sex addicts [michael clifford] / Dutch translation /

31: The end

Nee, nee, nee, nee, nee.

Dit kon niet gebeuren, dacht Michael. Hij moest als eerste sterven, niet Devon. Misschien had de zigeuner hun lotgevallen door elkaar gemixt en was het de bedoeling dat zij als eerste ging sterven? Hij duwde die gedachte uit zijn hoofd - hij kon het niet opbrengen om zo te denken nu. Er was geen enkele reden dat ze dood kon zijn.

Maar het enige probleem was dat Marina niet had verteld aan Michael hoe serieus het accident was. Hij wist niet of ze het ervan gebracht had met een enkele schram of een honderd gebroken botten. Hij had geen idee.

In een haast greep hij zijn auto sleutels van de toonbank, die alleen voor noodgevallen was. Hij gaf niets om de zakken onder zijn ogen en zijn verschrikkelijke adem en hoe hij zich niet eens hinderde om zijn haar. Al was hij wou was naar Devon gaan en zien of ze oké was.

Een miljoen dingen waren door zijn hoofd aan het gaan nu. Paniek, angst en schrik. Ken je wel dat gevoel wanneer je zo bang bent dat je maag omkeert en het voelt alsof je niet kan ademen en het voelt alsof de wereld aan het vergaan is. Dat was precies hoe Michael zich voelde, alleen een honderd keren erger.

Marina had hem verteld dat het accident ergens in het centrum was, dicht bij haar appartement. Dit betekende dat hij recht door de meest verkeersweg van de stad moest en wie weet hoe lang het hem zou nemen om de plaats van het accident te bereiken? Volgens Marina waren de ambulances onderweg, ook al slaagde ze er niet in om te zeggen wat Devons conditie was.

"Michael, het is bijna tien uur, waar ga je heen op dit uur?" riep zijn moeder wat Michael nog sneller deed gaan. "Michael? Michael, kom terug!" 

"Niet nu!" snauwde hij, de voordeur dichtslaand en de trap afrennend totdat hij de begane vloer bereikte. 

Wanneer Michael de dood voor zich zag met iemand waarvan je houdt, gaat de ene dood in de ander zijn armen. De ene voelde het leven uit hun geliefde's lichaam gaan en verdampen in dunne lucht, maar je voelde hun liefde reizen in je, je vertellend: "Hey, ik zal hier altijd ergens zijn."

En dat waren Michaels exacte gedachten toen hij de auto startte en met volle gas naar het centrum reed. De straten waren druk met voetgangers die, voor een onbekende reden voor Michael, naar deze luide stad wouden met lichten die je 's nachts verblinden.

Maar hij gaf niets om hun. Het enige waar hij om gaf was om op tijd naar de plaats van het accident te gaan. Hij dacht aan alle dingen die hij zou zeggen tegen Devon als ze doodging en het ging iets in de trant van:

Hey, Devvy, hoe gaat het? Hey, ik hou echt van je. Ik geef zoveel om je dat het pijn doet. Onze liefde was perfect. Het is het soort dat je in de films ziet en waar mensen naar wijzen en fluisteren: "Relatie doelen." Ik aanbid elke klein dingetje van je, de manier waarop je je ogen rolt wanneer je lacht en wanneer je je kan inhouden om grappen te maken met een super uitgestreken gezicht - wat me een whiplash geeft trouwens. En jij... Jij bent zo adembenemend mooi zonder zelfs te proberen. Ik kan het niet beu raken om naar je heldere blauwe ogen te kijken en die glimlach dat waarschijnlijk het meest kostbare ding is dat ik ooit heb gezien.

Je liefde is een zegen voor me. Ik zal je altijd liefhebben tot de laatste ademhaling ik neem en tot het laatste woord ik zal zeggen. Onze liefde is één die boeken gaat behalen. Eigenlijk hoop ik dat iemand een verhaal schrijft over ons want het is er één die waard is om te vertellen. Het is één waarvan ik hoop dat iedereen ervan leert en onthoud dat ze nooit wat ze liefhebben beschouwen als vanzelfsprekend. En als je doodgaat, of ik ga dood, or deze hele wereld doodgaat vandaag, dan wil ik dat je weet dat je voor altijd de mijne bent.

En natuurlijk werden deze woorden ongehoord, want in het midden van verwarde gedachten en bange emoties was er een ander ding dat niet opgemerkt werd door Michael en dat was de snelheid van zijn auto die bleef stijgen met de seconde. Hij miste bijna het fel schijnend rode licht dat aan het schreeuwen was: "Stop! Alsjeblieft, stop!" Maar hij miste het een beetje te laat.

En de banden krijsten en Michael schreeuwde en rook vulde de lucht en al hij zag was rook en rook en dan...

A/N

Hier ben ik weer! De examens zijn achter de rug, eindelijk! Eindelijk weer tijd om verder te vertalen aan dit verhaal! 

Vandaag twee jaar geleden zag ik 5sos voor de eerste keer in Amsterdam. (Omdat 1D België had overgeslaan phuh) En ik zag 1D voor de tweede keer. De tijd vliegt...

En wow, dit verhaal heeft bijna 12K reads! Toen ik begon met dit te vertalen kon ik hier alleen maar van dromen! Dank jullie :*

Maar goed, tot snel! 

Stem/reactie?

Loves, LittleDreamerAxelle