"Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι άφησα το κορίτσι μου τόσες μέρες μόνο του" χαϊδεύει το μάγουλο μου και χαμογελάει γλυκά. Είναι ιδέα μου ή αλλάζει θέμα;
"Ήρθε η Χέιζελ για το Σαββατοκύριακο, οπότε δεν ήμουν τελείως μόνη" της λέω.
"Χαίρομαι. Κρίμα που δεν την πρόλαβα"
"Έχεις τα χαιρετίσματα της".
"Ο Κέβιν θα έρθει αύριο για δείπνο, ελπίζω να μην σε πειράζει" ανακοινώνει και στροβιλίζω τα μάτια μου. Λες και μπορώ να αρνηθώ.
"Όχι, κανένα πρόβλημα. Αφού σε λίγες μέρες θα βρίσκεται κάθε μέρα στο σπίτι μας" λέω με έναν ειρωνικό τόνο. "Μαμά, δεν μου απάντησες στην ερώτηση μου. Πού ήσουν;" προσπαθώ να μάθω και ελπίζω να μου πει την αλήθεια. Από πότε η μαμά μου μού κρύβει τόσα πολλά πράγματα;
"Η αλήθεια είναι ότι ήμουν στο σπίτι του Κέβιν, αλλά..." σταματάει και κοιτάει του αντίχειρες της.
"Ναι;" την παροτρύνω να συνεχίσει.
"Πήγαμε μια εκδρομή με τον Κέβιν και τους γονείς του Χάρρυ στο εξοχικό τους λίγο πιο έξω από την πόλη και ήταν υπέροχα. Λία πρέπει και εσύ-" την διακόπτω γρήγορα.
"Μαμά, δεν σήκωνες το τηλέφωνο όλες αυτές τις μέρες, επειδή ήσουν εκδρομή με τους γείτονες;" νιώθω το αίμα μου να βράζει μέσα στις φλέβες μου.
"Λία, είμαι ενήλικη. Δεν χρειάζομαι την άδεια σου για παίρνω κάποιες αποφάσεις. Βέβαια θα έπρεπε να γίνεται το αντίθετο"
"Αυτό είναι τρελό!" φωνάζω. Ο Χάρρυ μου είπε την αλήθεια, ενώ η μητέρα μου όχι. Σε ποιο παράλληλο σύμπαν ζω και δεν το έχω καταλάβει;
"Ο Κέβιν μου έκανε πρόταση γάμου" ψιθυρίζει και μένω άφωνη.
"Δηλαδή θα παντρευτείτε;" ρωτάω, ενώ ένα γελάκι ξεφεύγει από τα χείλη μου. Ίσως για να μην βάλω τα κλάματα. Πριν προλάβει να απαντήσει, συνεχίζω. "Μαμά, τον ξέρεις μόνο λίγους μήνες, δεν γίνεται να τον παντρευτείς τόσο γρήγορα" μουρμουρίζω, ενώ σύγχυση επικρατεί στο μυαλό μου. "Έχεις ξεπεράσει τον θάνατο του μπαμπά;"
"Εδώ και πολύ καιρό γλυκιά μου. Δεν νομίζεις ότι είναι ώρα να το κάνεις και εσύ;" με κοιτάζει, αλλά εγώ αποφεύγω το βλέμμα της. "Εγώ...εγώ είμαι ερωτευμένη με τον Κέβιν και πρώτη φορά νιώθω τόσο σίγουρη για κάτι". Χαιρόμουν που ήταν ειλικρινής μαζί μου και το δικαιούμαι αν σκεφτεί κανείς τα ποσά ψέματα μου έχει πει τον τελευταίο καιρό. Δεν της κρατάω κακία. Όμως, ίσως έχω χάσει κάθε είδους εμπιστοσύνης προς εκείνη.
"Δεν είναι θυμωμένη μαζί μου, έτσι;" ρωτάει.
"Δεν ξέρω πραγματικά τι νιώθω αυτήν την στιγμή" απαντάω ειλικρινά και γνέφει.
"Θα σε αφήσω λίγο μόνη σου. Νομίζω ότι το χρειάζεσαι" άφησε ένα φιλί στο μέτωπο μου και ανέβηκε τις σκάλες, αφήνοντας με να κάθομαι στο γκρίζο καναπέ μόνη. Δεν ξέρω τι να σκεφτώ. Όλα είναι τόσο μπερδεμένα στο κεφάλι μου, που απλά θέλω να τα διαγράψω όλα και να ξαναρχίσω από την αρχή. Έτσι, θα ήταν όλα πιο εύκολα. Αλλά, γαμώτο, η ζωή δεν ήταν ποτέ εύκολη και ούτε θα γίνει ποτέ.
