The King - Kageyama Tobio x Reader

Rozdział 4

~Reader's pov.

Czy to normalne, że unikasz osoby, którą darzysz jakimiś uczuciami?

Czy to normalne, że cierpię, pomimo tego, że nic między nami nie było?

Czy to normalne, że obwiniam się o to?

Codziennie zadawałam sobie pytania, na które nie było odpowiedzi. Pomimo, że wiedziałam, iż jest to bezsensowne, wciąż cierpiałam.

~

Nie odpowiadał przez dłuższy czas, więc odpuściłam. Wstałam i wyszłam zamykając za sobą drzwi. Zostawiłam go w swoim pokoju. [...]

Poszłam do kuchni i zaparzyłam sobie [ul. herabata]. [Ul. herbata] była lekiem na wszystko, przynajmniej według mnie. Usłyszałam tylko trzask zamykanych drzwi wejściowych. Zamknęłam oczy i zacisnęłam dłonie na gorącym kubku. Poparzyłam je, były zaczerwienione i niemiłosiernie piekły, ale bardziej piekło mnie coś w środku. Coś we mnie pękło. Nie spodziewałam się tego. Po moim policzku spłynęła jedna łza, a potem kolejna i kolejna.

- Nie martw się - usłyszałam głos cioci.

Noemi położyła dłoń na moim ramieniu, po czym dodała:

- Wróci.

Pokręciłam przecząco głową.

- Nie wróci - odrzekłam słabo.

Znów wszystko zepsułam - dodałam w myślach.

~

Od trzech tygodni nie miałam kontaktu z nikim z Karasuno, a właściwie z nikim poza ciocią i panią ze sklepu.

Przez te trzy tygodnie tylko czytałam, oglądałam telewizor i prawie nic nie jadłam, a na dodatek wyglądałam jak trup, bo mało spałam. (głównie płakałam po nocach, łejt, ja płakałam całymi dniami)

Znowu zebrało mi się na płacz, ale tym razem postanowiłam rozdrapać stare rany. Myślałam o ojcu, o tym, jak zabierał mnie do wesołego miasteczka, jak byłam mała. O tym, jak obiecał, że zawsze będzie przy mnie...

Usłyszałam dzwonek mojego telefonu. Niechętnie sięgnęłam po telefon. ,,Rudzielec". Nie wiedziałam, czy chcę odbierać. Odchrząknęłam i odebrałam.

- Cześć - usłyszałam w słuchawce.

- Hej - odrzekłam niemrawo.

- Etto...Czy mógłbym przyjść...Pouczyć się? - mówił niepewnie.

- Miałeś przyjść trzy tygodnie temu. Nie przyszedłeś. - Miałam słaby głos, ale byłam zła.

Dokładnie trzy tygodnie temu, w niedzielę, miał do mnie przyjść. Czekałam, bardzo długo czekałam. Nie przyszedł, nie wyjaśnił, nie przeprosił, nawet się nie odezwał.

- Przepraszam! Ale... - przerwał

- Ale?

Przez dłuższy czas nie otrzymywałam odpowiedzi. Słyszałam tylko jego oddech, dzięki temu przynajmniej wiedziałam, że jeszcze tam jest.

- Przychodź - rzuciłam do słuchawki.

Było słychać, że się uśmiechnął.

- Dziękuję!

Rozłączyłam się. Odłożyłam telefon i schowałam twarz w dłoniach.

Nie mogę być dla niego wredna. Nie mogę stracić kontaktu z tak bardzo ważną dla mnie osobą. Muszę wziąć się w garść.

Uderzyłam się dłońmi w policzki, aby się otrzeźwić. Zapiekło. Najpierw musiałam ogarnąć swój pokój. Wszędzie były porozrzucane chusteczki i ubrania. Zaczęłam od zebrania chusteczek. Wrzuciłam je do kosza w kuchni. Ubrania poskładałam i włożyłam do szafy. Na sobie miałam białą, jedwabną koszulkę z dekoltem w serek i czarne, przylegające spodnie. Poszłam do łazienki, spojrzałam w lustro. Przeraziłam się. To...To nie byłam ja sprzed trzech tygodni. Moje policzki lekko się zapadły, włosy były rzadsze i mniej puszyste, oczy straciły błysk, były smutne i zaczerwienione od płaczu. Usta miałam spierzchnięte, popękane. Sięgnęłam do kosmetyczki, chciałam choć trochę poprawić swój wygląd. Przemyłam twarz wodą, nałożyłam na usta balsam do ust, korektorem przysłoniłam wory pod oczyma.