Mission 267

1. Mission 249 (het AC)

Ik zit achter een bureau, ik concentreer me op wat er voor me ligt. Een hele ordner vol met informatie over het AC, vreselijk werk dit. Het AC is een bedrijf waar ze vliegtuigonderdelen maken en verkopen. Ze worden verdacht van fraude, en wie geven ze dan de opdracht om erachter te komen wat voor fraude, en wie er fraudeert? Ik. Het is vreselijk, een hele ordner met 374 bladzijde tekst en bankafschriften.

Er word geklopt, ik loop naar de deur en doe hem open, hij kraakt heel erg. Ik erger me er nu al de hele dag aan. Meneer Burgman staat erachter. Zonder enig pardon stapt hij de kamer binnen. Snel loop ik naar het bureau en sla mijn bestanden op en doe mijn computer dicht.

'Noa, je moet over 3 uur klaar zijn. De baas van het AC is hem gepeert. Ze hebben hem bij de grens nog net op tijd opgepakt. Maar langer dan 3 uur kunnen we hem echt niet vasthouden. Dat is tegen de regels.' Zegt meneer Burgman, er loopt een zweetdruppeltje over zijn voorhoofd en hij hijgt een beetje. Maar dat is niets nieuws. De kleine dikke meneer Brugman moet altijd rennen om anderen bij te houden. Hij is heel klein.

'Fuck, maar meneer, zo snel kan ik dat niet.' Schreeuw ik net iets te hard. Ik ben vreselijk gestrest, als ik zo'n saaie opdracht heb raak ik altijd gestrest, geïrriteerd, en ik kan mensen wel door hun kop schieten. 'Ik ben nog niet eens op de helft'

'Rustig nou maar, ik heb iemand mee genomen. Hij is nog even een kan koffie halen en dan komt hij hier heen. Hij zal je helpen het op tijd klaar te hebben.' Stelt meneer Burgman me gerust. 'Hij zat eerst bij de NOGD elite 5 en hij is overgeplaatst naar elite 2'

'Hoe heet hij? En is hij goed. Dat hij eerst in elite 5 zat zal wel niet voor niets zijn toch?' Zeg ik teleurgesteld. Ik zit in elite 2, dat is de één naar beste elite van de NOGD. 'Ik moet nu dus gaan samenwerken met hem. Maar het uitleggen van alle info zal al een uur kosten!'

'Jij lijkt eerder een amateur op dit moment, doe nu even rustig en luister!! Hij heeft zich al ingelezen en heeft jou aantekeningen gelezen.' verzekerd meneer Burgman me. Ik hoor een deur slaan en een blonde jongen met diepzwarte ogen stapt de kamer binnen. Hij heeft in zijn ene hand een grote kan met koffie en in zijn andere twee mokken.

'Hoi.' zegt hij en hij stapt op me af. 'Ik ben Yiri, jij bent Noa toch?'

'Ja' zeg ik. Wat een slijmbal, en hij zal me moeten helpen! Ik kijk naar de grond en loop dan naar het bureau. 'Zet die kan maar neer, daar hebben we geen tijd voor.' Hij kijkt naar meneer Burgman. Ik draai me om naar het werk en voel zijn ogen in mijn rug prikken.

'Kom je nog? We moeten dit over drie uur af hebben.' Zeg ik koeltjes, starend naar mijn werk. Ik hoor stappen naar me toe lopen en voel een warme hand op mijn rug. 'Blijf van me af! we hebben wel meer te doen.'

'Sorry hoor. Ik wil alleen even kijken.' zegt hij met een gladde, slijm stem. Daar kan ik dus niet tegen, dat jongens doen alsof ze heel wat zijn. 'Ik ga even een stoel halen.' Hij loopt weg en komt even later weer terug. Ik heb intussen mijn laptop weer opengedaan en zit hard te tikken. Soms kijk ik in de map en sla terug of zoek in mijn aantekeningen. Hij gaat naast me zitten en schuift de ordner iets zijn kant op.

'Laat eens kijken' Zegt hij, weer die stem. Ik kan daar gewoon niet tegen. 'Het gaat om het AC? Ik zat onderweg hierheen te kijken in jou aantekeningen en die hoogteroeren vielen me op. Ik weet niet wat het is, maar het viel me op. Er waren zoveel afschriften waar iets over die dingen stond. Dat is toch raar?'

'Oké, dat je me helpt is fijn maar please, ga niet de wijsneus uithangen.' Zeg ik geërgerd. 'Dat was mij ook opgevallen. Ik was het net aan het narekenen.'

'Sorry hoor, dat wist ik ook niet.' Zegt hij snel en kijkt me aan, hij strijkt een haarlok uit mijn gezicht. Ik sla de hand weg en kijk strak naar mijn beeldscherm.

