Een 2e Kans

Annabel

Annabel stond buiten naast haar fiets te wachten. "Het is al bijna 10 over", zei Viola, die iets verderop stond. Annabel zuchtte. Naomi kwam er meestal op het laatste moment aan. Ze keek opzij en zag dat Viola verveeld aan haar fietsbel zat. Opeens zag ze vanuit haar ooghoeken een schaduw van links naar voren bewegen, even later gevolgd door Naomi, op haar fiets. "Haaii", zei Viola. Naomi antwoordde simpelweg met: "hoi, laten we gaan." Annabel stapte op haar fiets en ze reden weg.

Een kleine 10 minuten later liepen ze de school in. "Hoe laat is het?" Vroeg Annabel. Naomi keek op haar horloge. "Bijna 20 over 8." Annabel knikte. Nadat de 3 naar hun kluisje waren gegaan, liepen ze naar het lokaal toe. "Hé! Annabel!" Annabel stopte en draaide zich om, terwijl Viola en Naomi nietsvermoedend door waren gelopen. Gert-Jan kwam naar haar toe lopen. "Waar hebben we zo les?" Annabel keek hem aan. "Boven, we hebben natuurkunde." Gert-Jan haalde zijn schouders op. "Ah, geen boeken dus." Annabel schudde lachend haar hoofd en begon de trappen op te lopen, op de voet gevolgd door Gert-Jan. Ze voelde zich lichtelijk ongemakkelijk met hem achter haar. Sinds ze in de eerste klas uit elkaar waren gegaan, waren dingen niet meer hetzelfde. Eigenlijk had ze helemaal niet gewild dat hij het uitmaakte, maar daar was helaas niks aan te doen. Ze schudde haar hoofd. Waarom dacht ze hier over na? Ze voelde niks voor hem. Toch?

Boven aangekomen liep Annabel naar Viola en Naomi toe, die met Camille stonden te praten. "Ik vraag me af of hij de cijfers al heeft", zei Camille. Ze keek nerveus. "Ik heb waarschijnlijk toch een fucking 2," reageerde Naomi. "Dat is hoe het bij mij gaat. Als het voor mijn gevoel slecht ging, heb ik een hoog cijfer en als het slecht ging, heb ik een onvoldoende. Meestal dan." Viola keek even op van haar kaarten en zei: "We zien wel." Ze gingen verder met het gesprek, maar Annabel wendde haar ogen af en keek rond, naar haar andere klasgenoten. De meesten stonden in groepjes bij elkaar. Je had Joost, Thijs, Karl en Martijn, die het over een of ander voetbal spel hadden. Iets verderop stond Rosa met haar oordopjes in muziek te luisteren. Naast haar Dimitri. Toen hij sneaky iets uit haar tas probeerde te pakken, sloeg Rosa hem op zijn hand en stak haar middelvinger op. Annabel keek verder. Vrijwel alle andere meisjes stonden bij elkaar te praten over van alles en nog wat. Ze wou zich net omdraaien naar Viola, Camille en Naomi, toen haar blik die van Gert-Jan kruiste. Ze voelde een blos opkomen en keek snel weg. Opeens kwam de docent aanlopen. Opgelucht volgde Annabel hem het lokaal in. Ze ging zo snel mogelijk op haar plek zitten en legde haar hoofd op haar tas, met haar armen eroverheen. Ze kon zichzelf wel slaan. Gert-Jan was verleden tijd. Ze waren vrienden. Meer niet. Het enige wat ze kon doen, was hopen dat hij het niet had gezien. En Viola en Naomi trouwens ook niet, die maakten al constant grappen. De docent ging voor de klas staan en begon te praten. "Ik heb de cijfers van de toets."