Ako "Daw" si MISS PAASA

Prologue

#1 Someone's POV.



Ang puti ng buhanginan.


Malakas ang agos ng alon.


Malinaw at walang kadumi-dumi ang dagat.


Makikita ang kaasulan at kalinisan ng kalangitan.


Ang mga huni ng ibon ay masarap pakinggan.


Ang mga tao ay nagsasaya.


Nawala lahat ng mga ito, nang biglang nabalutan ng itim ang buong kalangitan.


Bumuhos ang malakas na ulan.


Nagsi-alisan ang mga tao.


Pati ang mga ibon ay nagsi-lipad.

Ang alon na malinaw ay unti-uting dumilim.


Ang buhangin ay unti-unting nabasa.


Sa di kalayuan, isang babae ang lumapit sa tabing-dagat.


Nakasuot siya ng isang magara at kulay puting dress


Ang buhok niya ay mapula.


Yung mga mata niya..


Hindi mo na makita ang totoong kulay dahil sa pula ang paligid nito.


Yung make-up niya..


Kumalat sa buong mukha niya..


Umiiyak ba siya?


Kasabay ng buhos ng ulan ang pagbuhos ng kanyang mga luha.


Hindi ko alam..


Nakaramdam ako ng awa.




Bakit..




Sobra yung sakit na nararamdaman niya..


Nararamdaman ko mismo sa sarili ko yung sakit na nararamdaman niya..


Hindi ko alam kung anong gagawin ko..


Mula sa malayo, nakatitig ako sa kanya..


Gusto ko sana siyang lapitan pero hindi ko magawa..


Natatakot ako..



Sa pwedeng mangyari..

--



#2 Someone's POV



Love is giving someone a chance to complete the puzzle of your life.



Magugulo ang buhay mo kapag maling tao ang hinayaan mong kumumpleto nito.



Sobrang..



Nagkamali ako.



Umasa ako na sa huli..



Ako ang mamahalin niya.



Sobrang sakit..



Na malalaman mo sa huli na..



Hindi pala ikaw ang pipiliin niya.



Love is about giving chances, right?



And Second chances are not deserved by everyone.