《Her & Him》

《Όταν φίλησα την ποίηση》

Μια φορά και έναν καιρό, φίλησα μια κοπέλα που τα μάτια της έσταζαν ποίηση

Η Estele έχει χαθεί στις σελίδες του βιβλίου, ενός βιβλίο που γράφτηκε από έναν έρωτα για έναν έρωτα. Ήταν τόσο περίεργο να διαβάζει την ιστορία της μέσα από τα μάτια κάποιου άλλου, να ξαναζεί τα γεγονότα μέσα από την δική του οπτική γωνία.

Είχε χρησιμοποιήσει το μικρό της όνομα χωρίς να αναφέρει το επώνυμο της και κανένα άλλο προσωπικό της στοιχείο. Είχε κρατήσει την ανωνυμία της παρόλο που λάμβανε καθημερινά μέιλ που του ζητούσαν να αποκαλύψει την κοπέλα που τόσο πολύ είχε ερωτευτεί.

Η απάντηση του ήταν σε όλους η ίδια.

"Μα δεν θυμάται την αγάπη μου πια."

Ανόητο αγόρι.

Οι άνθρωποι δεν ξεχνάνε έτσι εύκολα τις αγάπες τους. Μπορεί να ναρκώνουν τα συναισθήματα τους αλλά δεν ξεχνάνε. Δεν επιτρέπεται να ξεχάσουν.

Οι άνθρωποι εξαρτούνται από την μνήμη τους και ζουν σε αυτή.

Δεν είναι τυχαίο που εισπνέουν παρελθόν και εκπνέουν πόνο. Κολλάνε στην μνήμη.

Και η Estele κόλλησε στην ανάμνηση του εαυτού της που αγαπούσε τον Harry.

Και η μνήμη, φίλε μου, ένα είδος αγάπης είναι.

"Η Estele για μένα ήταν το φεγγάρι μου. Αστέρια υπήρχαν πολλά τριγύρω αλλά εκείνη μύριζε έρωτα. Ήταν το δικό μου φεγγάρι. Άκουγε τους ήλιους και τους πλανήτες μου. Εξαιτίας της, μπορούσα να δω όταν έκλεινα τα μάτια μου. Ήταν ο κόσμος μου, το φεγγάρι μου. Έλαμπε μόνο για μένα."

H Estele άφησε τα δάκρυα της να πέσουν πάνω στις λεπτές σελίδες. Αυτός ο άνθρωπος την είχε αγαπήσει τόσο πολύ που την είχε συγκρίνει με το φεγγάρι. Για εκείνη, ο Harry ήταν ο ήλιος της. Όλο της το σύμπαν περιστρέφονταν γύρω του. 'Άκουγε τους ήλιους και τους πλανήτες μου' είχε γράψει ο Harry. Οι δικοί της πλανήτες είχαν το όνομα του και το χρώμα των ματιών του.

"Η Estele ήταν παράξενη περίπτωση. Ήταν ποιήτρια αλλά ταυτόχρονα ήταν και το ποίημα. Ήταν τόσο μυστηριώδης που μου ασκούσε μια έλξη. Από μικρός λάτρευα τα μυστήρια. Και εκείνη έγινε το αγαπημένο μου. Αντί να γράφει αληθειες, έγραφε για ότι την στοίχειωνε καθημερινά. Για αυτό κι εγώ γράφω για εκείνη. Το φάντασμα της απουσίας της με στοιχειώνει ακόμα. Η Estele ήταν το αδύναμο σημείο μου. Μερικές φορές πονάς πριν καν χτυπηθείς. Εγώ πονούσα όταν έκλαιγε. Πονάει να βλέπεις ένα φεγγάρι να κλαίει"