Κάτι σαν έρωτας...

14ο Κεφάλαιο

Η μέρα της δικής ήταν αρκετά δύσκολη αλλά στο τέλος αθωώθηκα. Ο Μιχάλης είχε ετοιμάσει ένα ταξίδι έκπληξη.

Πήγαμε στην μαγευτική Σάμο.
Τα νερά της μου θύμιζαν κάποια παραμύθια που μου έλεγε η μητέρα μου μικρή.

Νερά σε χώρες μακρινές , σε χώρες που το κακό δεν υπήρχε. Υπήρχε μονάχα η αγάπη που έδενε τους ανθρώπους . Αυτό μου θυμίζουν οι μέρες μας εδώ.

Εγώ και ο Μιχάλης σε έναν δικό μας κόσμο που μόνο εμείς υπάρχουμε.

και κανείς άλλος,

Αν και αρχές Αυγούστου δεν είχε πολύ τουρισμό. Διαλεγαμε παραλίες που θα ημασταν μόνοι μας.

Το πρώτο βράδυ πήγαμε σε μια παραλία του Πυθαγόρειου
Ημασταν μόνοι μας εκείνη τη νύχτα. Εμείς και μάρτυρας μας μόνο το φεγγάρι. Είχε πανσέληνο.

Είχε ανάψει φωτιά και είχε φέρει σκηνές για να κοιμηθούμε το βράδυ στην παραλία.

Εκείνο το βράδυ μετά από καιρό ξανά γίναμε ένα. Τα σώματα μας ενώθηκαν σαν να είναι ένα. Κάναμε ερωτα και ηταν όπως την πρώτη φορά. Με έπνιξε στα φιλια του . Με φιλαγε λες και ήμουν γυάλινη έτοιμη να σπάσει στα χέρια του.

Ήμουν τόσο χαρούμενη. Ενιωσα πως την χαρά μου την συσιμεριστηκε το φεγγάρι. Έλαμπε εκείνο βράδυ. Ήταν σαν να μου χαμογελάει. Ηταν ξανά εδώ να με αγγίζει με τα χέρια του να μου χαϊδεύει το σώμα μου να μυριζω να φιλια του. Ηταν ένας άγγελος.

Δεν ήξερα πως ηταν η μορφή των αγγέλων αλλά εαν με ρωταγαν θα έλεγα πως είχε την μορφή του Μιχάλη.

Το ξημέρωμα μας βρήκε αγκαλια. Και τι δεν θα έδινα να ήμουν έτσι για μια ζωή. Ο χρόνος να σταματούσε σε αυτή τη στιγμή.

Παρατήρησα τον Μιχάλη που κοιμόταν. Θαρρείς πως σχημάτιζε ένα μικρό χαμόγελο. Ηταν άραγε και αυτός τόσο ευτυχισμένος όσο ήμουν εγώ;

Καποιες φορες αναρωτιόμουν εάν νιώθει πόσο ερωτευμένη είμαι μαζί του.

Το πόσο πόνεσα όταν δεν τον έβλεπα.

Όταν φανταζόμουν πως τον άγγιζε κάποια άλλη πόναγα. Δεν άντεχα στην ιδέα ότι κάποια άλλη ευχαριστιόταν τα φιλία του.

Άραγε με αγαπούσε όσο τον αγαπούσα και έγω?

Μι- Ξέρω τι σκέφτεσαι

Μου είπε. Δεν κοιμόταν .. Ήταν εκεί ήταν σαν να άκουγε τις σκέψεις μου.

Μι- Σ'αγαπάω όσο δεν μπορείς να φανταστείς Μυρτώ. Όσο είμασταν χώρια πονούσα και εγώ όσο πονούσες και εσύ χρυσάνθεμο μου. Σε σκεφτόμουν μόνη σε ένα κελί και κατηγορούσα τον εαυτό μου. Ξέρεις γιατί?

Μ- Μιχάλη.. Δεν χρειάζεται να τα ξανά θυμόμαστε.

