İmkan"sızım"

yağmurda bedenin değil yüreğin ıslanırsa bilki budünyada son kez ağladım

yağmurda bedenin değil yüreğin ıslanırsa bilki budünyada son kez
Benmiyim bu? Hani şu aynada bana bakan suret.Günler olmuş bakmıyorum aynaya.Gözlerim şişmiş.Ağlamaktan mı? Sahi ben günlerdir ağlamıyorum ki.En son küçük bir çocuk gibi küsüp gitme diye ağlamıştım ardından. Bir çocuğun pencere kenarında babasının işten dönmesini o na hayal ettiği oyuncağı getirmesini bekler gibi beklemiştim seni.Sonra sen gelmedin haberin geldi. Gözyaşlarım sustu.Dudaklarım sustu.içimde çığlıklar koptu.Başkasının canı yansa ağlayan küçük kız kendi canı yanınca ağlayamadı.
Ne güzel işte ağlamıyorsun deme ben gülmüyorum bile gittiğinden beri.
Dudaklarım gülmeyi unutmuş.Hani gamzem.Gamzem kaybolmuş.Öyle çok oldu ki içten gülmeyeli.
Boynumda sen yokken beni korusun diye taktığın cevşenim yok.Sende yoksun.Beni koruyacak kimse yok.
Takmadım bu sabah mutluluk maskemi.Tek başına çıktım aynanın karşısına.Sensiz günler çabuk geçsin ecel sana getirsin beni diye hep uyuyordum.Ondan şişti gözlerim.Merak etme gittiğinden beri hiç ağlamadım gül yüzlüm.
Gülmüyor yüzüm dedim ya tüm gülümsemelerimi sana sakladım.Tüm gözyaşlarımı bir buluta bağışladım.Eğer yağan bir yağmurda bedenin değil yüreğin ıslanırsa bil ki o gün bu dünyada son kez ağladım