war of blood

chapter 2

Mia**pov

“Noooo----“ napabangon ako at napatakip sa mukha ko… umiiyak ako, hindi ko mapigilan ang mga luhang dumadaloy, as if they have own life… hindi na iyak ang ginagawa ko malakas na iyak na talaga. Nararamdaman kong nanginginig ang buong katawan ko. I feel half paralyze, I can’t move. I’ll continued crying and crying.

“Mia!!” para akong nakabalik sa reality nang marinig ko ang malaki at malakas na sigaw ni papa. Napatingin ako sa kanila.

“Papa, mama!”  niyakap nila ako at napaiyak ulit ako. Hinimas ni papa ang buhok ko. Hindi pa din ako natigil sa pagiyak, hinayaan lang naman ako ni mama at papa habang nakayakap sila sa akin. A long minute past, na-feel ko papano na nag calm down ako.

Bumaba kame sa sala at pinaupo nila ako sa sofa. Kumuha si mama nang tubig habang nakaupo naman si papa katabi ko. Hindi nila ako iniwan. Hindi sila nagtanong alam kong kanina pa nila gustong malaman kung ano bang nanyari nararamdaman ko yun sa kanila. tahimik lang sila alam kong they want me first to open they conversation.

“A-a-a Na-nagugutom ka na ba baby!?” tanong ni mama na nagaalangan pa akong tanungin.

Umiling lang ako hindi ko alam parang wala pang lumalabas na bosses sa akin. Ngayon lang nanyaring ganun katindi. Yes! Nanyayari yun minsan.

Nang bata ako mga picture lang naririnig ko lang. pag sumasakit ang balikat ko ibig sabihin aatakihin ako nun. Hindi mapaliwanag nang ibang expert kung what really happen to me. Even science or logic can’t explain it, so do i. Sometimes 2 times a month I experience that. But recently  4 times na, minsan panaginip yung sa gubat. Kaya sometime I don’t want to fall asleep.

Nararamdaman ko ang tension sa mga magulang ko para sa akin. “I’m ok, don’t worry!?” sabi ko sa kanila. lumam-lam naman ang mukha ni mama ang pagkakatingin niya sa akin, ganun din si papa.

“Napapadalas yan!”  hindi na napigilan ni mama ang nasaisip niya.

Tumango lang ako at napayuko.

“What your dream about this time?!”

Hindi ko mapigilan lumuha pag naaalala ko sa utak ko yun. Parang totoo, lahat nararamdaman ko, shet!! Baka nababaliw na ako.

“Mama, papa sa tingin n’yo nababaliw na ako!?” tanong ko habang umiiyak pa din. Ngayon ay nasa sofa na si mama at papa katabi ko.

“Sssshhh!” hinawakan ni mama ang magkabilang cheek ko at pinaharap sa kanya. “No baby, believe me!” maangiyak-ngiyak na din si mama habang nakahawak sa balikat ko si papa.

“Tama, mama mo baby! That was just a bad dream,” sabi naman ni papa habang pinipisil niya ang balikat ko.

Niyakap ko silang dalawa, pasalamat ako at andiyan sila. Kasi sobrang natatakot ako sa mga panaginip nay un.

Alam mo ba dati. Naririnig ko sa panaginip ko na umiiyak ako at nanghihingi nang tulong. Habang tumatagal nakikita ko na at di nagtagal nararamdaman ko na. kung tutuo yun grabe, as in grabe, hindi makatao… salamat at panaginip yun.

“Tahana baby, papa and mama is here, always!”

tapos kumain na kame. Nagpipilit magpatawa sina mama at papa kaso hindi ko magawang paabutin sa tenga ko ang mga tawa na ‘yun. Hanggang sa matapos nagayos lang sina mama at papa at sinamahan na nila akong matulog…