Chapter 7

9 0 0
                                        

Simon ran towards me.

He hugged me so tight.

I hugged him back.

Pagkatapos ng pamatay na hug namin sa isa't isa. He smiled at me and said,

"Cole. I miss you!"

Tumawa lang ako sa kanya at binatukan siya,

"Mukha mo Sai. Miss ka dyan?"

He smirked but he held my hand.

"Alam mo ang daya mo Cole. Bigla ka na lang umalis 4years ago. Hindi kaman lang nagpaalam o nagpasabi. Ni hindi mo nga ako kino-contact eh!" himutok ni Simon.

I gazed the other way and looked at the sky,

"Alam mo naman siguro yung rason di ba?"

Lalo niya pang hinigpitan yung pgkakahawak niya sa mga kamay ko na para bang hindi niya na akong gustong bitawan .

"I know because of Nich. He's the reason behind your sudden change. He's the pain."

I smiled fakely and nodded my head.

"Yes. Nicho. He's the one."

I saw the sadness in his eyes but at the same time anger.

Anger? Para kanino? Para kay Nicho? Hindi naman siya inano ni Nicho ah. Magbarkada nga sila di ba? And dahil kay Simon, nakilala ko si Nicho.

Namagitan sa amin yung mahabang katahimikan. Para bang walang gustong magsalita. Nakikiramdam siya. At ganun din ako.

"Alam na ba ni Nich na umuwi kana? And does he know that you've changed yourself?"

"Yes and No"

"What do you mean?" nagtatakang tanong ni Simon.

I smiled,

'"Yes, he knows that I've returned but he doesn't know that I'm Cole."

"Bakit hindi ka nagpakilala? Are you gonna get your revenge?"

"Yes because Nich and I,

getting married in 2months time."

 Mas lalong nabigla si Simon sa sinabi ko. Nasa mukha niya talaga yung pagkagulat . Kumurap kurap pa yung mata niya. Ayaw talagang maniwala.

"Tell me you're joking, Cole. Please tell me."

"No. I'm not joking, Sai."

"You're serious?"

"Kulit mo talaga Sai. OO nga sabi eh"

Nakakainis na tong si Simon! Hindi ba naman ako paniwalaan?

I rolled my eyes, he rolled his eyes too.

I bit my lip, he bit his lip too.

I smirked, he smirked too.

Pinalo ko siya sa braso sa sobrang inis.

"Sai! Ano ba! Gaya gaya ka naman eh!"

He just looked at me and I can see the pain through his eyes. He hugged me again so tight and whispered,

"Please,

don't marry Nich".

And then,

he cried.

Nicho's POV

Tumawag sa akin yung childhood friend ko na si Meggy . Uuwi raw siya galing America. Umalis muna ako para makausap siya ng mabuti. And it was a bad move leaving Kelly with the boys, knowing their nature.

Tsk.

Paki ko naman sa kanila at kay Kelly?

Pagkatapos ng halos kalahating oras na paguusap namin ni Meggy, bumalik ako sa lugar kung saan ko iniwan si Kelly. And she was gone.

"Hey. Where's Kelly?" I asked the boys.

Kibit balikat lang sila at patuloy sa pinagagawa nila .

Mga buset >______________________<

Hinanap ko si Kelly. Teka? bakit ko nga ba hinahanap yung babae na yun? Sino ba siya para hanapin?

"FIANCEE mo lang naman siya!" sagot ng isip ko.

Arrghhh. Whatever.

Umikot ikot ako sa school. And I saw Simon iin the playground, with a girl .

And it was no other than,

Kelly.

Mukhang may pinaguusapan pa silang importante. And waiitttttt!!! Magkakilala sila. How come?! Paano? When? WTF!

Nabigla ako ng bigla niyang niyakap si Kelly.

And I felt that familiar pain when my first love and my childhood friend Meggy, left me.

Am I in love?

Again?

But it can't be.

Because LOVE IS JUST A GAME and I'M A PLAYER.

I can't fall in love,

not again.

This Game Called LoveTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon