Bir kemanım olsa ve yazdıklarımı kemanımla dillendirsem...
Acımı artık kağıtlara değil de kemanıma kussam.O da sen gibi susar mı çaresizlikten?Bir anlamı olmalıydı bütün bunların.Ya göz anlamalıydı bir bakışta,ya dil dönmeliydi anlatmaya.Aması olmalıydı amansız acıların.Bitmesini beklerken bütün bunların bir beklediğim olmalıydı.Cemal Süreya kadar güzel şiir yazmalıydım onun adına.Daha sonra Nazım Hikmet gibi aşka aşık olmalıydım bende.Ve sonra Orhan pamuk misali aşkımla cilt cilt kitap yazmalıydım.Sonra sen gelmeliydin.Sihirli hayallerin ve zehirli gerçeklerin buluşmasından,akrep ve yelkovanın sinir bozucu ritminden,mevsimin son aylarından çıkıp gelmeliydin.Tüm izleri,tüm acıları silmeliydi gelişin.Ben ne bir Cemal Süreya,ne bir Orhan Pamuk ne de bir Nazım Hikmet'im.Sende çıkıp gelmedin gecenin karanlığından.Bittikçe büyürken bu sevdam sen gittikçe kaybolmamalıydın gözlerimden.Dünyalar benim olsa ne farkeder sonunda sen gelmeyeceksen.Şimdi ne ses verir nefesim nede nefes alır sesim...
Sen yoksun ve ben kimsesizim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kalem Anlatır Herşeyi
Ficção AdolescenteKalemin mürekkebi insanın acısı bittiğinde tükenirmiş... Bizim kalemin mürekkebi ne zaman tükenecek acaba?
