Κάτι σαν έρωτας...

12ο Κεφαλαιο

Μιχαλης
" λίγες ώρες πριν την επίσκεψη στην φυλακή."

Μου λείπει . Τόσο καιρό, τόσες μέρες, τόσες ώρες. Μου έλειπε. Νιώθω λες και μου εχουν ξεριζώσει ένα κομμάτι από την ψυχή μου.

Σαν να νιώθω μισός.

Μόνος.

Εχω προσπαθήσει η αλήθεια είναι να την σβήσω από το μυαλό μου, με αλλες γυναίκες.

Αλλά όχι.

Είναι πάντα εδώ. Σαν ένα ανεξίτηλο κομμάτι στο μυαλό μου. Και να θέλω δεν μπορώ να την αφαιρέσω. Τι είναι τελικά αυτό που νιωθω για αυτήν την κοπέλα;
Αγάπη; Έρωτας; Εγωισμός;
Όχι, όχι, όχι...
Εγωισμός δεν ήταν σίγουρα.
Ήταν κάτι σαν έρωτας...
Ήταν κάτι σαν αγάπη...
Νιωθω ένα πάθος μέσα μου για την Μυρτώ που στα αλήθεια δεν μπορουσα να το περιγράψω με λόγια.

Ίσως μόνο με μια λέξη.

Μαγικό.

Σήμερα έπρεπε να την δω.
Κάθε μέρα πήγαινα αλλά δεν έβρισκα το κουράγιο να μπω μέσα να την δω.

Έφταιγα είχα φερθεί παρορμητικά.
Με είχε επηρεάσει η Έλενα. Δεν έπρεπε να την ειχα άκουσει.

Σήμερα θα την δω. Πρέπει.
Έχουμε χάσει το καιρό. Νιώθω λες και έχει περάσει ένας αιώνας.

Ένας αιώνας αργά και βασανιστήκα. Που μέρα με την μέρα, ώρα με την ώρα, λεπτό πρός λεπτό με έκανε να νιώθω πόσο ανόητα φέρθηκα. Στην Μυρτώ μου.

Σήμερα θα την έβλεπα και όλα θα άλλαζαν είμαι σίγουρος.

Καθώς ήμουν στο δρόμο για να την συναντησω ένιωθα περίεργα. Σαν ένα δυνατό σφίξιμο στο στομάχι.

Από την μια είμαι υπερβολικά χαρούμενος που θα ξανά έβλεπα τα όμορφα μάτια της.

Αλλά..

Απο την άλλη έχω ένα άγχος για το πως θα αντιδρούσε.

Αν με απέρριπτε λογικό θα το βρω.

Όταν έφτασα απέξω ο κόμπος έγινε μεγαλύτερος. Σκέφτηκα να φύγω, αλλά όχι.

Έκανα τα τυπικά που έπρεπε για να μπω μέσα και όταν έφτασα έξω από την πόρτα ήταν η αλήθεια ότι ήθελα να εξαφανιστώ.

Μπήκα μέσα και καθόταν και κοίταζε χαμένα τον τοίχο. Ήθελα να τρεξω να την αγκάλιασω να την γεμισω φιλιά.

Όμως μια φωνή μέσα μου, μου έλεγε ότι έπρεπε να συγκρατηθώ.

Γύρισε και με κοίταξε. Πρώτη φορά ήταν έτσι το βλέμμα της.
Παγωμένο.

Μ- Τι θες εδώ; Που είναι η Χρυσά;

" Ήθελε να φύγω. Φαινόταν στο βλέμμα της! Κοίταξα το δωμάτιο πόσο ψυχρό ήταν.
Πλέον σαν εκείνη. Τι απέγινε η γλυκιά Μυρτώ;
Χμμ.. Τι ρωτάω και εγώ.
Καταστράφηκε εδώ μέσα. "
Μι- Δεν έχει έρθει ακόμα. Πέρασα εγώ.
" με δυσκολία της είπα. Οι λέξεις με δυσκολία έβγαιναν από το στόμα μου.
Και τι δεν θα έδινα να βρισκόμουν μέσα σε αυτό το γλυκό της μυαλό και να ξέρω τι σκέφτεται. "

Μ- Φύγε.

" Με μισούσε. Φαινόταν στα μάτια της και στην χροιά της φωνής της. Δεν το περίμενα να καταλήξουμε έτσι.
Δεν το ήθελα . "
Μι- Θελω να μιλήσουμε.
Μ- Εγώ δεν θέλω. Δεν είμαι ακόμα...
" την πλησίασα αργά, αργά. Την χάιδεψα απαλά στο πρόσωπο. Αυτό το απαλό της δέρμα ήταν τόσο λείο ακόμα. Είχε ακόμη αυτή την αγνότητα. "

Μι- Ξέρεις αυτόν τον ένα μήνα σε σκέφτομαι κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό. Ήμουν και είμαι βλάκας. Μεγάλος βλάκας που πίστεψα ότι εσύ, ποιος εσύ θα είχες κανει κάτι τέτοιο. Σ' αγαπάω Μυρτώ μου! Κάθε μέρα σε αγαπάω ακόμα περισσότερο. Ο,τι έχω νιώσει για εσένα με κάνουν έναν άλλο άνθρωπο. Με κάνουν έναν καλύτερο άνθρωπο. Σε θέλω πίσω. Συγχώρησε με.

" Δεν ήξερα πραγματικά πως κατάφερα να τα πω όλα αυτά. Μου βγήκαν εντελώς αυθόρμητα.

Την αγαπάω πολύ. Δεν θέλω να την χάσω, δεν μπορώ καν να το σκεφτώ. Μου είναι αδιανόητο.

Έως ακατόρθωτο. "

Μ- Φύγε! Μην ξανά έρθεις εδώ.
Μι- Τι;

" Ήταν το μόνο που δεν περίμενα να ακούσω.
Το μόνο στην κυριολεξία.
Ήθελα να την αρπαξω να την φιλησω. Να ξαπλωσουμε αγκαλιά να χαθουμε ο ένας στον άλλον.

Όπως πριν 2 μήνες. "

Μ- Φύγε. Δεν μπορείς να ερχεσαι εδώ και να παίζεις μαζί μου. Φύγε.

Μι- Σ' αγαπάω. Ας ξανά είμαστε μαζί .

" Δεν μίλησε. Ήξερα πως το σκεφτόταν.

Έβλεπα στα μάτια της πως ήθελε να πέσει στην αγκαλιά μου σαν τρελή.

Γιατί κρατούσε τόσο τον εαυτό της;

Γιατί δεν άφηνε ελεύθερο τον εαυτό της;

Φοβόμουν.

Για το τι θα ακούσει.

Την καρδιά της θα άκουγε ή την λογική της;

Αυτό με φόβιζε.

Και μάλιστα πολύ.

Όμως την αγαπάω και μάλιστα πολύ.

Και θα πάλευα για εκείνη..

Με κάθε κόστος.