《Her & Him》

《Το λάθος αστέρι》

" our fingerprints don't fade from the lives we touch. "

- remember me

***

Η Estele έψαχνε με μια γλυκιά μανία στα ράφια, προσπαθώντας να βρει ένα βιβλίο κατάλληλο για εκείνη που να μην είχε διαβάσει. Άγγιζε άγγιζε άγγιζε προσπαθώντας να βρει ένα βιβλίο να την τραβήξει, να αγγίξει την ψυχή της όπως άγγιζε εκείνη τα εξώφυλλα τους.

Έπρεπε να βρει έναν αντιπερισπασμό. Εκείνες τις μέρες παραήταν κουρασμένη για να μένει μόνη με τις σκέψεις της.

Έφερε στον νου της συγγραφείς, αγαπημένους και μη, κλασσικούς και σύγχρονους, αμφιλεγόμενους, ποιητικούς, διαφορετικούς.

Standal, Agatha Christie, John Green, Oscar Wilde, F. Scott Fitzgerald, Emily Brontë, Jane Austen, e. e. cummings, Madeline Miller, Dostoevsky, Nabokov, Charles Dickens, Bukowski, Sarah Rooney, Milan Kundera, οποιονδήποτε τέλος πάντων που είχε διαβάσει ποτέ κάποιο βιβλίο του, τα πρώτα ονόματα που της ήρθαν στο μυαλό.

Προσπέρασε βιαστικά βιβλία στα ράφια. Μα κάτι την έκανε να γυρίσει πάλι πίσω.

Άγγιξε το "Ψάχνοντας την Αλάσκα" και θυμήθηκε.

Ήταν ένα βιβλίο του John Green που δεν είναι διαβάσει. Ένα ρομαντικό μυθιστόρημα που είχε με δεξιότητα αποφύγει ως τότε αλλά έμοιαζε να έχει έρθει η καλύτερη ώρα για αυτό. Δεν ήθελε άλλα φιλοσοφικά κείμενα για απόψε, δεν ήθελε ποίηση ή κυνισμό, ήθελε αγνή αγάπη και εφηβικά σκριτήματα, συνυφασμένα με πόνο και κλάμα.

Ήθελε "Το λάθος αστέρι".

Έψαξε στο αντίστοιχο ράφι, και ύστερα ξαναέψαξε και ξαναέψαξε. Κοίταξε στα διπλανά τραπέζια, μήπως ήταν αφημένο κάπου και ύστερα ξαναέψαξε γιατί δεν εμπιστευόταν τα μάτια της την πρώτη φορά, γιατί δεν εμπιστευόταν πραγματικά τον εαυτό της καμία φορά.

Ρώτησε την βιβλιοθηκάριο απελπισμένη, με την καρδιά ήδη σφηνωμένη στον λαιμό της, και ένιωσε να φράζει το διάφραγμα της με τρεις απλές λέξεις. "Το έχουν δανειστεί".

Θα μπορούσε να βρει κάποιο άλλο βιβλίο. Αλήθεια θα μπορούσε. Η βιβλιοθήκη ήταν γεμάτη από μυθιστορήματα με εφηβική αγάπη και κλάμα, κλισέ ιστορίες που σε έκαναν να νιώθεις και να μην νιώθεις ταυτόχρονα.

Αλλά είχε μάθει από μικρή να παίρνει αυτό που θέλει την στιγμή που το θέλει. Μες στο μυαλό της είχε ήδη χτίσει τις προσδοκίες της, είχε ήδη φανταστεί την στιγμή που θα άνοιγε το βιβλίο και σε τελική ανάλυση, δεν μπορούσε να δεχτεί την ήττα, το ότι κάποιος είχε την ίδια σκέψη με εκείνη και είχε έρθει δεύτερη. Είχε αργήσει, είχε αργήσει και η αυστηρή φωνή της μητέρας της στο κεφάλι της το υπενθύμιζε με κάθε ευκαιρία.