Blauw geslagen,zwart voor m'n ogen.

-9-

Deel 9:

Ik nam voorzichtig plaats terwijl alle ogen op mij gericht waren.

Als ik hun vurige ogen zie dan zou het best kunnen dat ik doodgeschoten zou kunnen worden als ogen konden schieten.

"Euh jaa dus? Wat scheelt er?" zei ik om de stilte te verbreken.

"Redouane is in België" zei Faissal (Redouane is mijn neef uit Marokko)

"Ja nou en?" zei ik doodnormaal.

"We gaan je uithuwelijken aan hem, we kunnen geen sletjes opvoeden in ons gezin" zei Faissal harteloos.

"W..wat?? Uithuwelijken?" zei ik met een bibberende stem

Mijn tranen vonden hun weg naar mn wangen toe. Ik voelde me onwelkom in deze familie, ik voelde me een mislukkeling. Waarom oh ya Allah, waarom? Why me?

Mijn moeder stond op en liep naar boven, achter haar volgde m'n vader.

Ik bleef achter in de woonkamer met Faissal.

Mijn rode, waterige ogen waren gericht naar de grond. Het gedachte alleen al dat ik zou moeten trouwen met m'n bloedeigen neef maakte me depressiever dan dat ik al was, ik zou door de grond willen zakken. Ik zou hiervoor een moord willen plegen om niet met hem te kunnen trouwen. Mijn gedachten werden verstoord door een melding van mijn broer zijn gsm.

Ik had het gevoel dat ik bekeken werd door hem, ik draaide mn hoofd zachtjes naar rechts en zag hem met z'n gsm bezig.

Met een grote zucht stond hij op een verliet hij het huis.

Ik stond recht en pakte alle kussens en gooide ze tegen de muur. De Fotos die aan de muur hingen vielen op de grond en de vaas die op de eettafel lag gooide ik op de grond.

Ik pakte een scherp stukje van de gebroke vaas en sneed me aan mn arm, ik barste in tranen, schreeuwde de pijn uit en bleef maar gaan. Maar niemand die me aandacht gaf, niemand die me kwam helpen, niemand die me kwam kalmeren.

Just me,myself and i...