Een 2e Kans

Annabel

Zaterdagochtend werd Annabel goed uitgerust wakker. Ze voelde zich goed. Tevreden. Gelukkig. Ze was weer terug bij Gert-Jan en dat zou zo blijven. Ze hadden nooit uit elkaar moeten gaan, maar het was nu weer goed. Ze stond op en liep naar haar bureau. Het knipperende lichtje van haar telefoon zorgde voor een roze gloed. Ze ontgrendelde haar mobiel en keek bij haar berichten. Ze had een  berichtje van Gert:
Hoi ben er om 1 uur
♡♡
Ze begon te blozen. Hartjes. Hij stuurde nooit hartjes. Het was niks voor hem, maar toch had hij het voor haar gedaan. Ze dacht even na en stuurde toen een bericht terug:
Tot later! ♡  vergeet je boeken niet!
Ze legde haar telefoon weer weg en besloot naar beneden te gaan. Ze had inmiddels behoorlijk trek gekregen en Gert zou er over ongeveer twee uur zijn. Net toen Annabel de gang in stapte, hoorde ze van beneden de stem van haar moeder. "Annabel, het ontbijt is klaar!" "Ik kom al!" Riep ze ongeduldig terug. Annabel sloot haar deur en liep toen naar beneden.

"En dan doe je dit en vervolgens deel je dat dan door drie en als je dat daar invult, krijg je je antwoord." De handen van Gert-Jan bewogen vluchtig over het papier terwijl hij uitlegde. Ondanks dat Annabel wist dat ze moest opletten, lukte het haar niet om de informatie op te slaan. Ze hoorde Gert wel, maar luisterde niet echt. Verzonken in gedachten staarde ze naar het papier. "En daarvan neem je dan de afgeleide en als je dat hebt gedaan kan je dit oplossen." Gert-Jan was verdergaan met zijn uitleg zonder door te hebben dat Annabel niet luisterde. Annabel knikte zonder erbij na te denken. Wat zouden ze later gaan doen? Ze waren niet van plan de hele middag met wiskunde bezig te zijn. Ook al had Annabel zijn hulp oprecht nodig, samen huiswerk maken was voornamelijk een excuus om samen tijd door te brengen. Later zouden ze iets leuks kunnen gaan doen, hopelijk. "Annabel?" Gert-Jan keek haar vragend aan. Geschrokken realiseerde Annabel zich dat ze de afgelopen paar minuten constant had zitten staren naar de tafel. "Gaat alles goed?" Gert klonk ongerust. "Ja hoor, prima," Stamelde Annabel. "Ik was gewoon even afgeleid. Wat was je aan het zeggen?" Terwijl Gert-Jan verder ging met zijn uitleg schaamde Annabel zich. Ze had dit nu nodig om een goed cijfer op haar toets te krijgen. Ze kon later wel andere dingen met Gert-Jan doen. Ze begon aandachtig naar zijn uitleg te luisteren.

Later die middag hadden Annabel en Gert-Jan besloten om naar het park te gaan. Het was bij Annabel om de hoek en het was er vaak rustig. Ze liepen over een paadje langs een groot grasveld. Het getjilp van vogels was duidelijk horen, net als het geblaf van een hond verderop. Annabel voelde zich ontspannen. Ze hield ervan om in het park te zijn; het was er rustig en mooi. Zelfs nu de aanwezigheid van Gert het minder rustig maakte. Als een kleuter rende hij van boom naar boom om eikels en kastanjes op te rapen. Annabel grinnikte. Dit was wat ze leuk aan hem vond. Hij was een kleuter, maar op een positieve manier. Ze liep rustig verder terwijl Gert alweer naar de volgende boom toe gerend was.

In gedachten verzonken staarde Annabel naar een bloem. Het was een tulp, een paarse. Ze hield van tulpen. "Hé, Anna!" Annabel keek geïrriteerd op. Voordat ze kon reageren, voelde ze hoe een van de eikels tegen haar voorhoofd aanknalde. "Gert!" Ze keek hem woedend aan. Bij het zien van haar reactie begon Gert-Jan hardop te lachen. Hij pakte nog een eikel op en gooide die ook naar Annabel. Ook deze raakte haar recht in haar gezicht. Hij was al weer bezig nieuwe eikels op te rapen, maar Annabel had besloten wraak te nemen. Voordat hij doorhad wat gebeurde, had Annabel een kastanje tegen zijn hoofd gegooid. Geschrokken keek hij op en rende toen met zijn handen vol eikels weg om zich achter een boom te verstoppen. Maar ook hierop was Annabel voorbereid. Voordat Gert de boom bereikte, had ze al weer een tiental kastanjes zijn richting op gegooid waarvan minstens de helft hem raakte. Gert-Jan besloot dat de boom hem niet genoeg beschutting zou bieden en zette het weer op een lopen. Annabel begon hem te achtervolgen met haar handen vol kastanjes. Terwijl ze achter elkaar aan gingen, gooiden ze omstebeurt schreeuwend en lachend noten naar elkaar. Onverwachts maakte Gert-Jan een bocht naar links en bleef toen stilstaan, waardoor Annabel hem inhaalde. Verbaasd bleef ook Annabel stilstaan. Waarom was hij gestopt? Opeens haalde hij zijn handen uit zijn zakken en gooide twee handen vol eikels tegen haar aan. Geschrokken stapte Annabel achteruit en rende weg. Deze keer was zij de persoon die achtervolgd werd. Ondanks dat Annabel snel was, was Gert-Jan sneller. Voordat ze de andere kant van een veldje had bereikt, had hij haar ingehaald en tegen de grond gewerkt. Lachend rolden ze over het veldje terwijl ze gras in elkaars gezicht veegden en zich van elkaar probeerden los te wurmen om te kunnen ontsnappen. Maar na een korte tijd wilde Annabel niet meer ontsnappen aan Gert-Jan. Ze bleef stil naast hem liggen en keek hem recht aan. Ze waren beiden buiten adem door de lange achtervolging. "We zijn echt kleuters." Gert-Jan grinnikte. Annabel knikte lachend. "Kleuters." Zei ze bevestigend. Gert ging op zijn rug liggen, maar Annabel bleef op haar zij naar hem staren. "Die wolk lijkt op een koe. Of een geit." Gert-Jan wees omhoog en Annabel keek ook. "Hé ja, inderdaad." Annabel glimlachte. Ze keek of zij ook wolken met een interessante vorm kon vinden. Er was een die op een aardappel leek, een walvis, een gloeilamp. En een hartje. Dat laatste was Gert-Jan ook opgevallen. "Kijk een hartje," Zei hij lachend en hij bewoog dichter naar haar toe. "Volgens mij is het een hint." Voordat Annabel kon reageren, voelde ze hoe zijn lippen die van haar raakten. Ze bleef doodstil liggen, maar toen ze zich echt realiseerde wat er gebeurde bewoog ze haar hoofd naar boven en kuste hem terug. Het was een tedere kus, vol liefde en warmte. Voor het eerst wist Annabel oprecht zeker dat ze van hem hield. Dat ze bij hem wilde zijn. Op dat moment, van die kus, wilde ze hem nooit verlaten. Ze hoopte dat ze voor altijd daar op dat grasveld konden blijven liggen. Ze hoopte dat dit moment nooit zou eindigen. Ook al wist ze dat dat wel zou gebeuren. Gert-Jan stopte zijn kus en bewoog iets opzij, zodat hij haar aan kon kijken. "Er is iets waar we het over moeten hebben."