Eve neredeyse vardığımda telefon geldi, karakoldandı. Hemen açtım. Bir yaşlı bayan bulunduğunu söylediler. Benim de artık yürümeye gücüm kalmadığı için, bu halimle de araba süremediğimden dolayı hemen geçen boş taksilerin birine baktım, durdurmaya çalıştım. Bazıları durmadı, en son pes edeceğim zaman bir taksi durdu ve karakola gidelim dedim.
10 dakika sonra karakola varmıştık. Parayı verip hemen içeri girdim. Tam karşımda babaannem vardı. "Babaanne!" birkaç kişinin yüzü bana dönmüştü ama o bana bakmıyordu. Ben de hemen yanına gittim. "Babaanne be oldu sana? Niye eve gelmiyorsun?" bana dönüp baktı ve konuşmaya başladı. "Sen kimsin?" ne yani babaannem beni tanımamış mıydı? Bir polis bana yaklaşıp konuştu. "Merhaba, aradığınız bayan bu değil mi?" kafamı salladım konuşmaya devam etti. "Bayanı bulduğumuzda hiçbir şey hatırlamıyordu." demek bu yüzden babaannem beni hatırlamıyor. Ama bundan sonra beraber çok anımız olacak. Bana nasıl 21 yıl baktıysa bende aynı şekilde babaanneme bakacağım. Babaannemin konuşmasıyla ona döndüm. "Sen kimsin kızım, eve gitsene."
Her şeyi anlattıktan sonra benimle eve gelmeyi kabul etti. Eve gidip hemen yatağa yatırdım, hemen uyudu. Çok yorgun olmalı. Bende odamdan bir kitap alıp yeniden babaannemin yanına gidip okumaya başladım. Ne kadar oldu bilmiyorum ama kitabı bitirmeye yaklaştığımda babaannemin yavaş yavaş uyanmaya başladığını hissettim. Uyandığında bana aç olduğunu söyledi bende meyve soyup yatağa götürdüm. Çok iştahlı yiyordu. Yerken elindeki büyük morluğu fark edip sordum. "Elinde ki morluk nasıl oldu?" o da hemde eline bakıp konuşmaya başladı. "Öyle geziyordum o sırada neredeyse bir tane araba bana çarpacaktı. Genç bir bayan beni kenara itip kurtardı. O sırada oldu." yemeği yedikten sonra biraz dolaşmak istediğini söyledi. İkimizde üstümüzü düzeltip dışarı çıktık. Bir parkta oturuyorduk. Bir tane bayan yanımıza geldi. Babaanneme bakıp gülüyordu, babaannem de o bayana bakıp gülümsüyordu. Arkamızdan gelen bir sesle ona döndük.
