Περπατούσα πολλές ώρες στους δρόμους του Λονδίνου μόνη, αλλά νομίζω ότι χρειαζόμουν λίγη ηρεμία. Τελικά αποφάσισα να πάω στο μόνο πάρκο που γνωρίζω σε αυτήν την τεράστια πόλη.
Κάθομαι κάτω στο δροσερό χορτάρι, απολαμβάνοντας την μυρωδιά της βροχής, ενώ οι ακόμα κάποιες ψιχάλες με βρέχουν ελαφρά. Αναμνήσεις γεμίζουν το μυαλό από την ημέρα που ο Χάρρυ μου έδωσε εκείνο το φιλί στο λαιμό μου και το θυμάμαι τόσο καθαρά λες και ήταν χθες. Μακάρι να μην είχε τόση επιρροή πάνω μου και να μπορούσα να τον βγάλω από το μυαλό μου για λίγο. Είναι σαν να μου έχει κάνει κάποιο ξόρκι ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Οι σκέψεις μου διακόπηκαν από την δόνηση του κινητού μου στην τσέπη μου και ένα μέρος μου ήλπιζε να ήταν ο Χάρρυ, αλλά το όνομα της Χέιζελ εμφανίστηκε στην οθόνη.
Ο Χάρρυ θα κάνει πάρτι σήμερα. Θα πάω με τον Νάιαλλ. Θα έρθεις;
Χέιζελ.
Ξεφυσάω όταν διαβάζω το μήνυμα και της απαντάω με ένα ναι, πριν το βάλω πίσω στην τσέπη μου. Νευριάζω που ο Χάρρυ θα κάνει πάλι πάρτι, αλλά ποια είμαι εγώ που θα του πει πότε θα κάνει ή πότε δεν θα κάνει πάρτι; Ούτε ζευγάρι είμαστε, ούτε φίλοι και θα ήταν πολύ γελοίο να τον ρωτήσω για το τι είμαστε. Ξέρω ότι θα γελούσε μπροστά στην μούρη μου, γιατί πολύ απλά αυτός είναι ο Χάρρυ. Σήμερα στο πάρτι θα πιεί και θα πηδήξει κάποια άλλη, όπως έκανε πάντα. Γιατί πίστευα ότι θα αλλάξει κάτι; Γιατί εμένα να με νοιάζει για το τι θα κάνει;
Ποιον κοροϊδεύω; Φυσικά και με νοιάζει!
