sex addicts [michael clifford] / Dutch translation /

34: The real end

*WAARSCHUWING* Als je niet goed tegen suïcidale dingen kan, dan is dit op eigen risico te lezen!

De volgende maand na Michaels dood was Devon niet meer dezelfde.

Ze ging niet meer zo vaak weg of praatte niet meer zo vaak tegen vrienden. Ze stopte volledig met school en ging niet meer naar haar geplande lessen. Terwijl haar ouders druk aan het werken waren en dachten dat ze ijverig naar school ging, lag ze thuis opgekruld in haar bed. Meestal aan het wenen, soms jammerend, altijd overwon het verdriet.

Ze stopte met eten. Telkens als het etenstijd was, zou ze een paar beten nemen voordat ze haar bord wegschoof, aandringend dat ze geen honger was en al iets had gegeten voor ze aten. Ze verloor gewicht. Ze stopte met water te drinken. Ze kon haarzelf voelen verslechteren.

Af en toe kwam de gedachte om een einde te maken aan haar leven. Maar telkens als ze een pot met pillen in haar hand had, kon ze het haar niet opbrengen om ze te nemen. Ze kon het niet doen. Nog niet.

Het maakte niet uit hoe hard ze probeerde om het te vergeten, Devon kon de zigeuner haar woorden niet vergeten, wat zover bewezen had waar te zijn. Devon was bedoeld om een maand na Michael dood te gaan. Hoe kon dat gebeuren? Depressie? Honger? Uitdroging? Een gebroken hart?

Wat het ook was, het kwam eindelijk tot vervulling op een avond. Devons ouders kwamen thuis van werk, alleen om een woordje te spreken over Devons rapport van de eerste maand van school. Ze was niet geslaagd voor één vak, duidelijk, met een notitie dat ze niet naar één sessie was gegaan. Ze besloten om het feit dat Devon de liefde van haar leven net was verloren, te ontzien.

"Devon Peterson, wat in godsnaam is dit?" schreeuwde haar vader, de rapport op de keukentafel slaand met kracht. Devon kromp in elkaar, haar knieën brengen naar haar kin en opkrullend in een kleine bal. Ze was niet gewend dat er zo agressief geschreeuwd werd tegen haar.

"Ik ging niet naar school," mompelde ze, bijna bang dat haar ouders haar hoorden.

Haar moeder schudde haar hoofd en fronste. "Dit is niet acceptabel, Devon. Ik weet dat je boos bent dat je vriend gestorven is, maar- "

"Vriend?" vroeg Devon met een nieuw gevonden kracht achter haar woorden. "Hij was niet zomaar een vriend, mama. Ik hield van hem. Hij was de enige persoon in deze wereld die me waardig deed voelen. Wat versta je niet?

Ze spotte, haar man een kritische blik gevend. "Schat, je bent nog maar negentien. Wat weet je over liefde? Je bent uitgegaan met die jongen voor, wat, twee en een halve maand? Je kan niet zo snel verliefd worden. Dat is niet mogelijk. Die jongen hield niet van je en als hij je dat vertelde was hij blind."

"En probeer niet om het onderwerp te veranderen, Devon. Je faalt! Je geeft er zelfs niet om om op te dagen in klas! Je moet deze jongen zijn dood achter je laten en iets doen met je leven! Het is een maand geleden, hoe langer gaan we nog wachten?"

"Zo lang dat het nodig is" schreeuwde Devon opstaand en hun beide een ongelovige blik gevend. Tranen prikkelden in de hoek van haar ogen. "Ik kan niet herstellen van iets zoals dit. Niet ooit, nu ik er over denk. En als je voor een seconde denkt, mama, dat Michael niet van me hield, dan ben je mis. Hij hield van me met zijn hele leven. Hij ging dood voor me, om Christus wil! Allemaal mijn schuld, allemaal mijn schuld..." dwaalde ze af, proberend om haar tranen in een haast weg te vegen.