'Kun je aan de andere kant van de tafel gaan zitten en dan opzoeken hoeveel kilo je nodig hebt om één zo'n vleugel te maken? Het aantal kilo's ingekochte aluminium is 3300 kilo, en ik heb zo'n gevoel dat dat niet klopt met het aantal vleugels dat er gemaakt zijn.'

'Ja baas.' Hij gaat aan de andere kant zitten en pakt zijn laptop uit zijn tas. Zo zitten we een kwartier.

'Ik heb het!' Zegt hij opeens. Ik schik me dood en kijk verschrikt op. Ik was net het aantal betaalde euro's over die 3300 kilo aan aluminium aan het zoeken.

'Kun je dat volgende keer iets zachter zeggen? Ik schrik me dood.' Zeg ik zuchtend.

'Ja, ja. Maar het was even zoeken maar ik heb het gevonden.' Ratelt hij op hetzelfde volume door. 'Ik stuur het je wel even.' Er verschijnt direct een pop-up op mijn scherm. Ik druk op openen en zie een bestand vol met informatie. Een deel ervan is met een gele streep gemarkeerd. Ik kijk.

'270 kilo?' Zeg ik en ik kijk op.

'Ja, wat dan? Dat is toch niet zo raar? Er zijn 12 hoogteroeren gemaakt, allemaal 270 kilo.' Zegt Yiri.

'Sukkel, 12 keer 270 is 3240. Dat betekend dat er 60 kilo aluminium niet gebruikt is. En die 60 kilo staat ook niet in de opslag.' Snel blader ik voor de zekerheid terug naar het blad waar de inhoud van de loods van het AC op is geschreven. Ik kijk, en nee, 0 kilo aluminium.

'Dat ik dat niet door had, ik ben nog maar net gepromoveerd zie je. Ik hoefde alleen nog maar bewakingsbeelden te bekijken en alle details op te schrijven.' Zegt Yiri, ik wist het ook wel. Iemand die nog maar net gepromoveerd is moet je niet een taak geven die binnen drie uur af moet zijn.

'Ja, ja. Doe in het vervolg beter je werk!' Snauw ik 'Je moet niet op details op beelden letten maar op ALLE details' Ik pak mijn telefoon en druk de snel-toets in. Meteen word er opgenomen.

'Ja' Wordt er aan de andere kant van de lijn gezegd.

'Met Noa, elite 2.' Zeg ik gehaast. 'Ik moet meneer de Gogonje spreken, wilt u me meteen met hem doorverbinden?' Even is het stil aan de andere kant van de lijn. Dan klinkt er gekraak en de stem van meneer de Gogonje klinkt.

'Ja, is er een doorbraak?' vraagt hij.

'Ja, ik ben eruit.' Zeg ik maar mijn zin word afgebroken door Yiri.

'Wij zijn eruit!'

'Ja, ja. Sorry hoor.' Zeg ik tegen hem terwijl ik mijn hand op de telefoon houd. 'Waar was ik, o ja. Er is dus 3300 kilo aluminium ingekocht door het AC. Maar voor 1 hoogteroer is er 270 kilo nodig. Er zijn 12 van die dingen gemaakt. Dat betekend dat er 60 kilo van dat spul verdwenen is. Het staat ook niet in de opslag' Zeg ik gehaast.

'Goed werk. Heb je alles nagerekend?' Vraagt hij voor de zekerheid.

'Ja, heb ik gedaan.' Antwoord ik monotoon. Altijd hetzelfde: weet je het zeker?, heb je het nog een keer goed gecontroleerd?...

'Knap werk. Welke Mission was het ook al weer? En hoe lang ben je er mee bezig geweest? Dan zal ik dat in de missiegegevens zetten.' Vraagt hij.

'Het was Mission 249 en ik heb er 2 dagen, 9 uur en 28 minuten over gedaan.' Zeg ik terwijl ik op mijn klok kijk. Dan hang ik op. Dat ze alle dingen in het Engels zeggen snap ik ook niet. Mission en zo. Echt heel irritant, sommige dingen zijn veel handiger in het Nederlands. Ik loop naar mijn bureau, pak mijn spullen en leg alle papieren netjes op een stapel. Als ik al mijn spullen in mijn tas heb loop ik zonder iets te zeggen de kamer uit. 

'Laat je me nu zomaar achter?' Hoor ik Yiri nog zeggen. Maar ik loop gewoon door. Boeit me niet wat hij vind. Hij mag dan dezelfde rang als ik hebben, en een jaar ouder zijn. Hij moet niet denken dat hij beter is dan ik.