《Her & Him》

《Αυτός》

" so this is my life and i want you to know that i am both happy and sad and i'm still trying to figure out how that could be. "

-the perks of being a wallflower

***

Τα δάκτυλά του χάιδευαν το φθαρμένο εξώφυλλο.

Η αίσθηση ήταν η ίδια σαν να αγγίζει την ψυχή του.

Η ύπαρξή μας είναι ταλαιπωρημένη, φθείρεται κάπου ανάμεσα στα τόσα χέρια που μας αγγίζουν, στα τόσα μέρη που πηγαίνουμε, στα τόσα πράγματα που κάνουμε.

Ένιωθε κουρασμένος, ψυχικά κουρασμένος, κι ας μην ήταν πάνω από 22 χρονών, ένιωθε λες και είχε ήδη καταπιεί μια ολόκληρη ζωή και κουβαλούσε και δεύτερη στους ώμους του.

Η ξεκούραση του, η απόλαυση και η μεγαλύτερη χαρά του, ερχόταν με την μορφή των βιβλίων, των σκόρπιων χαρτιών, όσων τέλος πάντων περιείχαν ιδέες και ιστορίες που έκαναν για λίγο την καρδιά του να αναπνεύσει.

Διάβαζε για ανθρώπους που δεν θα συναντούσε ποτέ και μέρη που δεν είχε εξερευνήσει ακόμα, και ίσως να μην εξερευνούσε και ποτέ. Δεν τον πείραζε. Του αρκούσε να διαβάζει.

Διάβαζε και το μυαλό του έπλαθε τις περιπέτειες που θα μπορούσε ο ίδιος να ζήσει, αν η ζωή του ήταν αλλιώς.

Μα αν όντως ήταν έτσι, ίσως και εκείνος να ήταν διαφορετικός.

Ίσως εκείνος να μην ενδιαφερόταν για την λογοτεχνία, για την ποίηση, για τις ιδέες, για τις σκέψεις που κάποιος αποτυπώνει στο χαρτί γιατί θα σκάσει το κεφάλι του αν δεν το κάνει.

Μα, βαθιά μέσα του ήξερε, πως σε καμία ζωή δεν θα μπορούσε να αντισταθεί στα βιβλία.

Καθόταν στη βιβλιοθήκη περίπου δύο ώρες και κόντευε ήδη να τελειώσει το βιβλίο του. Ήταν ένα τόσο φθαρμένο βιβλίο που ο τίτλος είχε ξεθωριάσει και με δυσκολία ξεχώριζε τα γράμματα. Δεν τον ένοιαζε ιδιαίτερα. Οι λέξεις βρίσκονταν μέσα στο βιβλίο, οι ιδέες ανήκαν μέσα στο βιβλίο. Ο τίτλος, μια ταπεινή εισαγωγή.

Θα ήθελε να γίνει ένας ανώνυμος συγγραφέας. Κάποιος που να διαβάζεις το βιβλίο όχι από τον τίτλο, αλλά από την ανάγκη να μάθεις τι έχει μέσα στο κεφάλι του. Να θες να διαβάσεις τις λέξεις του για να μπεις μες στο κεφάλι του και από την πίσω μεριά του αμφιβληστροειδή του, να δεις τον κόσμο όπως τον βλέπει κι αυτός.

Δεν τον ένοιαζε η δόξα, η φήμη ή τα χρήματα. Όταν από μικρός έλεγε πως θα γίνει συγγραφέας, η μητέρα του πάντα του ανακάτευε στοργικά τα μαλλιά, πριν τον σηκώσει και τον τοποθετήσει στα γόνατα της, και του έλεγε με την γλυκιά φωνή της.