Κάτι σαν έρωτας...

17ο κεφάλαιο

5 χρόνια μετά  ..

Μετά την περιπέτεια μου στο νοσοκομείο αποφασίσαμε με τον Μιχάλη να είμαστε για πάντα μαζί. Αγαπιόμαστε άλλα κυρίως είμαστε ερωτευμένοι. Εγώ έγινα δασκάλα και εκείνος ποδοσφαιριστής άλλα άνοιξε ταυτόχρονα ένα γυμναστήριο που ευτυχώς πήγαινε πολύ καλά. Εγώ ασχολήθηκα επίσης με την αισθητική και άνοιξα και εγώ ένα μικρό μαγαζί για νύχια μαγικιαζ καθώς και μαλλιά. Οι δουλειές μας πηγαίνανε αρκετά καλά και μέναμε είδη μόνοι μας από το δεύτερο έτος στο Πανεπιστήμιο. Ήμασταν συνεχώς μαζί. Τόσο ερωτευμένοι... Τον αγαπούσα , τον ήθελα σαν την πρώτη φορά.  

Νομίζω πως είχα βρει τον άγγελο μου. Ο θεός μου τον είχε δώσει απλόχερα άλλα εγώ έδωσα μάχες για να τον κρατήσω . Αρκετές φορές τσακωνόμασταν μέχρι ακραίας περίπτωσης όμως στο τέλος πάντα ήμασταν μαζί. Αγαπημένοι. Κάθε φορά που τα βρίσκαμε πηγαίναμε στην θάλασσα και μάρτυρας μας της ένωσης γινόταν το φεγγάρι που μου χαμογελούσε τρυφερά , γλυκά . Ήταν πάντα εκεί. Ήταν κάτι σαν ο μυστικός μου φίλος. Που με άκουγε σε ο, τι και αν του έλεγα με απέραντη υπομονή. Όταν έκλεισα τα 24 ο Μιχάλης μου έκανε πρόταση γάμου και φυσικά μέσα σε έναν μήνα παντρευτηκαμε. Παντρευτηκαμε σε ένα εξωκλήσι κοντά στην παραλία. Εγώ φορούσα ένα άσπρο μακρύ λευκό νυφικό. Ήταν πολύ απλό. Φορούσα ένα στεφάνι με λουλούδια. Ο Μιχάλης από την άλλη ένα άσπρο παντελόνι με ένα άσπρο πουκάμισο. Οι καλεσμένοι ήταν λίγοι. Οι γονείς του , η αδελφή του , δυο τρεις φίλοι του. Η Χρύσα με τον κολλητό του Μιχάλη , τον Άγγελο , που ήταν και αυτοί αρκετά χρόνια μαζί και πηγαίνανε για γάμο , μας παντρεψαν. Η αδελφή μου , η μητέρα μου και ο Γιώργος.. Δυσκολευομουν να τον πω ' μπαμπα ' μιας που δεν μου έβγαινε. Ακόμα και την μητέρα μου ειχα πάψει να την αποκαλώ μαμά..Την αποκαλούσα με το βαφτιστικό της.

Το ίδιο και η Ειρήνη... Εκείνη πάλι. Ειχε γίνει διάσημη! Είχε γίνει χορεύτρια και ηθοποιός. Μόνη της χωρίς καμιά βοήθεια από τον Γιώργο. Και ειχε σπουδάσει κιόλας ψυχολογία. Ο, τι είχε κάνει το ειχε κανει με δικο της κόπο. Ήμασταν πολύ δεμένες. Αναπληρώναμε τον χρόνο που μας ειχαν κλέψει. Η Ειρήνη ειχε σχέση εδώ και κάποια χρόνια με έναν κατά δυο χρόνια μεγαλύτερος της που ήταν πολιτικος μηχανικός. Αγαπιόντουσαν. Ήταν τρελα ερωτευμένοι.

