EVER AFTER LİFE

Bölüm 12

Kapı çalıyordu ve ben başımı kaldırdım. Acaba o mu geldi? Beni görünce nasıl şaşkınlıkla baktığını gördüm ama peşimden gelmiş olamaz. " Gir." dedim yumuşak sesimle. Ve biraz uykulu. Kapı açılınca gelenin Dexter olmadığını gördüm. Bu Hunter'dı. " Hunter?" dedim şaşkınca. " Raven'di dimi?" dediğinde başımı evet anlamında salladım. " Raven iyi misin? Koşa koşa buraya geldiğini gördüm. Dexter bey beni gönderdi ama ben zaten gelecektim." dedi ve kitaplara baktı. Sonra da bana. Beni süzüyordu. " O kıyafetler sana olmamış be güzelim." dedi ve kahkaha attı. " Sen onu bunu bırak neden kendisi gelmedi?" dedim. " Bilmiyorum. Ben onun işlerine karışamam." dedi ve eline bir kitap aldı. " Bunu okudun mu?" dediğinde başımı hayır anlamında salladım. " Bunu oku. Hayatla ilgili bir sürü tüyo var bunda." dedi ve elindeki kitabı bana uzattı. Ben de aldım. Güzel bir kitaba benziyordu. Ama hiç görmemiştim bunu. " Kaç yıllık?" dedim merakla. " 1970'lerde yazılmış." dediğinde ağzımdan koskoca bir 'ovv' sesi çıktı. " Baya eski. 40 yıl olmuş." dedim ve kitabı aldım elime. Ama dikkatle. Zaten aldım da bu sefer diğer elime aldım. İyi bakılmıştı. " Dexter Bey bu kitabı çok sevdiği için bu kitabı özenle korur." dediğinde anlamamış bakışlarla Hunter'a bakmaya başladım. " Dexter bu kitabı okudu mu?" dedim. O böyle biri değildi de ondan demiştim. " Evet hem de 5 kere." dedi ve yanıma oturdu. Kapı çaldı. Ve Hunter'de gir dedi. Kapı açılınca şaşkın bakışlarla ona bakmaya başladım. " Dexter." dedim. " Hunter çıkabilirsin." dediğinde anında Hunter dışarı çıktı. " Raven buraya geleceğini tahmin etmiştim." dedi ve yanıma oturdu. " Ne istiyorsun?" dedim. " Seni merak ettim." dediğinde şaşkınca ona bakmaya devam ettim. " Merak etseydin Ash'le olmazdın." dedim. " O basit bir hataydı. Ama artık bitti." dedi. " 9 ay boyunca çıktın mı?" dedim. " Hayır." dedi. " Bu da Dexter Charming'in koca bir yalanı." dedim ama ya doğruysa. " Sen öyle san. Hunter sana ne diyordu?" dediğinde gülümsedim. " Bana bir kitap verdi. Kitabı da övüyordu ki sen geldin." dedim. " Hımm..." duraksamıştı. " Neyse madem iyisin o zaman herkes işinin başına." dedi ve kalktı ayağa. " Hadisene." dedi ve beni bekledi. Oflayarak kalktım. 

Birlikte yürüyorduk. Dexter bana buraları tanıtırken ben de heyecanla onu dinliyordum. " Raven burası hizmetçilerin kaldığı oda." derken bana bakmıştı. " Eeee." dedim. " Sen de burda kalacaksın." dediğinde hiç de şaşırmadım. Sonuçta hepsi iyi insanlardı. " Raven sen diğer hizmetçilerden farklı olarak benim özel asistanım olacaksın. Hizmetçilerin hepsi yetişkin bir tek sen benimle aynı yaştasın." dediğinde çapkınca gülümsedi. Gözlerimi devirdim. " Asistan?" dedim şaşkınca. " Evet." dedi ve kendi odasını da gösterdi. " Gel." dedi ve beni içeri aldı. Burası mavi-beyaz tonlarıydı. İlgimi çekmişti. " Hımm hiç mor yok bakıyorum." dedim. " Mor mu? Bilmem o rengi pek sevmiyorum." dedi ve kıkırdadı. " Hımm ben de maviyi sevmem." dedim ve ben de kıkırdadım. O yatağına uzandı. Kasları çok belli oluyordu. Tişortu açık maviydi. " Ah amma zor bu krallık işleri. Bazen hiç uyumuyorum." dedi. " Okul daha yeni bitti. Hemen pes ediyorsun. Bu huyuna sinir oluyorum." dedim ve kollarımı birbirine kavuşturdum. Pencereye geçtim. Ah evimi çok özlemiştim. Hem de çok. " Raven ne oldu?" dedi rahat tavırlarla. " Yok bir şey." dedim ve arkamı döndüm. Telefonum çalıyordu. Arayan Hunter'dı. Gülümseyerek açtım telefonu. Biraz da Dexter'ı sinir etmek için.

" Alo." dedim kıkırdayarak. 

" Alo Raven nasılsın?"

" İyiyim sen." dediğimde Dexter'a bakıyordum. Kaşlarını çatmış bana bakıyordu. Sen bana aynısını yaparsın değil mi? Ödetirim işte.

" Ben de iyiyim Raven. Kütüphane de konuşmamız yarım kalmıştı." dediğinde yine güldüm. 

" Ne oldu yanlış bir şey mi dedim?" dediğinde gülmemi kestim.

" Yooo hayır. Gerçekten yanlış bir şey demedin." dediğimde Dexter'ın yatağına oturdum. 

" Peki tamam. İşler bittiğinde beraber dolaşalım mı? Hem sana sarayı gezdiririm."