'' Δεν ήθελα να κάνω βουτιά στον παρελθόν.Σε ένα παρελθόν που μόνο πόνο πρόσφερε και τίποτα παρά πάνω.   Ειδικά τώρα που είμαστε τόσο καλά μεταξύ μας. ''

Μι- Όχι πρέπει αγάπη μου. Δεν κάναμε αυτή τη συζήτηση και ναι θέλω να την κάνουμε. Θέλω να ξέρεις πως δεν θα συγχωρέσω ποτέ τον εαυτό μου για την χαζομάρα που έκανα τότε. Που σε άφησα μόνη στην πιο δύσκολη περίοδο της ζωής σου. Που δεν ήμουν εκεί κοντά σου. Συγνώμη...

'' Η Αλήθεια είναι πως και εμένα με είχαν πειράξει όλα αυτά αλλά τώρα όλα ήαν υπέροχα. Γιατί κάνει ξανά εμφάνιση το παρελθόν και τα καταστρέφει? Δεν θα βρω ποτέ ηρεμία? ΄''

Μ- Μιχάλη το μόνο που θέλω τώρα είναι να ζήσουμε το τώρα να μην αφήσουμε κανέναν αυτή τη φορά να μπει ανάμεσα μας .. Ειδικά το παρελθόν. Σε παρακαλώ ας το ξεχάσουμε εγώ το έχω ήδη κάνει μωρό μου.

'' Δεν του επέτρεψα να μιλήσει. Τον φίλησα γιατί ήθελα να επισφραγίσω τα όσα είπα! Όλα ήταν αλήθεια. ''

'' Την επόμενη μέρα περπατήσαμε αργά το απόγευμα στην ακτή της παραλίας. Είχα ακούσει πως λέγεται  χρυσή άμμος. Πηγαίνοντας δυτικά από τα Βοτσαλάκια συναντάμε την χρυσή άμμο. Η παραλία ανταποκρίνεται στο όνομά της. Από τη μία η ομορφιά της φύσης από την άλλη η χρυσή από τον ήλιο άμμο δίνουν στην παραλία ένα ξεχωριστό χαρακτήρα.

Ο Μιχάλης φορούσε ένα άσπρο παντελόνι ως τα γόνατα καθώς και ένα άσπρο πουκάμισο που τα μανίκια ήταν γυρισμένα ως τον αγκώνα.

Εγώ φόραγα ένα άσπρο φόρεμα ραντέ που ήταν ως τους αστραγάλους.

Το άσπρο ήταν το χρώμα της αθωότητας, της ελπίδας αλλά και της ειρήνης. Εγώ το προτιμώ γιατί χαρακτηρίζω τον έρωτα μας αθώο και κάθε μέρα μου δίνει ελπίδα.

Καθώς προχωρούσαμε το θαλασσινό νερό χτυπούσε στα πόδια μας. Αυτή ήταν άλλη μια μαγική εικόνα που και να το φανταζόμουν δεν θα πίστευα ποτέ ότι θα συνέβαινε. ΄Όταν ήμουν μικρούλα έβλεπα πολλές ταινίες με τέτοιου είδους σκηνές αλλά ποτέ δεν φανταζόμουν ότι και εγώ θα ζήσω τέτοιες στιγμές , στην πραγματικότητα.

Μι- Αγάπη μου θες να πάμε να φάμε κάτι ?

Μ- Ναι φυσικά....

Μι- Και μετά να πάμε και λίγο από το ξενοδοχείο γιατί τόσες μέρες που δεν έχουμε πάει θα μας διώξουν.Μόνο για ΄να μπάνιο πάμε.

Μ- Ε ναι και τι τους πειράζει? Πληρώνονται. Τότε καλώς.

Μι- Ναι αλλα και εγώ έχω πιαστεί τόσες μέρες .. '' μου είπε και μου έκλεισε το μάτι.''

Μ-Εντάξει

'' Του χαμογέλασα γλυκά. Πήγαμε κα φάγαμε σε μια όμορφη ταβερνούλα κοντά στην θάλασσα. Μετά πηγαίναμε προς το ξενοδοχείο. Όπως περπατούσα ένιωσα μια ζάλη , ένιωσα σουβλιές στο κεφάλι μου. Ξαφνικά η όραση μου θόλωσε. Τα πόδια μου δεν με κράτησαν ...
Και όλα μαυρισαν... "