Θανάσιμοι Εχθροί ✓ [ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ]

i v

Φτανοντας σπίτι ακούω φωνές. Φωνή. Ακούω την φωνή του Μάνου. Ουρλιάζει.

Μα τι γίνεται;

Μπαίνω γρήγορα μέσα στο σπίτι. Διοξείδιο απελευθερώνεται μόλις τον βλέπω στο κινητό να μιλά με κάποιον. Ελάχιστο άγχος έχει φύγει, έχει ταξιδέψει με τα σύννεφα. Το τελευταίο που άκουσα ήταν ένα "μην την ξανά πλησιάσεις".

"Τι έγινε;"

Ρωτάω με φανερό άγχος στην φωνή μου. Τοποθετώ την τσάντα μου στον καναπέ και τον πλησιάζω. Ένα ελαφρώς κόκκινο χρώμα έχει αντικαταστήσει το πανέμορφο αψεγάδιαστο κανονικό λευκό του. Ελάχιστες γρατζουνιές καταστρέφουν το αψεγάδιαστο δέρμα του.

"Έγινε ότι δεν θέλω να ξανά μιλήσεις στον Άρη. Στο απαγορεύω το κατάλαβες;"

Με κοίτα κατάματα. Παίζω λίγο με τις κόρες των ματιών πριν ένα ειρωνικό γελάκι εμφανιστεί.

"Μάνο, χαλάρωσε. Δεν θα μου λες τι θα κάνω και σίγουρα δεν θέλω να βρίσκομαι κοντά σε αυτόν τον βλάκα."

Παρατώντας τον πήγα στην κουζίνα και ετοίμασα κάτι να φάω όταν το τηλέφωνο μου χτύπησε. Καταπίνοντας την τελευταία μπουκιά από το τοστ μου σηκώνω το τηλέφωνο στην Ξένια.

"Πες μου σε παρακαλώ ότι είσαι ελεύθερη το βράδυ."

"Εμ, ναι, φυσικά. Γιατί;"

"Σήμερα έχει αγώνα ο Αχιλλέας με τους άλλους."

"Λέγοντας άλλους εννοείς τον Γιάννη"

Χαμογελάω ξέροντας πως έχω δίκιο.

"Ίσως"

"Στις εφτά θα είμαι σπίτι σου με την Έρη ν ετοιμαστούμε."

Η γραμμή κλείνει.

Κάνοντας μια στροφή τριακοσίων εξήντα μοιρών για να βρεθώ απέναντι από τον Μάνο ο οποίος στεκόταν στην πόρτα κοιτώντας με εξεταστικά.

"Ποιός είναι ο Γιάννης;"

Η ανάσα μου κόβεται. Μόλις η Ξένια παραδέχτηκε ότι της αρέσει ο Γιάννης.

Το στόμα μου ανοίγει από θαυμασμό, πιο πολύ γιατί η φίλη μου μόλις κατάφερε να ξεπεράσει τον αδερφό μου και όχι γιατί δεν είχα τι να πω.