Resolving conflicts through pen, devastating love neglectfully.
I kept on telling it to myself... that everything was just a dream or a nightmare.. Kahit alam ko na hindi. Kahit alam ko na totoo lahat yung nangyayari.
Shit lang!
Napagod na siya.. M...
Bandang 8:30 PM, tapos ko na lahat ng sinusulat ko at nai-send ko na rin sa Email ng PD. Yung patas ng papel na inabot sa akin kanina ni kontrabidang Escalona, ayun andun sa backpack at nagsasaya dahil sila lang yung laman ng bag ko. But TGIF, makakapaglibang ako. Kalimitan tuwing Friday, umuuwi ako sa bahay sa bukid para naman mabisita ko yung iniwan kong pamilya. Baka mamaya, isipin nila na may itinanan na ako.
Sa totoo lang, maingay at magulo ang mga kapatid ko— at isa yun sa mga dahilan para tamarin akong umuwi ng bahay. Isa pa, hindi kami mayaman, magaling lang talaga akong mag-ipon. At sa tuwing uuwi ako sa amin, naririndi na ako sa Nanay ko na sasabihin na namang “wala na tayong pera.”
Sino ba namang may gustong magsulat at mag-aral sa isang maingay at magulong lugar? For pete's sake!
Nabungaran ko sa gate yung tatlong guards and because my face is very familiar with them dahil nga malimit akong umuuwi ng ganitong oras, hindi na nila ako kinuwestiyon. May mga kaso kasi na kapag lumabas ng campus ang isang lalaki at kasunod ang isang babae or either na sabay silang lumalabas at magka-holding hands pa while walking, alam na this. At kinabukasan, reported sa guidance, ipapatawag ang sweet couple, matinong kakausapin sina Ati at Koya at “kick-out” pa rin ang final decision.
My eyes sparkled in the middle of the darkness when I saw the Club, hindi kalayuan sa school.
“Waiter, wine please!!” sigaw ko roon pagkapasok na pagkapasok.
Maingay ang paligid, maraming babaeng nagkalat sa dancefloor habang may kasamang lalaki. Yung iba, hinuhubaran na nga ata yung kaharap eh.
“Sir, heto po,” maginoong pag-aalok ng isang waiter. After giving me the glass of wine, sinimulan ko ng lunurin ang sarili ko.
Masamang mag-inom, alam ko yun. Pero malaya naman ang bansang Filipinas 'di ba? Sa pagkakaalam ko, wala akong ginagawang masama. Nakailang tawag pa ako sa waiter para humingi pa ng extra wine. Umiikot na ang paligid ko at nag-iinit na ang aking sarili.
"Hi Sihirrrr... Wahant us to dahance?" pag-aaya ng isang babae na kita na ang cleavage sa suot na red polo na tinuwangan naman ng napakaikling shorts.
Nag-iwas ako ng tingin. Hindi ko naman alam na talagang matindi na ang ‘kakapusan sa tela’ ng ating bansa. Though men seek for women like this to have a fuck buddy and not to love, iba ako sa kanila. I still have respect.
But that woman didn't stop calling me using her ‘seducing and irritating voice.’ “Seher.. Please... Dahance withhh mehhhh.”
Umalis ako sa kinatatayuan ko at sinubukang maglakad-lakad pero makulit talaga ang babaeng iyon. Hanggang sa hinarap ko siya para patigilin but as I faced that woman, nagtindigan lahat ng balahibo ko sa katawan. Nangilabot ang balat ko and it was very difficult to move, even my eyes became bigger in shock of what happened.
“Bitiwan mo ‘yan,” mahina at nanggigil kong sabi matapos dakmain ng babaeng iyon si ‘Junior.’
Asshole! Akala ko naman eh iyon lamang ang gagawin niya pero nilikot likot at hinimas niya iyon habang ang kabila namang kamay ay naglakbay sa loob ng mabuhok at malapad kong dibdib. Nakakalalaki!
Wala na ako sa sarili ng mga oras na iyon. Tumigil lamang siya sa kanyang ginagawa noong itulak ko siya at naglupagi sa dancefloor. Naghakot iyon ng maraming atensyon at nag-udyok para unti-unting magtawanan at magbulungan ang mga taong naroon.
Fuck that “Wiggle” song! Iyon siguro ang nagdulot ng kalibugan ng babaeng iyon and because of that, ipapahamak nila ang virginity ni “Junior.” Dafuck!
I was about to slide the door, trying to leave at magpunta sa boardinghouse but someone poked me and said “Sir bayad niyo po.”
Magkahalong galit at hiya, inabot ko ang 500 pesos sa kanya. “Keep the change,” mapanuya kong sambit.
After that manyakan thingy at halos maharas na ang aking kagwapuhan, feeling ko nakapagtaksil ako sa girlfriend ko. I got my phone at the pocket para i-message si Eloiza. Baka naman kasi isipin niya na hindi ko na siya naalala. But as the smartphone lighted up, 7 notifications arrived.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Damn! My phone was in Silent Mode. Ni-Silent ko ‘ko to after mangyari ang kiliti sa singit thingy sa office at pinagsisisihan ko na ‘to ngayon. Those 7 notifications were Eloiza's messages.
My heart didn't skip a beat. Though hilong hilo na ako sa ininom kong wine, pinilit kong bilisan ang pagsakay sa isang pampasaherong tricycle para rektahin ang boardinghouse— umaasang baka naghihintay pa siya ng konting oras para makarating ako but it was too late. Hindi ko na siya nahagilap sa loob. Ramdam kong gumilid ang luha sa mga mata ko but I blinked my eyes many times just to stop those tears from falling.
In all ferociousness, I typed those 4 letters to formulate 1 one word, expressing the feeling of sorrow and regret, polite regret.
Sorry. 8:21 PM
Napabuntong hininga ako. Isinara ko na lang ang pintuan para palitan ang long-sleeves na uniform. Dahan-dahan kong kinalag ang necktie sa pagkakatali at isununod naman ang nakasinturong fitted na pantalon. I turned the lights off and lay myself down to bed.
Kung pupunta ako sa kusina at kakain ng niluto niya, napaka-unfair naman. Ni hindi ko man lang nga siya naihatid pauwi.
I really find writing easy. But one thing is for sure— I really don't know how to be perfect. Kung kaya ko lang, ginawa ko na para wala ng naaapektuhan. Through Journalism, nakakagawa na ako ng isang matunog na pangalan para makilala ng iba pang PD's ng iba't-ibang schools.
Hinahangaan ako ng iba dahil writer ako at ang alam nila, isa na akong perpektong tao— but no. I'm not that type. Ang katulad ko ay ang isang Feature Article na maraming mali sa sinulat at hindi ‘perfect’ kaya kailangang baguhin at ire-write ng EIC. But as an EIC, kung buhay ko ang babaguhin ko, hindi ko kaya. Isa akong ignoranteng maituturing kung babaguhin yung sarili kong buhay. At dahil itinulad ko yung buhay ko sa isang maling Feature Article, I will let the other EIC make a PERFECT one.
Hindi ako ganoon kahusay para ipagyabang ko na ang lahat. Kung perfect ako e di sana, may maganda na akong Time Management.
The most hurtful truth is that, time continues to fly high and I was left falling.
°~°~°~°~°~°
A/N EIC- Editor in Chief PD- Publication Director
Hello guys! Sana nagustuhan niyo. Sana magbigay kayo ng feedbacks :-)
-Wag mahiyang magpadedicate, okay?
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
