Een 2e Kans

Gert-Jan

"Wacht, wat?" Stamelde Gert-Jan. "Ben je serieus?" Annabel keek hem aan. Hij zag dat ze rood was. Ze antwoordde: "Ja. Toen we in de eerste uit elkaar gingen, vond ik dat best erg. Het voelt als een fout. Ik.." Ze stopte met praten en keek naar de grond. "Ga verder!" Drong Gert-Jan aan. "Ik heb nog steeds gevoelens voor je." Bij die laatste woorden keek ze hem recht aan. Was ze serieus? Gert-Jan kon dit haast niet geloven. Al die tijd had hij er spijt van gehad dat hij het met haar had uitgemaakt. Na wat er gebeurd was, durfde hij haar niet terug te vragen. En nu vroeg ze hem.
"En, wat is je antwoord?" Annabel zette een paar stappen naar voren. "Ja." Gert-Jan keek haar aan. "Ik had het nooit uit moeten maken. Laten we opnieuw beginnen." Hij zag hoe Annabel meteen begon te stralen. "Oh mooi, Gert! Ik ben zo blij dat we weer samen zijn!" Ze zette nog een stap naar voren en voordat Gert-Jan iets doorhad, knuffelde ze hem. Toen hij haar in zijn armen hield, was opluchting het enige wat hij voelde. Ze waren weer samen.

3 kwartier later was Gert-Jan alweer thuis. Hij had bij Annabel willen blijven, maar wist dat hij op tijd thuis moest zijn. Annabel en hij hadden afgesproken om voorlopig nog aan niemand te vertellen dat ze weer samen waren. Het was verstandiger om te wachten. Ze hadden allebei geen zin in de vragen over waarom ze weer bij elkaar waren.
Die nacht ging hij tevreden naar bed. Na Annabel nog een bericht gestuurd te hebben, viel hij rustig in slaap.

De dag erna moest Gert-Jan erg zijn best doen om zich normaal naar Annabel toe te gedragen. De anderen mochten het nog niet weten. Het viel hem op dat ze vaak zijn kant op keek. Hij probeerde niet terug te kijken, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Gert-Jan merkte ook op dat ze begon te blozen als hij terug keek. Daar had hij gemengde gevoelens over. Aan de ene kant irriteerde het hem, omdat het opviel. Maar, aan de andere kant vond hij het ook wel grappig dat ze moest blozen omdat hij naar haar keek. Maar wat hij er ook van vond, er was niet veel aan te doen.

Ze zouden het 3e uur economie hebben, maar omdat de docent opeens ziek was, viel dat uit. Gert-Jan was tijdens het tussenuur voornamelijk in de aula, samen met Annabel, Dimitri, Viola, Rosa, Camille en Naomi. Viola had kaarten meegenomen, dus ze waren met z'n allen aan het "pesten".

Halverwege het 2e potje, kwam Jesse erbij zitten, naast Viola. Hij zat zo dicht op haar, dat het leek alsof ze aan elkaar vastgelijmd waren. Hij fluisterde iets in haar oor, en toen het potje was afgelopen, zei Viola dat ze nog even met Jesse ging 'chillen'. Ze hoefde haar kaarten voorlopig niet terug. Ook Naomi besloot weg te gaan, omdat ze in de mediatheek nog aan een project wilde werken.

Na nog een paar potjes stopten ze (Gert-Jan, Rosa, Camille, Annabel en Dimitri) met kaarten. Dimitri moest ook weg, naar zijn kluisje. Hij stond op en liep naar beneden. Verveeld bleef Gert-Jan achter. Rosa had haar telefoon gepakt, Camille maakte huiswerk en Annabel zei niet veel. Hij overwoog om een gesprek met Annabel te beginnen, maar aangezien hij geen idee had waarover, vond hij het toch een beetje te verdacht. Gert-Jan keek op zijn horloge. Over iets meer dan 10 minuten zou de les weer beginnen. Annabel stond op om naar Viola te zoeken en Rosa en Camille gingen naar boven, naar het lokaal en dus besloot Gert-Jan om naar zijn kluisje te gaan. Hij moest zijn boeken nog pakken.

Rustig liep Gert-Jan de trap af. Zijn gedachten waren afgedwaald naar Annabel. Naar hoe ze lachte als iemand iets zei wat grappig was. Hoe haar ogen glinsterden als ze een compliment kreeg. Hoe ze bloosde als hij naar haar keek. Plotseling werd zijn gedachtestroom onderbroken door een vreemd geluid. Hij keek opzij en zag Dimitri een paar meter verderop, verscholen in een hoekje met zijn rug naar Gert-Jan toe. Gert-Jan probeerde te bedenken wat het geluid was dat hij hoorde. Het leek van Dimitri te komen. Hij smakte, alsof hij iets at, maar ook weer niet. Toen Gert-Jan zich realiseerde wat het was, zette hij snel een paar stappen achteruit. Hij hoefde niet te zien hoe Dimitri en Naomi aan het zoenen waren. Zover je het zoenen kon noemen. Gert-Jan walgde van het geluid, het klonk meer als eten.

Hij wilde zich net omdraaien en weer terug lopen, toen hij zich iets bedacht. Naomi was naar de mediatheek gegaan. Naar boven. Was ze via de andere kant van de school naar beneden gegaan, of stond Dimitri daar vreemde dingen met iemand anders te doen? Uit nieuwsgierigheid zette Gert-Jan een paar stappen naar voren. Hij zag hoe Dimitri zich een beetje draaide, waardoor de persoon achter hem zichtbaar werd.

Wat Gert-Jan toen zag, was iets wat hij nooit had verwacht. De persoon bij Dimitri was niet Naomi. Het was Johan.