Κάτι σαν έρωτας...

7ο Κεφαλαιο

Μ- Ιφι αυτή δεν είναι;
Ι- Όχι Μιχάλη!( Είπα αυστηρά) Παμε. ( Σε όλη τη διαδρομή ως το σπίτι δεν είχα βγάλει αχνά. Δεν μπορουσα μονάχα την σκεφτόμουν,άραγε εκείνη ήξερε την δικιά μου ύπαρξη; Ο Μιχάλης προσπαθουσε τόσο πολύ να μου φτιαξει το κέφι. Ήταν πάντα τόσο μα τόσο γλυκός μαζί μου. Πάντα μου έφτιαχνε την διάθεση. Τον αγαπούσα τόσο πολύ ήταν τόσο σημαντικός για εμένα. Όταν τσακωνομαστε μετά από μια ώρα ερχόταν εκείνος και με καλοπιανε μου έλεγε ότι εχει ένα σχεδιο .. τις πιο πολλές φορές ήταν η πρώτη του φράση " Σ' αγαπάω. " )
Μ- Εισαι καλά;
Ι- Ναι( απαντησα κοφτά)
Μ- Θες να..
Ι- Όχι μην μείνεις. Θα βρεθώ σε λίγο με την Χρυσά...
Μ- Ιφιγένεια..
Ι- Μη..( ηξερα πολύ καλά τι ήθελε να μου πει πριν καλά το πει. Εσκυψα το κεφάλι μου απο ενοχές γιατί του μίλησα ασχημα. Με το χερι του μου το σήκωσε με το άλλο του με χάιδεψε απαλά στο μάγουλο. Το άγγιγμα του ηταν τόσο απαλο ηταν τόσο αγνό. Όταν με άγγιζε όταν με φιλούσε, όταν κάναμε ερωτα, όπως μου έκανε ηταν όλα τόσο μαγικά με έκανε παντα να ξεχνιεμαι. Με αγαπούσε και τον αγαπούσα! Ήμουν τυχερή που με αγαπούσε κάποιος τόσο. )
Μ- Σ' αγάπαω μωρο μου. Δεν θέλω να στεναχωριεσαι για τίποτα και κανέναν. Θα βρούμε μαζί την άκρη. ( Με το ενα του χερι με χαιδευε και με το άλλο του μου είχε σηκώσει το πιγουνι για να τον κοιταω μεσα στα μάτια.)Θα τα πούμε αύριο οκ; Α και το βράδυ που θα βρεθεις με τη Χρυσά ήρεμα καλό μου οκ;
Ι- ( Του χαμογελασα γλυκά ) Σ' αγαπάω( και χωρίς να τον αφησω να πει λεξη απλα τον φιλησα. Έφυγε μπήκα μέσα εκλεισα την πόρτα. Ανέβηκαν στο δωμάτιο μου και κλειδωσα. Ντυθηκα για το βράδυ που θα έβγαινα βόλτα με την Χρυσά και περίμενα μέχρι να ερθει ή ωρα να συναντηθουμε στη καφετέρια. Ήθελα, σκέφτηκα, τόσο πολύ να μάθω για εκείνη αλλά ταυτόχρονα φοβόμουν τόσο πολύ. Δεν ήξερα γιατί! Ή σχέση με την μάνα μου δεν είχε φτιάξει ωστόσο για με τον Βίκτωρ παρέμενε σταθερή. Το σφαλμα που είχανε κάνει και οι δυο μου γονείς, αλλά κατα την γνώμη μου ή μητέρα μου ηταν ασυγχώρητο. Πως γινόταν να δώσει το ενα της μωρο, δεν ημουν εγω αλλα και παλι ενιωθα τοσο μεγαλο θυμο μεσα μου. Και εγω δεν ειχα μπαμπα και η μανα μου καθε 6 μηνες αλλαζε αντρα λες και ηταν τσαντα. Μοναχα με τον Βικτωρ ηταν σταθερη 2 χρονια. Εκεί που ειχα χαθεί στις σκέψεις μου ενα μήνυμα που τράβηξε τη προσοχή. Ήταν ή Χρυσά
Αμάν βρε Ιφιγένεια. Που είσαι; Έχεις αργήσει. Άντε.
Δεν είχα καταλάβει καν πότε πέρασε ή ωρα. Πήρα την μαύρη ζακέτα μου και έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Όταν εφτασα μπορούσα να διακρίνω απο μακρια ποσο θυμωμένη ητανε μαζι μου.
Χ- Αντε καλό μου. Που είσαι;
Ι- Ξέρω ξέρω, εχεις δίκιο απόλυτο! Ξεχάστηκα..
Χ- Θέλω να ξέρω τι θα κάνω με εσένα; ( με αγκαλιασε. Την αγαπούσα σαν αδελφή μου. Ναι αυτή σαν αδελφή μου. )
Ι- Παμε καμια βόλτα; Δεν έχω όρεξη να πάμε σε καφετέρια.
Χ- Ναι και εγώ..
Ι- Θες;
Χ- Να πάμε στο δασάκι
Ι- Και μετα να παμε σπίτι μου για ταινία;
Χ- Ναι
Γελασαμε και οι δυο ταυτόχρονα. Παντα μας άρεσε να συμπληρώνει ή μια την αλλη. Πηγαιναμε προς το δασάκι. Απο όταν μας άφηναν να βγαίνουμε μόνες μας συνέχεια μα συνέχεια πηγαίναμε. Βέβαια σπάνιες φορες το βράδυ. Όπως προχωρήσαμε στο δασάκι και πλεον ηταν βράδυ είδαμε κάτι να κρέμεται
Χ- Ιφιγενεια;( σήκωσε το χερι της και μου έδειξε προς το δέντρο)
Ι- Τι στο καλό είναι αυτό που κρέμεται;
Χ- Δεν ξέρω είναι κάτι σαν..
Ι- Πόδια;( της είπα εντελώς τρομοκρατημένη )
Χ- Νομιζω οτι κάποιος άνθρωπος κρέμεται εκεί.
Ι- Έλα ρε σαινη
Χ- δεν είναι ωρα για πλάκα Ιφι Ι- Πάμε να φύγουμε αμεσως. Να βγούμε στο κεντρικό και μετα παίρνουμε τηλέφωνο την αστυνομία.
Χ- Εντάξει.
( Όπως γυρισαμε πίσω είδαμε εναν άντρα με μαχαίρι. )
Χ- ΙΦΙΓΈΝΕΙΑ( ΜΟΥ ΕΊΠΕ ΟΥΡΛΙΑΖΟΝΤΑΣ)
Ι- Τρεχαααααα ( της φώναξα)
Ηταν άντρας με μαχαίρι. Λογικά αυτός θα σκότωσε εκείνον ή εκείνη που κρεμόταν απο το δέντρο. Φοβήθηκαμε τόσο πολύ θεέ μου. Τρεχαμε, Τρεχαμε οσο πιο γρηγορα μπορούσαμε. Θα μας σκότωνε και εμας αν μας έπιανε! Το μονο που ήξερα ηταν οτι πλησιαζαμε το κεντρικό..