Kirsten P.O.V.
Andito ako ngayon sa sementeryo. Matagal-tagal na rin simula nung nadalaw ko si mama pati si ate. Tuwing dinadalaw ko kasi sila, hindi ko maiwasang sisihin ang sarili ko sa mga nangyari sakanila. Wala man lang akong nagawa para hindi lubos na malungkot si mama. Wala man lang akong nagawa para mawala yung depression niya. Kung may nagawa lang sana ako hindi pa siya patay ngayon. Si ate naman, kung hindi ko lang sana hiningi sakanya ang walang kwentang pabor na iyon, edi sana ako ngayon yung wala na, at siya yung patuloy na nabubuhay. Mas deserve niyang mabuhay kaysa saakin.
"Hi ma, Hi ate, alam niyo ba konting tiis na lang gagraduate na ako ng High school. Ate naman e, sabay dapat tayong gagraduate di ba? Bakit iniwan mo ako agad? At ikaw naman mama, ansabi mo, ikaw ang magkakabit ng mga medals naming dalawa ni ate, pero bakit sumunod ka rin kay ate? Andaya daya niyo namang dalawa ni ate e. Ang hilig niyong mang-iwan sa ere nang wala man lang paalam. Sana sinama niyo na lang din ako.
Hindi ko na mapigilan ang mga luha ko sa pagtulo. Ansakit sakit naman kasing maiwan sa ere e. Yun tipong andun ka na e, yun na yun e. Yung akala mo okay na lahat, maayos na. Yun pala magsisimula pa lang ang mga malalalang mga pangyayari.
"Mama, Ate, Sorry. Sorry talaga. Sorry kasi wala akong nagawa. Napaka wala kong kwentang kapatid at anak. Sorry. I'm very sorry.
Hindi ko na mapigilan ang paglakas ng mga hikbi ko. All this years, hindi ko mapigilang sisihin ang sarili ko sa pagka wala nila.
--END OF KIRSTEN P.O.V.—
Aiden's P.O.V.
Balak ko sanang dalawin sina Tita Cristy at Christine kaso naunahan ako ni Kirsten. Kaya napagdesisyonan kong umupo sa malapit na puno malapit sakanila. Rinig na rinig mula sa pwesto ko ang mga pinagsasabi ni Kirsten at sobrang nasasaktan ako dahil nasasaktan rin siya. Kitang kita ko ang lungkot sa mga mata niya. Kailan kaya ulit magiging masaya ang mga matang yon?
"Hi ma, Hi ate, alam niyo ba konting tiis na lang gagraduate na ako ng High school. Ate naman e, sabay dapat tayong gagraduate di ba? Bakit iniwan mo ako agad? At ikaw naman mama, ansabi mo, ikaw ang magkakabit ng mga medals naming dalawa ni ate, pero bakit sumunod ka rin kay ate? Andaya daya niyo namang dalawa ni ate e. Ang hilig niyong mang-iwan sa ere nang wala man lang paalam. Sana sinama niyo na lang din ako.
Siguro napaka lungkot niya. No scratch that. Hindi siguro. The right term is, Malungkot talaga siya. sigurado iyon. I never imagine, that I could see her this lonely. Yung cheerful at pinaka bubbly sa lahat ng taong kilala ko, Hindi na nakangiti ngayon. Ang mga mata niya, kapag nakita mo iyon, alam mong napaka lungkot ng mga iyon. Hindi na siya yung taong iyon. Matagal ng nawala ang pagkatao niyang yon simula nung nawala si C, nawala na rin ang Kirsten na unang nakilala ng lahat. Yung Kirtsen na masayahin.
"Mama, Ate, Sorry. Sorry talaga. Sorry kasi wala akong nagawa. Napaka wala kong kwentang kapatid at anak. Sorry. I'm very sorry.
All this time sinisi pala niya ang sarili niya. Kung pwede ko lang sabihin sakanya........................................... Kaso nangako ako kay Christine na hinding hindi ko sasabihin sakanya.
"And I need you~
And I miss you~
And now I wonder
if I could fall into the sky
Do you think time would pass me by
'cause you know I'd walk a thousand miles
If I could just see you~
If I could just hold you~
Tonight~
