Yine karanlık günlerden birisi daha.Güneş benim için doğmuyor adeta.Her yer zifri karanlık ya da ben körüm.Hangisi bilemiyorum.Sanırım çaresizlik denen şey tam da bu olmalıydı.Ne olduğunu bilmeden yaşamak normal miydi peki?Kör olmuş olsam hissedemez miydim bunu?Garip bir burukluk oluşmaz mıydı sol yanımda?Karanlıktan ölümden korkarmışçasına korkmaz mıydım?Ne olduğunu bilmeden yaşamak hayatta gayesi olmayan boş asalak bir insanın yaşamı gibi olurdu.Çaresizliğin beni sürüklediği bu dert hangisiydi?
Kör müydüm yoksa güneş benim için doğmayı mı bırakmıştı?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kalem Anlatır Herşeyi
Novela JuvenilKalemin mürekkebi insanın acısı bittiğinde tükenirmiş... Bizim kalemin mürekkebi ne zaman tükenecek acaba?
