De dunne lijn tussen haat en liefde

Woensdag 5 December, 2012

Woensdag 5 December, 2012

De oma van Nicole lag in het ziekenhuis door een val uit de auto. Haar gezicht en schouder waren beschadigd en moest nog een extra nacht in het ziekenhuis verblijven. Ookal keek Nicole stiekem al twee dagen uit naar deze avond, ze kon het niet maken om niet op te komen dagen in het ziekenhuis.

De sportschool sloot vandaag om vijf uur in verband met sinterklaas avond, een geluk bij een ongeluk. Dit gaf haar wat meer tijd om langs haar oma te gaan en kon ze op haar gemak haar outfit uitkiezen. Erik had haar tot nu toe alleen in sport kleding gezien, wat zou hij vinden van haar stijl qua kleding? Bij de gedachte alleen vormde zich een frons op haar voorhoofd. Waarom wilde ze eigenlijk indruk maken met haar outfit? Zij was degene die hem vertelde geen verkeerde indruk te krijgen. Nu was zij degene die zich begon uit te sloven. 'Stel je niet zo aan'.

Ze opende haar kast en trok een legging en een zwarte gebreide jurk aan. Om de jurk wat op te fleuren droeg ze een bruine riem om haar middel. Schoenen waren altijd een ramp. Ze had een aantal weken terug een kast bij moeten kopen, speciaal om haar schoenen in kwijt te kunnen. Ze had een poging gedaan om ze te tellen maar bij de slippers raakte ze de tel kwijt.

Het was winter dus koos ze voor laarzen. Bruine laarzen, passend bij de riem. 'Zes uur, fuck ik moet nog eten!' Om half zeven begon het bezoek uur, en ze moest om half negen weer thuis zijn.

Onderweg naar het ziekenhuis stopte ze bij de Mac om snel iets te eten. Haar engeltje keek bedroefd uit het raam. 'Mensen zullen wel denken, arme meid. Komt in haar eentje door de drive-through op sinterklaas avond, en eet op de parkeerplaats van het reataurant. Moet ze niet gaan eten bij haar familie of bij haar vriend? Ze moesten eens weten.' Haar duiveltje zat trots op de bijrijders stoel. 'Wat kan jou het schelen'.

Eenmaal bij het ziekenhuis aangekomen bleek het nog best druk te zijn. Blijkbaar vonden meer mensen het zielig om hun familielid alleen te laten op sinterklaas avond. Het gezicht van haar oma zag er, op een paar schaafwonden na, redelijk goed uit. Met haar schouder daarentegen ging het minder goed, maar ook dat zal weer genezen. Natuurlijk hoe ouder je wordt, hoe langer het genezingsproces duurt. Nicole volgde de gesprekken van haar familie, maar keek voortdurend op de klok en haar telefoon.

19:23

Van Erik:

We zijn al klaar met eten, ik fiets over een paar minuten aan. Ben er rond acht uur! X

Verdomme, acht uur? Gister zei hij nog half negen! Ze was nét hier en moest nog naar huis rijden. Acht uur ging ze vast niet halen.

19:25

Naar Erik:

Ben nu nog in het ziekenhuis bij mijn oma, fiets maar héél rustig! Ik probeer om acht uur te halen, maar beloof niks! X

Nicole vertelde haar oma dat ze helaas weer moest gaan. Oma vond het niet erg en was al lang blij dat ze even geweest was. Ze leek wel achterlijk om meteen op te springen voor een man. Een man die ze niet eens goed kende. Had ze niet genoeg gerend, gesprongen en gekropen voor kerels? Ach, ze moest blij zijn dat iemand haar gezelschap wilde houden op sinterklaas avond.

Nicole wist dat het maar een kwartier rijden was naar huis en daarbij zou het niet druk zijn op de weg. Toch kon ze niet langer blijven zitten. Ze moest thuis zijn voordat Erik kwam.

Haar buik was opgezet omdat ze te veel gegeten had. 'Dit ziet er niet uit' Zei ze tegen zichzelf toen ze haar weerspiegeling zag in de draaideur van het ziekenhuis.

Onderweg naar huis begon het te sneeuwen. 'Arme Erik, hij fietst nu buiten. Hij zal wel nat zijn. Ben ik blij dat ik met de auto ben gegaan.'

Toen ze thuis was rende ze naar boven om zich toch nog om te kleden. Ze trok ze een zwarte spijkerbroek aan met grijze killer heel laarsjes tot net over de enkel waar bond op verwerkt was. Natuurlijk geen echt bond, Merel zou haar vermoorden. Nicole trok een bruine trui aan met driekwart mouw. 'Much better!'