Een 2e Kans

Annabel

Dezelfde middag was Annabel bezig met het schrijven van haar boekverslag voor Nederlands. Ze moest het volgende week pas inleveren, maar wist dat ze het dan waarschijnlijk erg druk zou hebben. Toen ze klaar was, checkte ze haar telefoon. Ze zag dat ze een bericht van Gert-Jan had. Iets over wat het wiskunde huiswerk was. Ze antwoordde, en wilde net WhatsApp afsluiten, toen ze zag dat hij zijn profielfoto had veranderd. Ze klikte erop. Het was een foto van hem in een bos of parkje. Annabel was lichtelijk verbaasd. Het was niks voor hem om een foto van zichzelf te plaatsen. Al helemaal niet een waar hij lachte. "Hé Anna, waar heb je mijn boek gelaten?" Annabel schrok op toen haar broertje, Peter, haar kamer binnenkwam. Ze vroeg zich af hoe lang ze naar de foto had gestaard. "Weet ik niet, kijk beneden", zei ze geïrriteerd terug." Hij zuchtte en liep weg. Annabel keek weer naar haar mobiel. Gert-Jan zag er goed uit op die foto. Ze voelde een blos opkomen. Ze had gevoelens voor Gert-Jan. Nog steeds. In de 2e klas had ze er niet veel van gemerkt, maar nu kon ze het niet meer verbergen. Ze moest er iets mee doen. Morgen, dacht ze bij zichzelf.

De dag erna, donderdag, voelde Annabel zich erg nerveus. Ze had die avond ervoor tientallen keren gerepeteerd wat ze tegen Gert-Jan zou gaan zeggen. Telkens weer had ze zichzelf verteld hoe ze de dingen ging doen, op welke volgorde. Aan het eind van de dag zou ze tegen Naomi en Viola zeggen dat ze nog aan een presentatie moest werken en dat zij niet hoefden te wachten. Een presentatie voor geschiedenis, die ze toevallig genoeg met onder andere Gert-Jan moest doen. Ze zou hem er ook aan herinneren. Met een beetje geluk zouden ze een kleine 10 minuten bezig zijn, aangezien het al bijna af was. Omdat ze beiden alleen waren, zou ze voorstellen om samen te fietsen. Hij zou 'ja' zeggen. Bij haar huis zou ze hem de waarheid vertellen.

Toen Annabel 20 minuten later met Naomi en Viola naar school fietste, leek Naomi in een erg goede bui. Viola vroeg wat er was en vrolijk vertelde Naomi dat die middag daarvoor Dimitri haar had aangesproken en een interessante vraag had gesteld. "Wat voor vraag?" Annabel keek Naomi verbaasd aan. "Of ik met hem wil", zei Naomi terug. "Zei je 'ja'?" Vroeg Viola. "Tuurlijk! Rosa weet het ook al, ik vertelde het haar via WhatsApp. Ze vindt ons bij elkaar passen." Naomi grinnikte toen ze dat zei. "Nou gefeliciteerd, hoor," Zei Viola. "Nu is Annabel de enige die nog single is." Viola grijnsde. "Hé!" Riep Annabel uit. "Rosa heeft ook nog niemand, hoor!" "Rosa heeft tenminste een date, met Jean-Marc", kaatste Naomi terug. Annabel zuchtte geïrriteerd. Ja, ze was nu nog alleen. Vanmiddag zou dat veranderen.

Die dag leek voor Annabel uren te duren. Er gebeurden verschillende dingen. Ze kon er niks aan doen, maar ze betrapte zichzelf er meerdere keren op dat ze naar Gert-Jan staarde. De helft van de tijd, keek hij ook haar kant op. Toeval? Of was ze dingen gaan zien die er niet waren?

De pauzes, voornamelijk de grote pauze, waren apart. Zoals gewoonlijk hing Viola zo'n beetje aan Jesse. Het was het enige wat ze echt samen deden. Aan elkaar hangen. Annabel wilde liever niet bedenken wat ze deden als ze alleen waren. Johan en Camille hadden een of andere discussie die met voetbal te maken had. Rosa stond met Jean-Marc te praten. Annabel vroeg zich af hoe het kwam dat ze een date hadden. Ondanks dat Rosa duidelijk had gemaakt dat het 'geen date, we gaan gewoon chillen' was, noemde iedereen die ervan wist het een date. En iets wat nieuw was, waren Dimitri en Naomi samen. Ze waren sinds de middag ervoor een stel, maar gedroegen zich alsof ze al hun hele leven samen waren. Het viel Annabel op dat Dimitri meerdere keren Naomi naar Johan en Camille toe trok, om zich in dat gesprek te mengen. Hij leek het goed met Johan te kunnen vinden. Ergens in haar achterhoofd had Annabel daar een slecht gevoel over, maar ze dacht er verder niet over na.

Toen een paar uur later de schooldag was afgelopen, voelde Annabel dat ze steeds nerveuzer werd. Ze keek Viola en Naomi aan. "Hé uhm, ik moet nog aan een presentatie werken. Het kan lang duren, jullie hoeven niet te wachten." Viola en Naomi knikten en liepen toen weg, samen met Camille die ook net het lokaal uit was gekomen. Daarachter volgden Dimitri en Johan. Annabel keek om zich heen. Zo gauw ze Gert-Jan zag, liep ze naar hem toe. "Gert, we moeten nog bezig voor geschiedenis. Nu doen?" "Prima." Hij volgde haar de mediatheek in en ze gingen samen aan een computer zitten. Na een kwartiertje waren ze klaar. Gert-Jan keek Annabel aan. "Samen fietsen? Anders moet ik alleen naar huis", vroeg hij haar. "Ja hoor, prima." Annabel voelde zich opgelucht. Nu hoefde ze het tenminste niet aan hem te vragen. Het was nu bijna zover.

10 minuten later zaten ze op de fiets. Gert-Jan was tegen Annabel aan het praten, maar ze luisterde niet echt. In haar hoofd bleef ze de woorden die ze zou zeggen herhalen. Ze waren heel simpel, makkelijk te onthouden. Ze hoopte dat ze op het moment zelf ook zo makkelijk zouden zijn.

Toen Annabel en Gert-Jan bij Annabel's huis kwamen, voelde Annabel zich zo nerveus, dat ze dacht dat ze ging flauwvallen. Gert-Jan wilde gaan. "Gert, wacht. Ik wil nog iets zeggen." Ze keek hem aan en hij wachtte geduldig. Ze voelde hoe al haar spieren zich aanspanden. Ze hoefde dit niet te doen. Het kon wachten. Tot morgen, overmorgen, volgend jaar. Nee. Ze moest dit nu doen. Ze moest het zeker weten. Ze ademde diep in. Ze was haar hele speech vergeten. Al die woorden die ze had bedacht, voorbereid, gerepeteerd. Ze was ze kwijt. Maar ze kon zich één zin nog herinneren. Voordat ze het doorhad, waren de woorden haar mond al uitgekomen:
"Gert-Jan, wil je met me?"