De dunne lijn tussen haat en liefde

Zondag 20 Januari, 2013

Zondag 20 Januari, 2013

'Hoi mam, met mij. We hadden afgesproken dat ik vanavond jullie kant op zou komen, maar ik wil je er vast op voorbereiden dat ik iemand mee neem. Wie ik mee neem zeg ik nog niet, dat zien jullie straks wel. We zijn er rond zeven!'

Nicole vond het leuk om haar moeder een beetje te plagen. Ze gaat zich nu de hele dag afvragen wie het zou kunnen zijn. Erik leek niet zenuwachtig over de ontmoeting met haar moeder en stiefvader. Of hij kon dit erg goed verbergen. Sinds Erik en Nicole hun relatie openbaar hadden gemaakt, kregen ze niets dan positieve berichten te horen. Bijna iedereen die het nieuws hoorde gaf dezelfde reactie; 'Zo, dat werd tijd' of 'Dat heeft lang geduurd, wie zag het niet aankomen?'

De enige die zijn mening voor zich hield was haar vader. Het was bekend hoe hij over de date dacht, maar hij liet er verder weinig over los. Haar moeder wist nog van niets en daar moest verandering in komen. Nicole had al eens wat verteld over Erik, maar dat was na zijn eerste werk week. De kans bestond dat ze zich dit gesprek niet meer kon herinneren. Misschien ook maar beter, anders zou ze een vooroordeel kunnen hebben. Net als haar vader was haar moeder ook erg zuinig op haar dochter. Nicole was enigskind, misschien dat de overbezorgdheid vanuit haar ouders hier vandaan kwam. De vader en moeder van Nicole waren inmiddels al twaalf jaar gescheiden. Ze was erg jong toen dit gebeurde, dus veel kan ze zich niet herinneren. Haar ouders hadden haar altijd overal buiten gehouden. Ze was nooit in een ruzie terecht gekomen en daar was ze erg blij om.

Je hoort zo vaak horrorverhalen van kinderen waarvan de ouders in scheiding liggen. De kinderen worden overal bij betrokken en worden zo de dupe van de ruzies tussen vader en moeder. Nicole zou haar ouders hier eens voor moeten bedanken dat haar dit gespaard is gebleven.

'Moet ik vanavond ergens rekening mee houden? Ik bedoel, zijn er dingen die ik beter niet kan vertellen over mijn verleden?'

Ha! Hij was er dus wel degelijk mee bezig!

'Je mag alles vertellen zodra het ter sprake komt. Misschien is het geen goed idee om er zelf over te beginnen, dan lijkt het alsof je er trots op bent'.

Erik kwam op haar af gelopen en sloeg zijn armen om haar heen. Hij zette zijn voorhoofd tegen die van haar en bleef maar knuffelen.

'Ik ben er ook trots op. Zonder dat alles zou ik hier niet staan'.

Nicole was blij dat hij haar vast hield, anders hadden haar knieën het zeker begeven. Ze kon zich niet herinneren dat ze ooit zó vatbaar was geweest voor de woorden van een man. Het leek alsof ze zich totaal over had gegeven aan hem. Normaal zou ze misselijk worden van zulke zwoele woorden, maar de hele situatie maakte dat ze hem geloofde. Hoe hij haar vast pakte en hoe hij haar aan bleef kijken. Nu maar hopen dat deze woorden gemeend waren en echt bleken. Nicole lachte en rukte zich zachtjes los uit zijn greep.

'Wat ben je toch een sjans bal!'

Nicole keek op de klok en verbaasde zich over het tijdstip. De tijd leek elke keer te vliegen wanneer ze samen waren. Daarbij was het weekend en die twee dagen leken nog sneller te gaan. 'We moeten zo gaan. Ik hoop dat je er klaar voor bent want mijn moeder gaat je gegarandeerd het hemd van je lijf vragen'.

Nicole probeerde haar meest serieuze blik op te zetten maar het lukte haar niet om haar pret oogjes te verbergen.

'Ik maak me niet druk hoor, er zijn maar weinig mensen die mij niet aardig vinden na de eerste ontmoeting'.

Zijn laatste zin en de manier waarop hij het zei zorgde ervoor dat de sfeer in één klap weg was. Af en toe had deze man iets te veel zelfkennis. Erik zag wat zijn woorden hadden aangericht en krabbelde snel terug.