Επαναλαμβανόμενα χτυπήματα στην πόρτα διέκοψαν τον ύπνο μου. Όταν άνοιξα τα μάτια μου, αντίκρισα το πρόσωπο του Χάρρυ και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου μόλις μου ήρθαν στο μυαλό στιγμές από το χθεσινό βράδυ. Έδωσα το πρώτο μου φιλί και ένιωσα τόσο υπέροχα. Είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ, ακόμα και αν δεν ξέρω τι θα ακολουθήσει στο μέλλον.
"Σηκωθείτε! Πάμε κάτω για να φάμε πρωινό" ακούω την φωνή της μαμάς μου να φωνάζει έξω από το δωμάτιο, ενώ τα χτυπήματα της στην πόρτα δεν σταματάνε. Ξέρει ότι ο Χάρρυ είναι εδώ;
"Που πας;" ρωτάει ο Χάρρυ με την βαριά φωνή του από τον ύπνο, όταν ελευθερώνομαι από την αγκαλιά του. Ανοιγοκλείνει τα μάτια του πολλές φορές για να συνηθίσει στο φως του ήλιου που εισέρχεται από το παράθυρο.
"Για πρωινό" απαντάω και πάω να σηκωθώ από το κρεβάτι, αλλά πιάνει τον καρπό μου και με τραβάει κοντά του.
"Κάτσε μαζί μου" ακούγεται σαν να ικετεύει και μου δίνει μερικά υγρά φιλιά στον ώμο μου.
"Δεν γίνεται. Μετά δεν θέλω να ακούω τις χιλιάδες επικριτικές ερωτήσεις της μητέρας μου" ξεφυσάω.
"Μα θέλω να είμαι όλη μέρα στο κρεβάτι μαζί σου" παραπονιέται σαν μικρό παιδάκι και γελάω, ενώ μου δίνει ένα φιλί στα χείλη.
"Και εγώ θα το ήθελα Χάρρυ" λέω και με πιάνει απροετοίμαστη όταν με γυρίζει έτσι ώστε να βρίσκομαι από κάτω του. Τα χείλη του εγκλωβίζουν τα δικά μου και με αναστατώνει ολόκληρη. Ζητούσα απεγνωσμένα την αίσθηση των απαλών χειλιών του πάνω στα δικά μου. Αισθάνομαι την θερμοκρασία του δωματίου να αυξάνεται υπερβολικά πολύ, την στιγμή που βάζει το χέρι του κάτω από την μπλούζα μου και χαϊδεύει την κοιλιά μου. Από τα χείλη μου μετακινείται σιγά σιγά προς τον λαιμό μου, φιλώντας και δαγκώνοντας το ευαίσθητο σημείο μου. Αναστενάζω και χώνω τα δάχτυλα μου μέσα στα μαλλιά του.
"Σε θέλω" μουγκρίζει, χωρίς να σταματάει να φιλάει τον λαιμό μου. Ο τρόπος με τον οποίο με κάνει να νιώθω...Θεέ μου, με στέλνει στον Παράδεισο.
"Λία θα κατέβεις κάτω;" ακούω την φωνή του Κέβιν και ξεφυσάω.
"Χάρρυ" ανασαίνω γρήγορα. Δεν μπορώ να σκεφτώ καθαρά μόνο και με τον τρόπο που με φιλάει.
"Σταμάτα" τον σπρώχνω από πάνω μου. Σηκώνομαι από το κρεβάτι και πηγαίνω στο μπάνιο, πριν προλάβει πάλι ο Χάρρυ να με σταματήσει. Αφού έκανα ένα ντους και ντύθηκα, βγήκα από το μπάνιο και ο Χάρρυ δεν ήταν στο δωμάτιο μου. Μάλλον θα είναι ήδη κάτω.
