İmkan"sızım"

Sensizliği vurdum şakağından!

Bu akşam yine yağmur var İstanbul'da pencere kenarında izliyorum yağmur kaçaklarını. Yağmurda el ele yürüyen sevgililer çarpıyor gözüme birini sen birini ben olarak hayal ediyorum. Gözden kaybolana kadar takip ediyorum onları. Nefesimden cam buharlanıyor. Bir kalp çiziyorum ismini yazmak geliyor içimden. Vazgeçiyorum. Bir hançer çiziyorum kalbe saplanmış birkaç damla kan. Gururla bakıyorum eserime. Cama yansıyan gölgemi fark ediyorum o anda. Yüzümdeki şeytansı gülümsemeye rağmen içimde bir melek ağlıyor. O meleği görüyorum camda titriyor. Sanki yağmur gözlerinden damlıyor. Uzanıp dokunmak istiyorum kayboluyor. Hançeri silip birleştirmek istiyorum kalbi hayalin canlanıyor gözümde sarılmak istiyorum sana gidişin geliyor aklıma vazgeçiyorum. Ellerini uzatıp gülümsüyorsun bana. Dokunmak istiyorum sana. Her şeye rağmen hayal olduğunu bile bile uzatıyorum ellerimi, kayboluyorsun. Hep yalnız bırakıyorsun beni şimdi olduğu gibi. Bir yumruk vuruyorum cama kalbin tam ortasına. Kanlar süzülüyor bileklerimden telefona sarılıyorum. Beni düşürdüğün durumu anlatmak için son kez sesini duymak için. Hep aynı sesi duyuyorum "aradığınız kişiye şuanda ulaşılamıyor" oysa her istediğimde ulaşırdım sana ne değişti...
Yığılıp kalıyorum olduğum yere. Soğuk bir hastane odasında annemin yaşlı gözlerimde buluyorum kendimi. "Değer mi?" diyor.
"Deymez!"
Canımdan, kendimden geçiyorum. Onun gözyaşlarına kıyamıyorum. And içiyorum. Sensiz yaşamak için sonra gece oluyor. Hayalin çıkıp geliyor gidiyor.
Bir silah dayıyorum alnına

SENSİZLİĞİ ŞAKAĞINDAN VURUYORUM!...