war of blood

chapter 8

It’s been one week since I buried my parents. When my parents still here. I remember they talking about ‘what if they going to die?’. My mama and papa want to buried in ‘river valley cemetery’ I don’t know why they want there to buried, but I do what they wish. I hope… just hopping that they will happy was ever they are now.

 “Bakit di ka nanaman pumasok?!” hindi na ako nagulat sa nagsalita. Si greta and lucas. My bestfriend. By the way am in the cemetery. At the front of my parents grave standing and… standing.

“I loss time!?” pormal kong sabi nagpipilit magging masigla ang tono.

“Yah! You loss time… pero hindi ka naka-uniform?!” pagmamatigas na sabi ni greta na lumapit sa akin. Hinawakan ako sa balikat. Humarap naman ako at nakitang naka-uniform sila. Simula last week hindi ako pumapasok. Greta and lucas always stop at the house to check on me.

“hindi ko napansin.” Ngumiti ako ngunit hindi umabot sa mata. Naglakad na ako palabas sa cemetery at bago sumunod sila lucas at greta nakita kong nagkatinginan pa sila at napabuntong-hininga.

“Ok! That’s enough.” Humarang sa daraanan ko si greta. Nakakuyom ang mga kamao at my galit na tingin. “I know it’s hard to lose someone, but you have to pull yourself. Sila ang namatay hindi ikaw…” hindi ko siya tinignan at lumihis ako nang tingin. Yun na nga sila namatay naiwan akong nagiisa. Kahit ipaglaban ang kaso nila hindi ko nagawa. “Ang gusto ko lang ipaintindi sayo hindi matutuwa sila tita at tito sa ginagawa mo, they don’t what you to see like that!” tumingin ako sa kanya. Galit at walang kaemosyon-emosyon.

“Hindi nila ako makikita kasi wala na sila…” sabi kong nagtitimping umiyak. “Patay na sila.” Tska nagpatuloy. Nagpattuloy na akong lumakad papunta sa motor ko. Iniwan ko sila lucas at greta sa cementeryo.

Nang makadating ako sa bahay may lalaking my dalang briefcase. Mga edad 50 na sa tansya ko. Tinanggal ko ang helmet ko at tumungo sa sa pinto bitbit ito’.

 “Sino sila!?” tanong ko sa mamang naka-briefcase.

Ngumiti siya. Mukhang mabait at sweet to’ng lalaki na to’. “Ikaw diba si, Mia yepel?!” tanong niya hindi nawawala ang ngiti sa mata. Tango lang ang sinagot ko sa kanya. “Nagdadalamhati ako sa sinapit nina hans and gina,” lumungkot naman ang mukha niya. talagang nalungkot siya. Bigla naman ako hindi nagging komportable. “Ako nga pala si atty. Boltran, ako ang attorney nang parents mo. Andito ako para basahin ang last will ang testament nilang dala.”

My ganun palang nagawa na sina mama at papa parang di ko yun alam huh! Pinapasok ko naman siya, at pinaupo sa sofa. Pumunta na din ako sa kusina para timplahan siya nang juice.

“Pasensia na madami pang kalat.” Ee! Sa wala akong gana gumalaw sina lucas lang ang nagaayos dito para kahit papano magmukhang bahay nang tao. Pero hindi pa din nawawala yung bakas nang kaguluhan. Kasi wla yung center table, t.v set. Ilan sa salamin ang basag, hindi ko pa yun naaasikaso o hindi ko lang inaasikaso tala.

“Ok, lang yun hija ang totoo hindi ako nagpasabi na pupunta ako… dapat nung pagkalibing palang nina hans at gina nagpunta ako kaso alam kung nagdadalamhati ka.” Lumungkot ang tinig niya. “Kay ngayon lang nakapunta.” Tapos my mga nilabas siya galing sa briefcase niya, mga document.

Una binasa niya ang nasa papel. Sabi niya making lang ako at mamaya ipapaliwanag niya. aba’t mahaba-haba yung binasa niya huh! Talaga sina mama at papa sobrang dami nang bilin. Names ko tuloy sila.