Yazamıyorum...
Yazma yeteneğimi kaybettiğimi düşünmeye başladığımda cümlelerimi olması gerektiği gibi değil gelişi güzel yazıyorum.Oldum olası,öylesine ardı ardına koyuyorum kelimeleri.Bir uyum içerisinde olmasından çok rahatlatmasına bakıyorum.Abus bir ifadeyle etrafımı seyrederken insanların bana bakan şaşkın gözleri denk geliyor gözlerime.Tam da bunları dile getirmek isterken gözyaşları süzülüyor birer birer yanağımdan. Neden süzülüyor anlamıyorum,anlayamıyorum.Çok absürt geliyor,mantıksız,saçma.Dönüp tekrar bakıyorum şeksiz acıyarak bakıyorlar.Bir yandan cevap vermek istiyorum bu acıyarak bakan gözlere gözlerimle bir yandan da sükut içerisinde beklemek...
Tüm gücümü kaybettim lakin ayaktayım.Hızla ayağımın altından kayıp giden zaman düşürmeye yetmiyor beni.Küçük bir zede alıyor bünyem fakat düşmeme yetmiyor.Cümlelerimin arkasına saklanıyorum.Kaçmak için değilde bilhassa yara almaktan korktuğum için saklanıyorum.Garip bir hal alıyor bu durum.Kendimi kocaman bir cehaletin içinde buluyorum.Büsbütün çıldırtıyor bu beni.Çaresini arıyorum yana yakıla bu durumun.Çaresini bulamıyorum.Suratımdaki abus ifade yerini boş bakışlara devrediyor.Duygularımı kaybediyorum ve nefes almakta güçlük çektiğimi farkediyorum.Bazen farketmek yetmiyor.Farkettigini farkettiğinde bunu farketmen de bir şey değiştirmiyor.Gülünç bir hal alıyor içinde bulunduğum duygusuzluk.Kendimi tanıyamıyorum ve yoruluyorum.Zaman yoruyor beni.Ayaklarımın altından bir şey kayıyor.Yorgunluğum da buna ekleniyor ve düşüyorum:Karanlık bir çukur içine....
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kalem Anlatır Herşeyi
Genç KurguKalemin mürekkebi insanın acısı bittiğinde tükenirmiş... Bizim kalemin mürekkebi ne zaman tükenecek acaba?
