Demi

Chapter 8

Bad deed

Garix

"Yow Pare! Tagal mo rin nawala ah? Musta?" napatingin ako kay Drex na palapit sa akin habang hawak hawak niya ang isang boteng scotch. Tsk. This bastard.

Umupo siya sa tabi ko, habang pinaglalaruan ko ang yelo sa baso ng brandy ko.

Paulit-ulit ko pa ring naiisip yung nangyari kanina. Ayoko lang talaga ng pinapakealaman buhay ko.

"So what brings you here?" aniya habang nakatingin lang sakin na para akong may nagawang kalokohan. In fact meron naman talaga. Always.

"Si Alexa Pare." I shook my head dahil naiinis talaga ako sa babaeng yun. Tsk. Pinagbigyan na siya eh. Mga babae nga naman.

"Oh what's wrong with her? She's near to perfection Garix!" he chuckled in his own statement. Kung hindi lang 'to kasal iisipin ko pa rin na katulad ko pa rin siya. Casanova. Player. Heartbreaker like me.

"She's not my type Dude." I simply said and sip another shot from my glass.

"Akala ko ba ganun mga type mo? Maganda, sexyㅡ" naputol ang sasabihin niya nung nagring ang cellphone niya. Agad niya naman itong sinagot habang ako ay nagmamasid lang sa bar niya. Yep, he owns this bar. Kahit naman loko loko yan may time pa rin na matino siya. I guess.

Couples rather strangers making out. People dancing with the beat of All we know ng The Chainsmokers. Halo- halo ang amoy sa loob ng bar. Alcohol, perfumes at maging usok na galing sa mga sigarilyo nila. Typical bar, but this one is exclusive.

"Yes wifey, Oo pauwi na ako. I love you." nakangiti siya na akala mo naman nakikita ni Abcdy. This man. Tsk. So impossible.

"Pare as much as I wanted to stay here, kaso kelangan ako ng wifey ko eh. So see you when I see you." He bid goodbye then stormed out.

Inubos ko lang yung brandy ko pagkaraan ay tumayo na rin sa stool na inuupuan ko. I headed to the place where my car is parking. Para akong baliw na nakangiti, I guess if my friends saw me right now they will laugh till death. Tinamaan na talaga ako.

I was just wondering kung paano nagbago si Drex. Is it really 'that' magical to change a person? tsk I doubt that.

I'm not capable of loving. I only play. Love doesn't belong to my priorities. I don't even know how it feels.

Pumasok na ako sa kotse ko at pinaandar ito. Mag aalas otso na rin ng gabi. I was in the midst of driving nang may maalala ko.

Si Demi.

Nakauwi na kaya yun?

Naguilty tuloy ako sa nangyari kanina which is odd for me to feel that way.

Isang Garix Rivera. The heartbreaker and player in the town feeling guilty? This is impossible. Napahigpit ang hawak ko sa manibela.

Ano bang nangyayari sakin? I sighed heavily. Madilim na rin ang lugar sa kung saan ako naroroon. May mga streetlights ngunit mas marami pa ang pundi kesa sa gumagana. Wala na ring masyadong sasakyan ang dumadaan pag ganitong oras, marahil ay pribado itong lugar na 'to. This place was exclusive for elite people.

You need to have business or companies. You need to have a money in able to be accepted in this society.

Money. Yan ang nagpapaikot sa mundo natin. Sa panahon ngayon pag wala kang pera, wala kang halaga sa mundong ito. Kung wala kang pera hindi mo mabibili lahat ng gusto mo, lahat ng kailangan mo. That's how people thinks.

That's how I, we think. But still, even though I can't admit it. . . In the back of my mind the only thing that money cannot buy is love. Love from your friends and family.

Well I have my friends, not minding the latter.

Nagulat ako nung may biglang tumawid na bata, nagpreno ako ngunit huli na.

Huli na ako.

Dali dali akong lumabas ng kotse, nawala bigla ang pagkahilo ko. Eneksamin ko ang bata, malakas ang tibok ng puso ko habang nanginginig na hindi alam ang gagawin.

Sa palagay ko nasa siyam o sampung taon na ang batang ito. Madumi ang kanyang damit. May natamo siyang galos sa pisnge habang ang nasa noo niya ay nagdurugo.

I wonder how did he get here?

I put aside all my thoughts. I need to save this kid. Kasalanan ko ito pag nagkataon.

Kinapa ko ang cellphone ko sa bulsa at nagdial agad ako ng numero.

"Grei tulungan mo ko . . . "

DEMI

Kasalukuyan akong nagluluto ng hapunan. Sa totoo lang hindi ko alam kung magiging masarap ito, hindi naman ako ganun kagaling magluto.

Tinakpan ko ang kaserola at hinintay na kumulo at lumambot ang baboy. I'm cooking adobo.

Wondering how I get home? Nagteleport. Basic. Buti nalang kasama ko si Zeke. Without him, hindi ko alam kung makakaya ko ba 'tong misyon na ito.

Nasan na kaya yung mga lalaking yun? Nagtataka ako. Sa ilang araw kong paninirahan rito eh madalas rin silang wala bago sumapit ang gabi.

Doing there monkey business I guess? Paano ko ba mapapatino ang mga 'yon. While listing on my mind all my plans, nasapo ko ang aking dibdib nang marinig ko ang kalabog ng pinto sa ikalawang palapag. I stormed out the kitchen and checked it out.

Baka may pusa dito? Pero imposible naman.

Baka naman multo?

May M-multo?

"Ahhhhhhh!" natumba ako nang masanggi ni Grei ang balikat ko. Halata mo sa kilos niya na nagmamadali siya at tila may problema.

Hindi man lang ito lumingon sa direksiyon ko. Kahit ang tulungan ako ay di niya rin nagawa.

Aish! Grei! Di porket gwapo kaㅡ nevermind. Tumayo na ako kesa naman maghintay sa wala. Ang sakit!

Paika ika akong naglakad patungo sa kusina. Naku! Baka sunog na ang niluluto ko.

Dali dali kong binuksan ang takip ng kaserola at nakahinga ng maluwag ng makita ko itong okay pa. Hindi pa ito sunog. Tama lang ang dating ko.

Naghintay pa ako ng ilang minuto, tutal sanay naman na ako. Char! Atsaka pinatay na ang kalan.

Inayos ko na ang lamesa pati ang ulam para sa mga Amo kong mga ano, kayo na bahalang humusga. Mabait kasi akong bata.

Pagkatapos ay umupo ako sa sala. Mag aalas otso na rin ngunit wala pa rin sila. Nakakabingi ang katahimikan sa bahay nila.

Malungkot. I wonder kung bakit sila naging ganon. Marahil ay nalulungkot lang din sila.

Hindi ko namalayan na nakaidlip na ako. This day was tiring. Julalay na julalay ang peg ko.

My throat was dry, tumayo ako para kumuha ng tubig sa ref. Habang nagsasalin ako ng tubig sa baso ay unti unti ring bumibilis ang tibok ng puso ko.

Ang bilis neto. Naninikip. Nahihirapan na akong huminga. Naninilim na rin ang paningin ko. Pakiramdam ko ay pinupukpok ito ng maso. Ang sakit. Hindi ko maipaliwanag kung gaano ito kasakit.

Hindi ko na magawang hawakan ang baso. Bago ko maipikit ang mga mata ko ay nakita ko si Raven na alalang alala ang mukha habang nagmamadaling tumungo sakin.

"Demi gumising ka, Demㅡ" Yan ang huling katagang narinig ko bago maging itim lahat ang paligid.