Βγήκα έξω και πήγα στην αίθουσα όπου σερβίρεται το πρωινό. Βλέπω την μαμά μου μαζί με τον Κέβιν και τους γονείς του Χάρρυ να κάθονται σε ένα τραπέζι έξω στη βεράντα. Όταν πλησιάζω η μαμά μου με χαιρετάει και μου δίνει μια ζεστή αγκαλιά. Το χαμόγελο της είναι πλατύ και φαίνεται ότι είναι χαρούμενη, όχι ότι δεν είναι καλό αυτό. Ο Κέβιν τυλίγει το χέρι του γύρω από την μέση της και της δίνει ένα φιλί στο μάγουλο.
"Που είναι ο Χάρρυ;" ρωτάει ο μπαμπάς του Χάρρυ.
"Νόμιζα ότι είναι εδώ μαζί σας" απαντάω και κάθομαι δίπλα στην μαμά μου.
"Θες να σου φέρω κάτι να φας;" με ρωτάει ο Κέβιν.
"Όχι, είμαι μια χαρά. Θα πιω έναν καφέ" λέω και ο Κέβιν μου βάζει καφέ σε ένα φλιτζάνι και του λέω ένα ευχαριστώ ψιθυριστά.
"Γειά σου Χάρρυ" λέει η μαμά μου και βλέπω τον Χάρρυ να κάθεται δίπλα μου, χαμογελώντας.
"Χάρρυ δεν θα φας;" ρωτάει ο μπαμπάς του.
"Όχι, χόρτασα με κάτι άλλο" λέει ο Χάρρυ και γουρλώνω τα μάτια μου, ενώ τα μάγουλα μου αμέσως κοκκινίζουν. Τον κοιτάζω δολοφονικά και μου κλείνει το μάτι.
"Λοιπόν, σκεφτήκαμε να πάμε μια βόλτα και να φύγουμε κατά το μεσημεράκι. Αν δεν θέλετε να έρθετε, δεν έχουμε πρόβλημα. Κάντε ο,τι θέλετε" λέει η μαμά μου και κοιτάζει εμένα και τον Χάρρυ.
"Με την Λία λέγαμε να πάμε οι δυο μας βόλτα" λέει ο Χάρρυ. Πότε το είπαμε; Ξαφνιάζομαι όταν το χέρι του Χάρρυ αρχίζει να χαϊδεύει τον μηρό μου και να ανεβαίνει σιγά σιγά προς τα πάνω. Σίγουρα επίτηδες το κάνει.
"Σταμάτα!" ψιθυρίζω, ώστε να με ακούσει μόνο αυτός και πιάνω το χέρι του διώχνοντας το από πάνω μου.
"Εντάξει, εμείς φεύγουμε. Τα λέμε μετά" λέει η μαμά μου και σηκώνονται.
"Θα πάμε βόλτα;" γυρίζω να τον κοιτάξω, όταν απομακρύνθηκαν από κοντά μας.
"Έτσι σκέφτηκα" μουρμουρίζει, ενώ δαγκώνει το κρουασάν του. "Δεν θες;"
"Θέλω".
"Δεν νομίζω ότι είχες κάτι καλύτερο να κάνεις" χαμογελάει και στριφογυρίζω τα μάτια μου.
"Σταμάτα να είσαι τόσο ψώνιο".
Πιάνει το χέρι μου και με σηκώνει από την καρέκλα."Ας πάμε να κάνουμε μπάνιο" λέει και γελάω ειρωνικά.
"Όχι, με τίποτα" αρνούμαι την πρόταση του κατηγορηματικά.
"Δεν σε είδα να παραπονιέσαι χθες" μου κλείνει το μάτι.
"Δεν έχω μαγιό μαζί μου" προσπαθώ να βρω μια πειστική δικαιολογία.
"Ευκαιρία λοιπόν θα σε δω γυμνή" ψιθυρίζει στο αυτί μου, στέλνοντας ένα ρίγος, σαν ηλεκτροσόκ, σε όλο μου το σώμα.
"Αυτό δεν θα γίνει ποτέ".
"Συνέχισε να το λες αυτό στον εαυτό σου, ίσως κάποια στιγμή το πιστέψεις πραγματικά" γελάει και ελπίζω να ακούω αυτόν τον ήχο για πάντα.
