Όταν ξύπνησα, το μαξιλάρι ήταν μούσκεμα από τα δάκρυα μου. Όσο και να προσπάθησα να σταματήσω το κλάμα μου, τελικά δεν τα κατάφερα. Δεν ήταν κάτι ασυνήθιστο για μένα. Είχα περάσει πολλά βραδιά κλαίγοντας για πράγματα που τριγυρνούσαν στο κεφάλι μου και απλά δεν μπορούσα να βρω λύση.
Αποφάσισα να κάνω ένα μπάνιο, αλλά το βλέμμα μου έπεσε στον καθρέφτη απέναντι μου και κοίταξα τον εαυτό μου. Οι μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια μου προδίδουν ότι δεν κοιμήθηκα καλά και το χλωμό πρόσωπο μου απλώς κάνει την κατάσταση χειρότερη.
Αφού τελείωσα το μπάνιο μου, ντύθηκα γρήγορα και κατέβηκα κάτω. Χθες η μαμά μου δεν γύρισε σπίτι, οπότε υποθέτω ότι ακόμα λείπει. Δεν ξέρω που βρίσκεται και για να πω την αλήθεια ούτε με νοιάζει. Είμαι σίγουρη ότι όταν γυρίσει σπίτι θα θέλει να κάνουμε μια από τις πολύ ωραίες συζητήσεις μαμάς-κόρης, που εγώ απεχθάνομαι. Θα μου ζητήσει συγγνώμη, εγώ θα την δεχτώ και μετά θα κάνουμε σαν να μην συνέβη τίποτα. Βαρέθηκα να γίνεται όλο το ίδιο και το ίδιο.
Ετοίμασα ένα μπολ με δημητριακά για πρωινό και έκατσα στον καναπέ, αφού άνοιξα την τηλεόραση για να απασχολήσω τον χρόνο μου με κάτι. Δυστυχώς, αύριο είναι Δεύτερα και αυτό σημαίνει πρώτη μέρα σε καινούργιο σχολείο. Η ζωή μου δεν γίνεται πιο απαίσια. Πως υποτίθεται ότι πρέπει να τα αντιμετωπίσω όλα αυτά;
Και τότε ήρθε στο μυαλό μου ο Χάρρυ. Αν όντως ισχύει αυτό που είπε ο κ. Τρίστιαν, τότε ίσως με την βοήθεια του Χάρρυ η πρώτη μέρα στο σχολείο θα περάσει πιο εύκολα. Ή ίσως και όχι.