Νομίζω πως στο θέμα του έρωτα εγώ και εκείνη ήμασταν τυχερές. Όπως και η Χρύσα. Είχαμε τις δουλειές μας. Τα πάντα. Δυο μήνες μετά τον γάμο μου ανακάλυψα πως ήμουν τριών μηνών έγκυος. Δεν ειχα δώσει σημασία στην περίοδο μου που δεν είχα. Θεώρησα πως επειδή είναι αστατη θα ήταν και αυτή την φορά. Όταν έμαθα ήμουν πολύ χαρούμενη , πετούσα σαν πουλάκι στον αέρα. Μόλις το ανακοίνωσα στον Μιχάλη μου μόνο που δεν έσκασε από την χαρά του. Για δυο το πολύ χρόνια συνέχισε το επαγγελματικο ποδόσφαιρο. Ύστερα αφοσιώθηκε στο γυμναστήριο και δίδασκε σε μικρότερα παιδιά. Μου εξηγησε πως ηθελε να αφοσιωθεί στην οικογένεια του. Και αυτό έκανε . Έγινε ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου. Η καλύτερα ο πιο χαζο μπαμπάς. Έκανα δίδυμα. Δύο όμορφα , πανέμορφα κορίτσια. Το ένα το βγάλαμε Αντιγόνη και το άλλο Ειρήνη. Ήθελα το ένα να παρει το όνομα της αδελφής μου. Δεν δώσαμε ονόματα γονιών. Εγώ προσωπικά δεν ήθελα να σαν ιδέα.

Μετα από ένα μήνα , εφόσον γέννησα , έμαθα πως και η Ειρήνη ήταν έγκυος σε δίδυμα. Πάλι σε δυο κορίτσια. Οι γονείς μας στέρησαν εμάς και τώρα ο θεός μας το ξεπληρώνει. Μέχρι τα 18 μου πέρασα δύσκολα άλλα μετά μπήκα στον παραδεισο. 

Η Ειρήνη τα κορίτσια της τα ονομασε Αφροδίτη και Μυρτώ. Μου ειχε πει πως είδη το ειχε σκεφτεί. Τις βάπτισης της κάναμε μαζί. Η Ειρήνη βρηκε ένα μέρος μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας που την κυνηγούσαν. Αποφασίσαμε με τον Μιχάλη να μην βιαστούμε για άλλο παιδι γιατί θέλαμε να γίνουμε σωστοί γονείς για τα δυο μας παιδιά που ήδη μας χάρισε ο θεός. Με την αδελφή μου βρήκαμε σπίτια δίπλα διπλα. Για να μην χωριστούν ούτε τα παιδιά μας άλλα ούτε εμείς.

Με τον Μιχάλη κάθε μέρα , κάθε λεπτό αγαπιόμασταν περισσότερο. Ερωτευόμασταν περισσότερο. Ήμουν τυχερή. Και κάθε πρωί και κάθε βράδυ ευχαριστούσα τον Χριστό και την Παναγία.

Γιατί για να φτάσεις στην ευτυχία πρέπει να παλέψεις και μάλιστα σκληρά. Η ζωή είναι ένας δύσκολος αγώνας που εάν βγεις νικητής. Είσαι ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος.

Και εγώ αυτό νιώθω.

Ο Έρωτας , τελικά , για εμένα έχει σάρκα και οστά.

Και λέγεται Μιχάλης.

Είναι δύσκολος ο έρωτας , εχει επιμονή, πολύ πόνο. Όμως αυτή την τρυφεραδα αυτή την γαλήνη που σου προσφέρει ήταν ανεκτίμητη. Δεν γνώρισα πολλούς άνδρες στην ζωή μου.

Άλλα όταν γνώρισα τον έναν και μοναδικο ήξερα πως αυτός ήταν. Μονάχα αυτός.

Δεν ειχα μάτια για άλλους , δεν ειχα όρεξη για άλλους.

Αν σας ρωτήσουν ποτέ τι σημαίνει έρωτας για εσάς. 

Μην βιαστείτε να απαντήσετε. Να πείτε μονάχα.. Το πιο ζηλευτό συναίσθημα.

Και εγώ έζησα μια ζωή στον αγαπημένο αγγελο με τα υπέροχα μαύρα μάτια και στις κόρες μου.

Εζησα στον παραδεισο.

                     Τέλος .