Aşk nedir bilmeyen çocuklardık
Oyunumuzu oynar evimize dağılırdık
Kimseyi incitemezdik
Çocuktuk masumduk
Yarın ne giyinsem derdi yoktu
Ne giyinsek yakışırdı çünkü
Neydi bilmezdik üzüntü
Ağlarken bile masumduk
Oyuncaklardı mutluluğumuz
Kardeşlikti tek yolumuz
Dürüstlüktü doğrumuz
Gülümserken bile masumduk
Uzaklara dalmak gibi bir huyumuz yoktu
İstanbul gibi büyük şehirlerle daha tanışmamıştık
Çocukken ne güzel insanlarmışız
Düşünürken bile masumduk
Hayal kurmayı bilmezdik
Bebeğimizi elimize alıp oynardık
Büyüdükçe insanlıktan uzak kaldık
Yalan söylemezdik dürüst ve masumduk
Özlem sadece gidenlere duyulurdu
İnsanlığa özlem duyar olduk
Kendimizi tanıyamaz hale geldik
Özlerken bile masumduk
