Θανάσιμοι Εχθροί ✓ [ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ]

i i

Ελάχιστα λεπτά πριν βρεθώ κοντά του. Αρκετά όμως για να σκεφτώ κάθε τρόπο να τον σκοτώσω.

Βρίσκομαι ακριβώς μπροστά του. Μόλις με αντιλαμβάνεται σηκώνεται. Η έκφραση του αρκετά σοβαρή, θα έλεγα είναι σχεδόν ελκυστικός.

"Για έλα εσύ που δεν έχεις και τσίχλες."

Το μικρό μου χέρι πιάνει το δικό του χωρίς να το καλύβει ολόκληρο. Καταφέρνω να βρεθούμε και οι δύο σε ένα απομονωμένο σημείο της αυλής ώστε να έχουμε λίγο προσωπικό χορό.

"Θέλω να πάω στην τάξη"

Ψελλίζει παιχνιδιάρικα όταν ο ήχος του κουδουνιού ηχεί.

"Ναι, ναι μεγάλο πόνο που έχεις για την τάξη"

Ένα μοχθηρό βλέμμα πνίγει τα χαλαρά μου χαρακτηριστικά. Πλησιάζω το πρόσωπο μου στο δικό του.

"Ορέξεις;"

Ρωτά άγενέστατα.

"Έχω μια απλή ερώτηση για εσένα. Ελπίζω ο μικρός εγκέφαλος σου να μην κάψει κανένα κύτταρο από την πολύ σκέψη. Ποτέ έκανα φάση εγώ μαζί σου;"

Η φωνή μου ήρεμη σε αντίθεση με τις κλειστές μου χούφτες και το κόκκινο της ατμόσφαιρας.

"Δεν νομίζω να σε χάλαγε"

Προσπάθησα να κρατήσω τα νεύρα μου αλλά δεν άντεξα. Η κλωτσιά μου τον έκανε να πέσει κάτω στο πάτωμα αναφωνώντας διάφορες βρισιές.

Μιας και δεν ήμουν σίγουρη τι να κάνω αφού όλη την ώρα με έβριζε όταν κατάφερε να σταθεί στα πόδια του η παλάμη του χεριού μου έγινε ένα με το μάγουλο του. Έβαλα όλη μου την δύναμη σε αυτή τη κίνηση και ξαφνικά κούραση είχε διαπεράσει σε όλο μου το σώμα.

"Στο γραφείο μου αμέσως!"

Μια βραχνή φωνή απαιτεί. Εγώ και Άρης γυρνάμε προς το μέρος που ήρθε η φωνή για να αντικρίσουμε τον λυκειάρχη. Επέστρεψα το βλέμμα μου στο αγόρι καθώς περπατούσαμε προς το γραφείο. Ήταν χαρούμενος, ήταν υπερβολικά πολύ χαρούμενος.

"Θα νομίζουν πως γάμησες και αν είμαι εγώ το θύμα λυπαμαι αλλά δεν θέλω να έχω αυτήν την "τιμή"."

Ήμουν σίγουρη πως είδα τα μάτια του να γυαλίζουν όταν μπήκαμε μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο.

"Καθίστε"

Να καθίσουμε. Γιατί να μην καθίσουμε;

"Λοιπόν."

Αναστενάζει. Η φωνή του με τρομάζει πάρα τα ήρεμα χαρακτηριστικά του.

"Νικοπούλου και Θεόπουλος"

"Γιατί απλώσες χέρι πάνω του κορίτσι μου;"

Γιατί είναι ένα ηλίθιος άξεστος βλάκας, αγενέστατος δίμετρος κάγκουρας που το μόνο που θέλει είναι να μου σπάσει τα νεύρα.

Έψαξα με την άκρη του ματιού μου για βοήθεια τον Άρη. Για καλή μου τύχη απάντησε εκείνος αντί για μένα.

"Προσωπικοί λόγοι"

Η έκφραση του σκληρή, μουντή.

"Καταλαβαίνω, δεν θα σας αποβάλλω μιας και είναι η πρώτη μέρα. Παρακαλώ να μην ξανά συμβεί. Μπορείτε να περάσετε έξω"

Σηκώθηκα με αργές κινήσεις για να αφήσω τον Άρη να περάσει πρώτος έτσι ώστε να μπορέσω να πάω στην τάξη όμως μου έκανε χώρο να περάσω. Ήξερα πως αν πήγαινα στην τάξη θα με ακολουθούσε με σκοπό να με αποτρέψει απ'το να μπω. Οπότε βρέθηκα να κάθομαι σε ένα τυχαίο παγκάκι.

Ένιωσα ένα σώμα δίπλα μου κάνοντας τις σκέψεις μου να ανατιναχθούν. Γύρισα αστραπιαία το κεφάλι μου στα δεξιά.

"Δεν σου έχουν πει ότι είναι ενοχλητικό να κοιτάς τους άλλους επίμονα;"

Ρωτά χωρίς να πάρει το βλέμμα του από το προαύλιο.

"Δεν σου έχουν πει να μην είσαι αδιάκριτος; Γιατί κάθισες μαζί μου;"

"Πειράζει;"

Ρητορική ερώτηση να φανταστώ.

"Εσύ τα θες τα χαστουκάκια σου έτσι;"

Ό αγκώνας μου βρέθηκε στο στομάχι του. Λίγη παραπάνω δύναμη ήταν αρκετή για να τον κάνει να χάσει την ισορροπία του. Αυτό όμως που δεν περίμενε κανένας ήταν να πιάσει το χέρι μου κάνοντας και τους δύο μας να πέσουμε στο τσιμεντένιο πάτωμα.

Τα γέλια μας γέμισαν την ατμόσφαιρα δημιουργόντας ένα ωραίο μείγμα με το οξυγόνο. Μετά από αρκετή ώρα σηκώθηκε βοηθώντας με να κάνω το ίδιο.

"Τα λέμε Φαίη."

Μουρμούρισε το όνομα μου γυρνώντας την πλάτη του σε μένα φεύγοντας.

Κάτσε.

Πώς ξέρει το όνομα μου;

Υψώνοντας το μεσαίο δάχτυλο στην πλάτη του και ψιθυρίζοντας ένα "μαλάκα" πήγα να βρω την Έρη όταν ακούστηκε το κουδούνι.

_______________________________________________