war of blood

chapter 7

Mia**pov

It’s my birthday when I wake up, even the doctor can’t believe na magaling na ako agad hinid din nila alam kung panno nanyari yun. Dalawa ang baling ribs ko at nadislocate din ang balikat ko at braso, siguro nung pinagbalibas-balibag ako. But that day din ok na ako, some doctor run a test and it’s past it’s all heal.

And the police came by, para kuhanan ako nang salaysay.

“Uhmf! We just got some question I hope you answer!” sabi nang police. actually hindi ako fantic nang police kaya hindi ko siya kilala kahit tagaritong pulis lang siya. Tumango lang ako bilang sagot at tumingin kay lucas na hindi pa din ako iniiwan. “Mr.?” nakatingin siya kay lucas.

“Lucas!”

“Can I have a moment alone with Ms. Yepel!?” inuutusan siyang umalis ngunit hinawakan ko na agad ang kamay niya at umiling ako. Naintindihan naman nang police at tumango na lang na ibig sabihin ‘he can stay!’

“Ahh! Ms. Yepel, sa tingin n’yo po ba my kagalit ang mga magulang mo?!” nagiisip ako ngunit alam kong wala, kasi mabait sina mama at papa wala akong maisip na may gagawa nang ganun.

Umiling ako. “Wala po!” nakahawak pa din ako sa kamay ni lucas. Habang my sinusulat naman siya ngunit hindi ko Makita.

“Eh! Nung araw na yun, ilan silang anduon?!” pangalawa niyang tannong nakatingin sa akin mukhang inoobserbahan ako.

“I-isa lang!” my kasamang takot akong nadadama.

“Kaya mo bang idiscribe yung itsura nang murderer!?” bigla niyang tanong. Biglang nagbalik ang mukha nang mamamatay tao. Mukha ko, natakot ako kaya hindi ako agad nakasagot nangilid ang mga luha ko sa mata at tuluyan bumaksak. Tinakpan ko ang bibig ko nang kabilang kamay habang ang isa ay hawak pa din si lucas na hinahagod ako sa likod. “Again, Ms. Yepel, nakita mo ba ang pumatay sa mga magulang mo!?” inulit at nilinaw niya ang tannong.

Anung gagawin ko pagsinabi kong kamukha ko ang pumatay baka sabihin nilang baliw ako. I’m not crazy, but how can I prove that? I don’t know what to do? Pagsinabi ko yun, wala naman akong kakambal nagiisang anak lang ako nila mama at papa. It doesn’t make any sense?! Patuloy pa din ako sa pagluha. Nanginginig na ang buong katawan ko.

“Ms. Yepel..” uulitin pa sana niya ngunit agad kong naputol nang magsalita ako.

“No I didn’t see… i-it’s so dark I can really see the face…” sagot ko. Alam k dapat hindi ako nagsinungaling pero alam ko din hindi sila maniniwala iisipin pa nilang nababaliw ako. Panno ba naman kasi ipapaliwanag na I kill my family and I tried to kill myself. No sense at all. Naramdaman ko ang pagpisil ni lucas sa kamay ko.

“With all do your respect, I think hindi nakakabuti sa kanya ang alalahanin ulit ang nanyari sa parents niya. kaya kung sana pwede nap u ba siyang magpahinga.” Sabi ni lucas. Pinapaalis na niya ang police. sumunod naman ang police sa sinabi at nagpunta na sa pintuan.

“A-am sorry I didn’t help much! But please help me find that murderer who killed my parents” sabi ko sa police bago lumabas. Tumango lang ang police at ngumiti.

Sinarado na ni lucas ang pinto at lumapit sa akin sa kama.

“Are you alright mia?!” tanong niya na halata sa mata at bosses ang pagaalala. Nang lumapit siya sa akin. Pinalid niya ang luha ko na nasa pisngi.