Bazen öyle karanlığa düşerizki, kafamız karışır, duygularımız darma dağın olur.
Hep bir umut besleriz içimizde.
Bazen kendimizi koyacak yer bulamayız.
Koskoca şehir dar gelir bize.
Kimsesiz, sessiz yerlerde kafa dinlemek isteriz.
Hatta bazen avazımızın çıktığı kadar bağırırız, her şeye lanet ederiz, işte bu bizim tek tesellimiz.
Hayatta hep yenik düşeriz.
Sonra insanlardan nefret ederiz.
Kimseyle konuşmak istemeyiz, kin nefret bürür içimizi.
Hayat hem dostumuz, hem de düşmanımız olur.
İnsanlardan çekinirsin, köşe bucak kaçarsın,
Utanırsın.
Durup düşünürsun.
Nasıl bu hale geldiğine sende şaşırırsın.
