Someday

Chapter 54

*Weeew* *Weeew* *weeew*
Tunog ng ambulansiya
"Engot wag mokong iwan please"
Paos Kong sabi habang humahagulgol
"Papakasalan mopa ako diba?"
Hinarang na kami dahil hindi na kami pwede pumasok sa loob
Niyakap ako ni mommy
"He will survive he will I know he will mom God will save him"
Sabi ko
Sana panaginip ang lahat
Sana kagigising kolang at sasabihin sakin ni Engot na gumayak..
Sana magising nako sa bangungot NATO!!!
"Bakit ang tagal ng doktor BAKIT!!!!"
sigaw ko huhuhu
Hindi naman siguro ako iiwan ni engot alam konamang malakas siya ee.:'(
Ilang oras na ang nakalipas ng lumabas yung doktor..
Lumapit kami lahat sa kanya
Umiling siya
"I'm sorry"
I'm sorry
I'm sorry
I'm sorry
I'm sorry
Sandali hindi ata maprocess ng utak ko e......
Ano bang sinasabi niya
"He's Gone"
Nabingi nako..
Tumigil na sa pagtibok ang Puso ko..
Then BlackOut
**********
Nagising ako isang puting kisame ang nabungaran ko.
Malungkot na mukha nila kuya ang nakita ko.
"Si Dylan?!"
Tanong ko
Hindi sila sumasagot ..
So hindi pala panaginip...
Niyakap ko ang mga tuhod ko at umiyak ng umiyak..
Pagkauwi namin sa bahay
Eto naubos na ata ang Luha ko nakatulala at nakatingin sa kawalan.
Pumasok sa kwarto si mommy
"Nak sa ..Sa ibang bansa ibuburol si Dylan..maghanda ka susunod tayo don"
Sabi ni mommy
Napangiti ako ng mapait
"Hindi ko kaya ma..Kung gusto niyo kayo nalang ako hindi sasasama.Please gusto Kong mapagisa"
Sabi ko.
Umalis naman na si mommy sa kwarto ko..
***
Ilang araw akong nagkulong sa kwarto nagmukmok umiyak.
Ngayon medyo unti unti nakong nagigising sa katotohan.Hindi ko siya nakita mailibing kasi hindi ko kaya.
Kinuha ko yung book na binigay niya sakin nung ball binuklat pero isinarado uli ng makita Kong puro picture ko yun at may mga sweet message.
Itinago ko nalang
Napaiyak nanaman ako ito na ata ang pinakamasakit na nangyari sakin ang mawala ang taong minamahal ko.