Θανάσιμοι Εχθροί ✓ [ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ]

v i i

Οι εβδομάδες πέρασαν ανάλαφρα σα πούπουλα καθώς πέρασε και η μέρα που ο Πάνος αναχώρησε για να συνεχίσει τα μαθήματα στη σχολή. Είχαμε χρόνο για αναπληρώσουμε τα πάντα.

Με το μολύβι ανάμεσα στα δόντια μου, κοιτώντας τη βιβλιοθήκη μου σκέφτομαι τη ρομαντική ιστορία του Πάνου.

Ο Στέφανος είχε φανεί από τα λόγια του μαγικός. Φυσικά Η υπερβολή πέρα από στοιχείο του έρωτα είναι κομμάτι της προσωπικότητας του Πάνου. Τα μανίκια του είχαν λουστεί με αγάπη για κείνον. Μου τον περιέγραφε ως αδιάφορο, όχι για τον ίδιο. Για την ζωή, ήξερε πάντοτε όμως να είναι η ψυχή της παρέας του. Ήταν διαφορετικός από τον φίλο μου, όχι ακραία σε σημείο να τσακώνονται ασχημα. Συμπλήρωναν όμορφα ο ένας τον άλλο.

Κάνω μια στροφή με τη καρέκλα μου νιώθοντας κεφάλι μου βαρύ. Τα ροδαλάκια κάνουν ένα δυνατό βουητό.

Αναγνωρίζω τον έρωτα αλλά αποσπάμαι κάθε φορά από τον έρωτα των άλλων.

Σκέφτομαι διάφορες ερωτήσεις.

Εγώ θα νιώσω ποτέ έτσι;

Ο Αχιλλέας δεν με γεμίζει, όχι αρκετά, όχι ολοκληρωτικά, πνιγμένα. Η σκέψη των χειλιών μας μαζί μου φέρνει αναγούλα. Η κοντινή επαφή μαζί του παρόλα αυτά με εξιτάρει.

Τι σκατά σημαίνει αυτό;

Η Κατερίνα θα μείνει εδώ λίγες μέρες παραπάνω. Δεν θα αναγκαστούμε να τη φιλοξενήσουμε -λιγότερη φασαρία στο σπίτι-.

Την είχα παρατηρήσει να φλερτάρει με τον Αχιλλέα.

Πώς ένιωθα για αυτό;

Όταν ήταν κοντά του, πιο κοντά από ότι έχω φτάσει εγώ ποτέ, ναι, ήθελα να χώσω το πατίνι του Αχιλλέα στο λαιμό της.

Μάλλον ο Κύριος Θεόπουλος είναι κυνηγός.

Γιατί;

Η ταχύτητα ελαττώνεται και εγώ νιώθω ακόμα πιο βαρύ το κεφάλι μου. Είναι λες και μετά από όλες αυτές τις σβούρες κάθε σκέψη πετάχτηκε μακριά από το κεφάλι μου. Διάσπαρτα στο χώρο.

Η καρέκλα σταμάτα μπροστά στο λευκό μου τοίχο με τις φωτογραφίες που έχω συλλέξει όλα αυτά τα χρόνια. Τα αγαπημένα μου πρόσωπα απεικονίζονται εκεί μαζί και εγώ να νιώθω ελεύθερη, ανάλαφρη.