Κεφάλαιο 8ο

100 26 8
                                    

Οι ώρες περνούσαν πολύ αργά.Δεν έβλεπα την ώρα για να εξερευνήσω το μυστήριο.Όσο πιο πολύ βιαστούμε τόσο το καλύτερο.

Τελικά δεν άντεξα.Όταν πήγε εφτά η ώρα το πρωί,ετοιμάστηκα και βγήκα έξω.Δεν μπορούσα άλλο,η ατμόσφαιρα του σπιτιού με έπνιγε.Ήθελα να βγω έξω,να δώ την ανατολή του ηλίου.Να γεμίσω με ελπίδες,να σταματήσω έστω και για ένα λεπτό ν'αγχώνομαι και να στεναχωριέμαι.Απλά ήθελα να σκεφτώ καθαρά.

Η Αθήνα το πρωί είναι πολύ όμορφη.Δεν έχει τόση κίνηση,αισθάνεσαι πιο ελεύθερος.Είναι ό,τι καλύτερο για έναν περίπατο.

Δεν άντεχα όμως.Δεν μπορούσα-ήταν πέρα από τις δυνατότητές μου-να μην θυμάμαι όσες αναμνήσεις είχα με την Στέλλα,να μην ακούω την φωνή της,να μην ξεχάσω όλη αυτήν την τρέλα που γίνεται αυτή την στιγμή.Δεν μπορώ να πάψω να το σκέφτομαι!

Ποτέ μου δεν πίστευα αυτά που έλεγαν και λένε περί συνωμοσίες σύμπαντος,για μοιραίες συναντήσεις και καταστάσεις.Θεωρούσα πως όλα ήταν απλά υπερβολική τύχη.Τελικά θα πρέπει να αναθεωρήσω.Μα,τι λέω.Εδώ δεν ξέρω τι θα κάνω,έχω χάσει τον εαυτό μου μέσα σ' αυτήν την τρέλα.

Δεν έχω λέξεις να περιγράψω.Δεν έχω συναισθήματα να ξεκαθαρίσω.Δεν έχω μυαλό να σκεφτώ.

Συνέχισα να περπατάω με την καρδιά μου να επιταχύνει όλο και πιο γρήγορα από την συναισθηματική σύγχυση.Μόλις τώρα πήγε οχτώ η ώρα.Ήξερα που ήθελα να πάω.Στο σπίτι του Ματθαίου.

Αφού έφτασα έξω από την πόρτα του σπιτιού του,του έκανα μια αναπάντητη κλήση και αμέσως μετά του έστειλα ένα μήνυμα:

''Είμαι απέξω από το σπίτι σου.Θέλω να πάμε στο σπίτι της.Τώρα.Κι ας είναι ακόμη πολύ πρωί.''

Η απάντηση δεν άργησε καθόλου να έρθει.

''Κατεβαίνω.Τηλεφωνώ και στην μητέρα της για να την ειδοποιήσουμε ότι θα είμαστε εκεί.Παίρνω  το κλειδί του δωματίου και το κινητό της Στέλλας μαζί.Ίσως χρειαστεί.''

Για να δούμε.Θα πετύχουμε κάτι;

Ο Ματ ήρθε κοντά μου,με κοίταξε μου είπε:''Αξίζει να προσπαθήσουμε.Έστω και λίγο.Και η Στέλλα το ίδιο θα έκανε για εμάς.''

Εγώ συμφώνησα κι αμέσως μετά μου έκανε νεύμα να ανεβούμε στην μηχανή του.Μου έδωσε το κράνος και φύγαμε.Στεναχωριέμαι.Στεναχωριέμαι γιατί μόνο όταν είμαι πάνω στην μηχανή μαζί του μπορώ να τον αγκαλιάζω,να νιώθω το γυμνασμένο του σώμα.Θέλω κι εκείνος να με αγκαλιάζει,να με σφίγγει και να μου λέει πως με αγαπάει.Ν'ανταλλάζουμε φιλιά και το πάθος να μας κυριεύει.Να είμαστε ορκισμένοι για πάντα ο ένας για τον άλλον,έρωτας φίλε μου,έρωτας...

Emo-tional WorldWhere stories live. Discover now