Θανάσιμοι Εχθροί ✓ [ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ]

v i i i

Μετά απο τρία χτυπήματα την ακουω στο ακουστικό.

"Ναι;"

Είπε κάπως ανήσυχη.

"Ελα ρε τι νέα;"

"Εε" δισταζει,

"Φαιη, είμαι εδώ με τον-"

Δεν την άφησα να ολοκληρώσει.

"Μην το πεις αηδίασα" και έκλεισα τα ματια μου κάνοντας εικονα το προσωπο του.

Αυτή έριξε ενα γελακι και το έκλεισε.

Την ίδια στιγμή ανδρικά ηχητικά ρεύματα μου τράβηξαν την προσοχή.

Ο Αρης και ο αδερφος μου.

Έτσι κρυφακουσα.

Μα τι τρόπους που έχω εγώ.

"Τι εχεις ρε μαλακα;"

Εκνευρισμενος αναρωτήθηκε ο Άρης καθώς χτύπησε τον Μάνο στον ώμο. Εκείνος στράφηκε προς εκείνον διστακτικά βγάζοντας μερικά περίεργα επιφωνήματα.

Καλά βλαμμένο είναι; Γιατί μουκρίζει;

"Λεγε"

Η λέξη βγήκε με το ζόρι από τα δόντια του.

"Δεν τα είπα όλα στην Φαίη"

Ξεστόμισε.

Έμεινα ακίνητη γιατί πλέον δεν μπορούσα να ρισκάρω να με δουν. Έπρεπε να ακούσω.

"Τι εννοείς;"

"Δεν της είπα πως ο μπαμπάς θα αφήσει το σπίτι στην μαμα"

"Δηλαδη θα-"

"Μετακομισουμε" τον διέκοψε και μαζί την ανασα μου. Απογοητευμενος ο αδερφος μου ξεκίνησε μια γενικολογη συζήτηση, ωστόσο, το μυαλό μου βούιζε.

Μετακόμιση;

Που;

Εκτός πόλης;

Ο Άρης αντιλήφθηκε την παρουσία μου όταν προβληματισμένος με τη ματιά του κοιτούσε παντού λες και οι τοίχοι θα του έλεγαν την λύση.

Όταν το βλέμμα του λοιπόν έπεσε στη σκάλα και με είδε έμεινε ψύχραιμος. Σκουντηξε τον Μάνο και με ένα νεύμα έδειξε προς το μέρος μου, κάνοντας έτσι τον αδερφό μου να γυρίσει προς το μέρος μου έκπληκτος.

Ήθελα να κλάψω.

Σηκώθηκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα και τρέχοντας μπούκαρα στο δωμάτιο μου. Κλειδώνοντας την πόρτα πιο πριν. Έπεσα πάνω στο κρεβάτι μου με φόρα.