Emo-tional World

Kεφάλαιο 5o

Κοιταχτήκαμε με τον Ματθαίο.Πώς θα της το λέγαμε;Πώς θα της λέγαμε ότι η Στέλλα-το παιδί της- έχει χαθεί;

''Σας παρακαλώ πολύ,πριν ακούσετε τι έχουμε να σας πούμε θέλω να κάτσετε στον καναπέ.'' την παρακάλεσε ο Ματ.

Εκείνη χωρίς να βγάλει άχνα υπάκουσε στην εντολή.Την καημένη...Κάθε λεπτό της σιωπής μας την παγώνει όλο και περισσότερο...

''Πρόκειται για κάτι πολύ σοβαρό.Σας παρακαλώ να κρατήσετε την ψυχραιμία σας.''

ΌΧΙ ΡΕ ΟΛΓΑ!ΔΕΝ ΤΟ ΑΡΧΙΣΕΣ ΚΑΛΑ!''ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΟ''.ΘΑ ΤΗΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΓΑΜΩΤΟ ΣΟΥ!Ωωωωχχχχ,βλέπω να της έρχεται το εγκεφαλικό...

Τώρα τι θα γίνει;Τι είναι καλύτερο σε αυτές τις περιπτώσεις;Να τα λες μπαμ και κάτω και όποιον πάρει η κατρακύλα;Ή να κάνεις ένα μεγάλο πρόλογο και να αφήσεις τον άλλον να μαντέψει;

''Η Στέλλα έχει χαθεί.''

Τέλος.

Όλγα.Το.Είπες.Μπαμ.Και.Κάτω.

Ωχ.Πρέπει.Να.Έκανα.Μαλακία;!

Κάγκελο η μητέρα της.Ο Ματθαίος πήγε στην κουζίνα σφαίρα και της έφερε ένα ποτήρι νερό.Κι εκείνη τη έκανε;Πήρε το ποτήρι,έχυσε το νερό,πήγε μέχρι την κουζίνα και γέμισε το ποτήρι μέχρι πάνω με βότκα,την οποία ήπιε μονομιάς.

Όου.Αυτό πόνεσε...

''Τι εννοείς ΧΑΘΗΚΕ;Τι είναι να χαθεί;''

''Η Στέλλα σας είπε ότι θα μείνει με την Όλγα για μια ημέρα,σωστά;''

Εκείνη έγνεψε καταφατικά.

''Δεν πέρασε ποτέ από το σπίτι μου.''

Η μητέρα της πήρε το κινητό του Ματθαίου -μόνο αυτός κρατούσε τηλέφωνο- και προσπάθησε να την καλέσει.Εμείς της είπαμε βέβαια ότι είχαμε προσπαθήσει να της τηλεφωνήσουμε,μα εκείνη μας αγνόησε.Και όπως το περιμέναμε,καμιά απάντηση και πάλι.Αλλά για στάσου μισό λεπτό...

''ΜΑΤ!''

''Τι;''

''ΜΑΤ OMG!''

''ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΥ;ΜΙΛΑ!''

''ΤΟ ΑΚΟΥΣ ΑΥΤΟ;''

Τότε όλοι κάναμε ησυχία.Βασικά όχι όλοι.Μόνο εγώ κι ο Ματθαίος.Η μητέρα της Στέλλας προσπαθούσε να μην καταρρεύσει ολοκληρωτικά κι έκανε επιφωνήματα ψυχικού πόνου κλαίγοντας,χωρίς όμως να αφήσει το ακουστικό του τηλεφώνου απο το χέρι της.

Ο Ματθαίος με κοίταξε.Τον κοίταξα κι εγώ.Ταυτόχρονα αρχίσαμε να τρέχουμε σε όλους τους χώρους του σπιτιού,ενώ παράλληλα είπαμε στην μητέρα της να μην τερματίσει την κλήση.Και ναι,από εκεί που νομίζαμε ότι δεν είχαμε καμιά άκρη να πιαστούμε,βρήκαμε την άκρη του κουβαριού!