sex addicts [michael clifford] / Dutch translation /

32: Michael

Devon was niet dood. Devon was zelfs niet in een coma. Devon had in feite de plaats van haar accident verlaten met een enkele blauwe plek op haar linkerarm en een kleine schram op haar voorhoofd. Hoe dan ook, ze zat vast in het ziekenhuis, onder observatie totdat de dokter haar achte om naar huis te gaan.

"Breng de jongen binnen," blafte een verpleger toen Devon opkeek van haar zittende positie in een ziekenhuisbed. De eerste hulp was nu aan het zoemen van geluid; met hectische dokters proberen om deze onbekende jongen te helpen om een ziekenhuiskamer op te te bereiken. Devon fronste haar wenkbrauwen van verwarring, maar besliste om het met rust te laten, want het is een grote stad en ze kende hem waarschijnlijk niet eens.

Hoe dan ook, ze had het vreemd gevonden dat Marina haar kwam bezoeken maar Michael niet. Marina zei dat ze Michael gebeld had om hem te informeren van het accident en dat hij verondersteld was onder weg te zijn. Zelfs haar ouders hadden al de tijd gehad om het ziekenhuis in te stormen en een scène te maken in de wachtkamer.

Deze jongen passeerde zo snel langs Devon dat ze niet eens een blik kon hebben van zijn gezicht. "Kan ik nu gaan?" vroeg ze aan haar verpleegster. Al wat ze wou was het ziekenhuis verlaten en alles vergeten dat was gebeurd. Ze wou gewoon zien waar Michael was en waarom hij haar nog niet bezocht had.

"Je hebt een verklaring nodig van de dokter, maar ik ben zeker dat alles oké zal zijn. Ik ga het nu vragen." De verpleegster verliet Devons gebied en sloot het gordijn achter haar, Devon alleen latend met haarzelf. Dit gaf haar tijd om de blauwe plek te bestuderen op haar arm, wat door haar kleine botsing tegen het stuur kwam. De blauwe plek was aan het veranderen in een smerige paarse kleur.

De verpleegster kwam snel terug, Devon vertellend dat ze oké was om te vertrekken. Devon bedankte haar en liep snel weg, Marina vindend in de wachtkamer. Marina was aan het ijsberen van bezorgdheid met kleine tranen die langs haar gezicht liepen. Het zien van Devon maakten haar ogen verwijden en voorzichtig stapte ze naar haar beste vriendin. Ze overspoelde Devon in een grote knuffel wat haar deed opspringen. "Oh, Dev! Het spijt me zo, het spijt me zo zo zo, ik weet niet hoe je hiermee zo kalm omgaat, maar - "

"Omgaan met wat?" vroeg Devon wantrouwig, Marina vriendelijk van zich af duwend. "Wat is er gebeurd?"

Een blik van realisering kwam over Marina's gezicht, snel gevolgd met een blik van spijt toen ze wist dat ze niet toonde dat ze het nieuw al wist. "Devon... Ik weet waarom Michael je niet kwam bezoeken."

"Wat? Waarom?"

Marina nam trillend adem en wreef haar tranen weg. "Michael haastte zicht naar hier toen hij mijn telefoontje had gekregen. Hij reed. En hij was zo gehaast om te zien of je oké was dat hij... Hij..." dwaalde ze af, niet in staat om haar gedachte te eindigen met een gekraakte stem. "Devon, hij is betrokken in een auto-ongeval. Een meer serieuze. En hij was gehaast naar het ziekenhuis en ik weet niet eens of hij het gehaald heeft."

Devon sloot haar ogen en verwerkte ieder woord van Marina voorzichtig; "Mari," startte ze behoedzaam. "Wanneer is hij hier toegekomen?"

"Ik weet het niet, iets van een vijftien minuten geleden?"

Devon vocht haar tranen terug toen ze terug rende naar de receptie. "Hi, ik zoek naar een jongen die juist is binnengebracht vijftien minuten geleden. Michael Clifford? Kleurrijk haar, groot en de meest aantrekkelijke jongen die je waarschijnlijk ooit heb gezien?" zei ze zo rap dat ze niet eens zeker was of de receptioniste haar duidelijk had gehoord.

"Michael Clifford? Je kan hem nu niet zien, maar ik check zijn conditie met de dokter en ik kom terug naar je," antwoordde ze, Devon achterlatend op het randje van een paniekaanval.

Tranen verzamelden zich onderaan haar kin, de ene druipend achter de ander en vallend op haar shirt. Er was geen reden waarom de zigeuner vrouw juist was. Het was gewoon waarzeggen. Het was nep, nep nep. Tenminste, dat was wat ze haarzelf probeerde te vertellen.

Dingen waren niet echt gelopen als ze had gehoopt.

Michael Gordon Clifford overleed op 27 augustus 2014 op 10u53. Zijn laatste gedachten waren niet de vrachtwagen die slingerde naar hem, of de paniek die hij voelde in zijn longen, maar waren over het mooiste meisje waarvan hij wist dat hij nooit meer in staat was om haar ooit nog aan te raken of te zien. 

A/N

Ik was gisteren in zo'n vertaalbui dat ik nog maar één hoofdstuk moet vertalen, ik probeer deze week om de twee dagen de rest hier nog op te zetten! Nog drie hoofdstukken plus een dankwoord. Ik kan het niet geloven dat het bijna afgelopen is... 

Maar goed, nog een stukje, gewoon, omdat het kan!

Holyyy sh*t! Op plaats 96 in fanfictie! Dank jullie wel hiervoor!!!!!

Stem/reactie?

Loves, LittleDreamerAxelle