İmkan"sızım"

En çok gidişini sevdim ...

En çok gidişini sevdim...
Kimse bilmez seni onlar seni hiç tanımadılar.
Gözlerinin yeşil olduğunu,adını, yaşını, boyunu posunu bilirler sadece.
Yüreğini bilemezler.O gözler bana baktımı neler anlatır.Adın nasıl içimi titretir.Gülüşün nasıl yüreğimi sevindirir bilemezler.
Sen benim anlattığım kadarsın.Benim kalemimden dökülen sözlerden akılda kalansın.
Onlar bilmez bunları.
Bir ben bilirim seni. Onlar bilmezler gelişin nasıldır.Sen geldiğinde yaz gelir gönlüme.Sen geldiğinde çiçekler açar gülüşümde.Onlar bilmezler...
Birde gidişin vardır.Nasıl canımı yakar.Nasıl yıkar.Hançer olur her adımın yüreğimden kanlar nasıl akar.Bilmezler anlayamazlar içimdeki acıyı.Bir ben bilirim.
Ben bütün yaralarımı sarıp beni hayata döndüren gelişinden sonra en çok gidişini sevdim.
Kavuşmanın imkansızlığını
Gözlerimdeki yaşları
yüreğimdeki yangını
içimdeki kırıkları sevdim.
Gelmeni isterken gelmeni dilemeyi
ölmeni isterken ölmemen için dualar etmeyi
Deli gibi severken affetmemek için yeminler etmeyi
ve en çok giderken bıraktığın beni sevdim.
Giderken götürdüklerinin yerine bıraktıkalrını sevdim.
Gülüşlerimde bile hüzün var artık
sesim kısık
sözcüklerim yarım
yüreğim yangın yeri
gözlerim yaşlı
yanaklarım hep nemli
yastığım ıslak
içimde sevgin var canımı yakan
aklımda ihanetin yaşatmayan
ben bıraktıklarını sevdim.
çünkü ben seni sevdim
Acıda,mutlulukta,ölümde gelse.
Senden gelsin ben yine severim.