War Freak Girls Vs. Cassanova's Boys

Chapter 42

*Renren Pov*

Malakas pa rin ang ulan, nagising ako kasi sobrang giniginaw na talaga ako. Hinang hina ako, tinignan ko yung orasan nila na 7pm pa lang ng gabi tulog naa tulog pa rin si Zayne.

Zayne ? Timaang! Nagugutom ako! Reklamo sa kanya na niyuyugyog ko lang siya dahil hinaang hina na talaga ako.

Nagising naman agad siya pero halatang napagod din siya ngayong araw.

Anong gusto mong kainin simang ? Sabi niya habang umuunat pa.

Maling, gusto ko ng maling! Sabi ko sa kanya naa pilit siyang pinapatayo. Hinipo na naman niya yung leeg at noo ko.

Nilalagnat ka pa rin, lugaw na lang kainin mo para mainitan yang katawan mo. Sabi niya

Osige, salamat. Sabi ko at tumayo na naman ito para siguro magluto ng lugaw.

Giniginaw pa rin ako at gusto kong matulog pero naririnig ko yung ulan na ang lakas lakas at yung kulog, kidlat na talaga namang ikinatakot ko dahilan para mapasigaw ako ng malakas.

Ahhhhhhhhhhhh! Timang!! Ahhhhhhhh !!! Dali dali naman itong pumasok sa kwarto naaa natataranta pa.

Ba-bakit ? A-anong nangyari ? Tanong niya na chineck pa ako kung okay.

Natatakot ako.sa kulog saka sa kidlat! Natatakot ako! Sabay hawak ko sa braso niya natatakot naman talaga ako.

Wala siyang nagawa kung hindi sinama ako sa pagluluto niya ng lugaw, nakaupo lang ako sa sofa kasi konting tapat lang naman yun sa kusina nila nakakumot pa rin ako. Hinigyan niya na nga ako ng jacket.

Pinapanuod ko lang siyang magluto, hanggang sa biglang sumakit ang ulo ko at yung paningin ko lumalabo hanggang sa tinatawag ko na lang yung pangalan ni Zayne.

Zayne! Zayne! Zay.. tuluyan ng dumilim ang paningin ko. Yuluyan na akong nawalan ng malay.

*Zayne Pov*

Dali dali akong lumapit kay Renren na akala ko kidlat pa rin pero this time hindi na bigla na lang siyang nawalan ng malay, kaya dali dali akong lumabas para tignan kung gaano kalakas ang ulan.

Shit! Paano na! Sobrang lakas ng ulan na halos walang tigil  malayo pa yung pinagparkan ko ng kotse ko.

Kumuha ako ng payong na inipit ko sa leeg ko at binuhat ko si renren na balot ng jacket at kumot,

Walang kwenta yung payong dahil nasira na ito kaya hinayaan ko na lang at takbo ako ng takbo, nandito pa lang ako sa falls hindi ko namamalayan na umiiyak na pala ako, nakakabaklang isipin pero ang pag iyak ko ay dahil sa mahal kong nasa panganib ang buhay.

Tumakbo pa ako ng tumakbo, basang basa na kami pero hindi ko na ininda hanggang sa marating ko yung sasakyan ko.

Pinahiga ko siya sa likod at agad na nagmaneho papuntang hospital na medyo malapit lanh dito.

Ilang minuto kaming nagtagal at nakarating din sa hospital, muli kong binuhat si Renren.

Miss! Emeegency hinimatay po siya! Gawin niyo lahat! Iligtas niyo siya! Kahit magkano ibibigay ko! Unahin niyi naaaaaa siya! Sabi ko kaya namman nataranta din ang mga nurse at agad na dinala si Renren sa isang kwarto, napaupo na lang ako sa sobrang takot ko.