Ze rende snel de kamer uit, hun gegil negerend. "Devon, dit is niet over!" schreeuwde haar vader, maar al dat ze kon terug schreeuwen was: "Rot op."

Toen ze haar kamer enterde, stortte ze in op haar bed en weende. En ze hield niet op met wenen voor uren en uren tot haar ogen geen tranen meer hadden en het licht in de gang uit was, wat aangaf dat haar ouders naar bed gingen. Het laatste wat ze konden doen was eens kijken naar haar. Fantastische ouders.

Ze begroef haar gezicht in haar kussen. Michael hield van haar, juist? Michael hield van haar en hij zou willen dat ze leefde.

Maar ze had geen reden om te leven. De wereld had niets meer te bieden in vergelijking wat Michael had.

Maar ze kon niet zomaar haar leven eindigen voor een jongen. Ze was zoveel meer dan dat.

Maar het was niet zomaar een jongen die was gestorven. Hij was haar andere helft, haar bron van blijheid.

En het was op dat punt dat Devon de pot pillen uithaalde die ze verborgen hield in haar nachtkastje. Ze kroop zonder geluid te maken naar de keuken, een pen en papier nemend van het aanrecht en begon te schrijven, achterlatend van cirkels tranen op het papier.

Mama en papa -

Als je dit aan het lezen bent, ben ik weg. Dood. Dood als een fcking pier. Ik hoop dat je blij bent. Ik bedoel, je kon het niet accepteren dat ik tijd nodig had om te verwerken. Tijd is echt de sleutel hier, is het niet? Hij stierf in één maand en ik stierf de maand daarachter. En nu al ik nodig heb is tijd. Ik denk dat ik gewoon honger-tijd heb, niet?

Ik denk niet dat je die duidelijk genoeg zal verstaan. Michael maakte me de gelukkigste persoon die ooit leefde. Zonder hem was ik zo leefloos. Niemand zal ooit willen weten waarom ik weg ben. Niemand zal me ooit missen of me bellen hoe het met met ging, zelfs niet jij. Niemand kon het schelen, maar hij was de enige die het wel scheelde.

Ik ben door veel pijnlijke momenten in mijn leven gegaan. Een van hen was wanneer ik mijn eerste griepspuitje kreeg als kind en ik herinner me huilend naar de scherpe naald. Een andere was toen onze klas hamster, Freddie, stierf in de vijfde graad. Een andere was toen ik viel en mijn knie brak en ik kan nog steeds de krak horen van het bot toen ik slipte op het ijs.

Maar ik vertel je dit: ik heb liever een miljoen griepspuitjes en breek liever mijn knie een miljoen keer dan het moment herbeleven toen ik erachter kwam dat Michael dood was. Ik had nog nooit zoveel pijn gevoelt in mijn leven.

En dus ben ik in de hemel nu, denk ik. Waar ik al de tijd krijg dat ik nodig heb.

Ik hou van je en je bent voor altijd in mijn hart.

-Devon

Met de laatste krabbel van de pen waren Devons handen zo hard aan het schudden dat ze vijf minuten nodig had om haarzelf te kalmeren. Ze vulde traag een glas met water en liet de pillen vallen in haar palm. Dit was het.

Een met een keer enterden ze haar mond en spoelden ze weg met water. Een met een keer enterden ze haar bloed en verzwakten ze haar systeem. Een met een keer deden ze haar weg vervagen van de realiteit en dichter bij Michael.

En dat, dames en heren, is hoe het sprookje van twee gekke seksverslaafden eindigde. Ze eindigden samen, juist niet op de plaats dat ze hadden gedacht. Je kan je afvragen, beste lezer, waarom Devon gewoon niet simpel over Michael heen raakte. Waarom kon ze niet verdergaan en stoppen met houden van deze jongen?

Ik denk dat sommige gewoontes hard te breken zijn.

A/N
Een nieuw stukje ;)
Mijn rapport is goed, volgend jaar laatste jaar in het middelbaar! 🎉
Goed, geniet van dit stukje want het is het voorlaatste. :(

Stem/reactie?

Loves, LittleDreamerAxelle