις, μαζί μας."

Πέρνοντας λοιπόν το τέλειο υφάκι το οποίο έχω εξασκήσει εδώ και καιρό που φωνάζει "τι λες ρε μπάρμπα" του απαντάω.

"Το λέμε φίλη τώρα;"

Ρώτησα ενώ έβαζα τα χέρια μου λίγο πιο κάτω απο το στήθος μου.

"Ρε Φαίη απλά δεν θέλω να έρθεις πολλά ζητάω; Πάρε αυτά και πήγαινε με τα πόδια"

Αναφώνησε καθώς έβγαζε απο το πορτοφόλι του είκοσι ευρώ βάζοντας τα στην χούφτα του χεριού μου.